Η απόρριψη της συμφωνίας με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ από τον Αλέξη Τσίπρα και οι θέσεις του για τα ελληνοτουρκικά διχάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενδιαφέρον έχει ότι εκφράζονται και δεξιότερες απόψεις (Κοτζιάς) και αριστερότερες (53) και εκσυγχρονιστικές (Γέφυρα). Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχει -και πάλι- μια Βαβέλ και ουσιαστική αδυναμία ενδοπαραταξιακής συνεννόησης.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως δεν λαμβάνει υπόψιν καν ούτε τον αρμόδιο τομεάρχη εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλο που είχε επιδοκιμάσει τη συμφωνία με την Ιταλία για την ΑΟΖ και επομένως δύσκολα θα απέρριπτε τη συμφωνία με την Αίγυπτο αν δεν τον προλάβαινε ο Αλ. Τσίπρας που βγήkε καταγγελτικά.
Η γραμμή “όχι σε όλα” που έχει επιλέξει η αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβάνοντας στο “όλα” και τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, προκαλεί εντάσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τελευταίο επεισόδιο ήταν η κόντρα “53” με τον πρώην ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά. Ειδικότερα:
Σκληρή απάντηση στην Κίνηση «53+» και στους «σημιτικούς νέο-Συριζαίους», όπως τους αποκαλεί, έδωσε ο Νίκος Κοτζιάς, για την κριτική που του άσκησαν για τη θέση του σχετικά με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία. «Οι σημιτικοί νέο-Συριζαίοι και οι 53 μου απάντησαν ότι αυτά είναι εθνικισμός, μαξιμαλισμός και «χλαμύδες με περικεφαλαίες» (σύντροφοί μου τρομερά στέρεα και σε βάθος τα επιχειρήματά σας)», αναφέρει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, ενώ απαντά με χιούμορ, αφού αναφέρει τα επιχειρήματά του: «Ας απαντηθούν επιτέλους τα επίμαχα σημεία και όχι το πώς φοράω τα γυαλιά μου».
Την ίδια ώρα, η Γέφυρα κινείται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος. Με άρθρο του στην “Εφημερίδα των Συντακτών”, ο Σωτήρης Βαλντέν, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης και της επιτροπής προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ αποδόμησε την επίσημη θέση όπως διατυπώθηκε από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ότι το μόνο στοιχείο διαπραγμάτευσης στο τραπέζι της συζητησης με την Τουρκία είναι ο καθορισμός της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας.
Στο άρθρο του στην “Εφημερίδα των Συντακτών” το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα την προηγούμενη περίοδο “αυτοτελώς ή δέσμια εθνικιστών, προτίμησε τη στασιμότητα από έναν επωφελή συμβιβασμό” στα ελληνοτουρκικά, για να τονίσει: “οι απορριπτικοί που ομνύουν στο «ένα και μοναδικό ζήτημα» προς διαπραγμάτευση (υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ), στην πραγματικότητα πιστεύουν στο «κανένα ζήτημα».
Είχε προηγηθεί ανάρτηση άλλου στελέχους της “Γέφυρας τάχθηκε κατά της συμφωνίας με την Αίγυπτο όχι για τους λόγους που είπε ο Α. Τσίπρας (ο οποίος ισχυρίστηκε ότι έχει γκρίζα σημεία επί της ουσίας) αλλά γιατί είναι… αντιτουρκική κίνηση.
Διαβάστε στη συνέχεια: Η απάντηση Κοτζιά στους “53”,η ανάρτηση του Νίκου Μπίστη, και το άρθρο των “53”
[more]
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Ν. ΚΟΤΖΙΑ ΣΤΟΥΣ “53”
«Στην κριτική που έκανα στη συμφωνία με την Αίγυπτο, υπογράμμισα, ανάμεσα στα άλλα, ότι απουσιάζουν τρία θεμελιακά ζητήματα. Η πρόβλεψη και η εφαρμογή της αρχής του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης (όλο το άρθρο 102, και ειδικότερα η παράγραφος 2) και σειράς αποφάσεων των δύο Δικαστηρίων Διεθνούς Δικαίου (Χάγης) και Δίκαιου της Θαλάσσης (Αμβούργο) σύμφωνα με τις οποίες, πρώτον, τα κατοικημένα νησιά και εκείνα στα οποία υπάρχει οικονομική ζωή έχουν δικαιώματα ΑΟΖ, δηλαδή, επήρεια. Δεύτερον, τα μεγάλα νησιά όπως η Κύπρος, η Σικελία, η Μάλτα και ανάλογα Κρήτη έχουν πλήρη επήρεια. Τρίτον, ότι δεν μπορείς να χαράξεις τεχνικά μια ΑΟΖ χωρίς σημεία βάσης που σκοπίμως απουσιάζουν από τη συγκεκριμένη συμφωνία.
Οι σημιτικοί νέο-Συριζαίοι και οι 53 μου απάντησαν ότι αυτά είναι εθνικισμός, μαξιμαλισμός και «χλαμύδες με περικεφαλαίες» (σύντροφοί μου τρομερά στέρεα και σε βάθος τα επιχειρήματά σας). Ας μας πουν, λοιπόν, οι εν λόγω:
1. Γιατί είναι μαξιμαλισμός να θέλεις την εφαρμογή των Αρχών και των Προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου; 2. Γιατί είναι εθνικισμός να ζητάς στην χάραξη της ΑΟΖ να υπάρχουν σημεία βάσης; 3. Έχουν η Γαύδος και το Κουφονήσι επήρεια ή όχι; Ή εκεί που αρχίζουν τα τουρκικά συμφέροντα σταματά η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου;
Ας απαντηθούν επιτέλους τα επίμαχα σημεία και όχι το πώς φοράω τα γυαλιά μου. Αυτό, ακόμα, που είπα, ήταν ότι νησιά όπως η Κρήτη και η Ρόδος έχουν 100% επήρεια. Τι απαντά εκπρόσωπος αυτής της παρέας από τις φιλόξενες για αυτήν στήλες της Εφημερίδας των Συντακτών;Αναρωτιέται πώς θα πάμε σε διαπραγματεύσεις «όταν απορρίπτουμε τη μειωμένη επήρεια και του τελευταίου ελληνικού βράχου»! Έτσι, λοιπόν, η μειωμένη επήρεια της Κρήτης είναι για αυτό το παρεάκι «ο τελευταίος ελληνικός βράχος»!
Για αυτό ας απαντήσουν καθαρά, έχει πλήρη επήρεια ή όχι η Κρήτη; Και αν όχι, γιατί; Επειδή δεν τους αρέσω; Τέλος, τους ρωτώ, η απαίτηση να υποχωρήσει κανείς από το Διεθνές Δίκαιο και τις προβλέψεις πριν καν ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση πώς λέγεται;»
Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΙΣΤΗ
Προφανώς πρέπει να περιμένουμε να δούμε ολοκληρωμένη την συμφωνία για την μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου. Τότε θα δούμε αν πρόκειται για Συμφωνία στην οποία η Ελλάδα δεν παίρνει τίποτε και παραχωρεί τα πάντα όπως ισχυρίζεται ο Νίκος Κοτζιάς η αντιθέτως όπως ισχυρίζεται η Τουρκία η Αίγυπτος παραχώρησε ΑΟΖ της υπέρ της Ελλάδας.
Νομίζω ότι μετά βεβαιότητος μπορούμε να προβλέψουμε ότι η πραγματικότητα θα είναι κάπου στην μέση γιατί συμφωνίες αυτού του τύπου προϋποθέτουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και τελικά συμβιβασμό.
Η πραγματικότητα και οι εξελίξεις θα δείξουν αν έχει βάση η υπαινικτική επιφύλαξη για την χρονική επιλογή – πριν την έναρξη των διερευνητικών επαφών με την Τουρκία- που διατύπωσε και ο Τάκης Ιωακειμίδης και την οποία συμμερίζομαι. Αν δηλαδή η Τουρκία μετά την αρχική της αναμενόμενη αντίδραση θα επανέλθει στο μορατόριουμ και στην διπλωματική οδό ή θα θεωρήσει ότι αποδεσμεύεται .
Σε αυτό το σημείο έχει σημασία η αντίδραση της Γερμανίας που ελλείψει Αμερικής έχει αναλάβει το βάρος της διαμεσολάβησης και την οποία δεν βρήκε χρόνο -κατά δήλωση του- να ενημερώσει ο κ. Δένδιας.
Σε κάθε περίπτωση και ανεξαρτήτως του πως αξιολογεί ο καθένας την συμφωνία ένα έχει σημασία. Όλες οι κινήσεις να κατατείνουν στην συνειδητοποίηση από την κοινή γνώμη της αναγκαιότητας του μονόδρομου του διαλόγου, της διαμεσολάβησης και της διαπραγμάτευσης για την επίλυση των Ελληνοτουρκικών διαφορών με τελική στάση το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ότι αποκλίνει από αυτή την οδό ή γίνεται με σκοπό να αποκλείσει την Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο θα περιπλέξει τα πράγματα και θα τροφοδοτήσει την τουρκική επιθετικότητα.
Τέλος παρατηρώ ότι διάφοροι φίλοι διαπιστώνουν ότι με αυτή την κίνηση και την αντίστοιχη με την Ιταλία επιτέλους η χώρα βγαίνει από την διπλωματική ακινησία που της επέβαλε η σχολή Μολυβιάτη.
Πρώτον να φρεσκάρω λίγο την μνήμη τους. Η Συμφωνία των Πρεσπών έβγαλε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο την χώρα από την ακινησία και αντικειμενικά έφτιαξε έδαφος για αντίστοιχες πρωτοβουλίες στα ελληνοτουρκικά . Το γεγονός ότι οι ίδιοι στρουθοκαμήλισαν δεν αλλάζει την πραγματικότητα.
Και δεύτερον θα τους έλεγα να μην βιάζονται για να μην βρεθούν και αυτοί και όλοι μας σε δύσκολη θέση. Η σχολή της ακινησίας είναι πανίσχυρη μέσα στην ΝΔ. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που « διάβασαν» την Συμφωνία με την Αίγυπτο , ως αποκλειστικά αντιτουρκική κίνηση.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΩΝ “53”
Η ανακοίνωση της συμφωνίας Ελλάδας-Αιγύπτου σχετικά με την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων – ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.
Αντίθετα είναι το αποτέλεσμα μίας μακράς διαδικασίας διαπραγμάτευσης συμπεριλαμβανομένης της περιόδου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς το μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης, το οποίο υπογράφηκε στο τέλος του 2019 και οι επιπτώσεις από τις εξελίξεις στη Λιβύη, κυρίως για την αιγυπτιακή πλευρά, επιτάχυναν τις διαδικασίες και άμβλυναν προαπαιτούμενα και για τις δύο πλευρές. Φαίνεται επίσης ότι η συμφωνία επιτελέστηκε με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ.
Στο Commonality έχουμε τοποθετηθεί συχνά για θέματα εξωτερικής πολιτικής, κυρίως οριοθετημένοι από λογικές και εμμονές εθνικιστικής αδιαλλαξίας. Αδιαλλαξία που οδηγεί σε στασιμότητα -όταν ο κόσμος τρέχει- ή σε πόλεμο. Αυτό κάνουμε και τώρα εκφράζοντας την άποψη ότι η συμφωνία, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αποτελέσει διαδρομή για εξελίξεις σε θετική κατεύθυνση.
Είναι δεδομένο ότι υπάρχουν υποχωρήσεις και συμβιβασμοί και σημεία προς διευκρίνιση. Ας σκεφθούμε όμως ψύχραιμα: Είναι δυνατόν να επιτευχθεί μία συμφωνία, όπου δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, εάν δεν γίνουν οι απαραίτητοι συμβιβασμοί και υποχωρήσεις; Αυτό δεν έγινε με την εμβληματική, επιμένουμε πάντα σε αυτήν, συμφωνία των Πρεσπών;
Υπάρχει βέβαια μία βασική προϋπόθεση ώστε η συμφωνία να μην αποτελέσει το πρελούδιο ενός νέου γύρου εντάσεων στην περιοχή. Είναι σωστή πολιτική η δημιουργία κρατικών συμμαχιών, είναι λάθος πολιτική οι επιχειρήσεις αποκλεισμού της Τουρκίας. Εκτός των άλλων, γιατί στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν εχθροί και φίλοι, υπάρχουν κρατικά συμφέροντα. Με αυτή την έννοια όσοι πιστεύουν ότι οι «φιλίες» με τις μεγάλες δυνάμεις είναι το γερό χαρτί στις διαπραγματεύσεις είναι μακριά νυχτωμένοι.
Είναι σωστή επιλογή η συμμαχία με την Αίγυπτο και την Ιταλία προκειμένου να παραχθούν συμφωνίες διευθέτησης διαφορών, στο βαθμό που υπάρχει ο σεβασμός στο Διεθνές Δίκαιο και στο Δίκαιο της θαλάσσης. Είναι επίσης σωστή επιλογή το ευρωπαϊκό πλαίσιο για τη διευθέτηση διαφορών στην Α. Μεσόγειο, συνεπώς δεν είναι καθόλου πιθανό να ενεργοποιηθεί οποιοσδήποτε μηχανισμός κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας. Όπως δεν ίδρωσε το αυτί πολλών με το μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης, τη NAVTEX για το Ορούτς Ρέις στο Καστελόριζο, τις ασκήσεις με πραγματικά πυρά, την μετατροπή της Αγιά Σοφιάς σε τζαμί.
Η πολιτική της συγκρότησης τριμερών και τετραμερών συμμαχιών με Ισραήλ, Αίγυπτο, Ιορδανία, Κύπρο φαίνεται ότι εξάντλησε τα όριά της, χωρίς να προσφέρει λύσεις, ούτε να αποκλιμακώνει τις εντάσεις στην περιοχή.
Οι αντιδράσεις της Τουρκίας σχετικά με τη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου από την πρώτη στιγμή είναι ιδιαίτερα σκληρές, οι εξελίξεις συνεπώς αποκτούν έναν πολύ πιο σύνθετο χαρακτήρα, με την προοπτική της Χάγης να απομακρύνεται έστω και προσωρινά. Σε αυτήν τη συγκυρία η Ελλάδα πρέπει να εργασθεί και να αξιοποιήσει τη συμφωνία όχι με τη λογική της απομόνωσης της Τουρκίας, αλλά ως πιλότο μίας συνολικής διευθέτησης που αντικειμενικά οφείλει να περιλαμβάνει και την Τουρκία. Αυτή η πολιτική δεν είναι ούτε πολιτική κατευνασμού ούτε πολιτική άμυνας έναντι του ισχυρότερου, αντίθετα είναι μία σύγχρονη άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Δεν θα αποτελέσει έκπληξη εάν σε σύντομο χρονικό διάστημα υπάρξει μία πρωτοβουλία από τρίτο παράγοντα, πιθανόν την Ε.Ε., ώστε να υπάρξει μία συνολική διευθέτηση στην Ανατολική Μεσόγειο. Προφανώς, σε ένα αντίστοιχο περιβάλλον συνολικών ρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένου του καθορισμού πλαισίου των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας, το αίτημα της κυπριακής και ελληνικής κυβέρνησης για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, φαίνεται να μην γίνεται αποδεκτό.
Στην δική μας οπτική είναι απαραίτητο, αντί της αναβλητικότητας και της παράθεσης μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, η ελληνική εξωτερική πολιτική, όπως και στη συμφωνία των Πρεσπών, να υιοθετήσει μία πολιτική κινητικότητας και ρεαλισμού που εξυπηρετεί την ειρηνική επίλυση όλων των εκκρεμών ζητημάτων στην ευρύτερη περιοχή. Κατά τη γνώμη μας η ελληνική αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως «πρώτοι διδάξαντες», οφείλει να ενισχύσουν αυτή την πολιτική επιλογή .Υπενθυμίζουμε ότι, αμέσως μετά τις εκλογές του 2019, είχαμε δεσμευτεί ότι δεν θα ακολουθήσουμε τη συνταγή Μητσοτάκη την περίοδο επίλυσης του μακεδονικού ζητήματος, ακριβώς γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ακριβώς γιατί η δική μας Αριστερά, υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και τις πολιτικές της σταθερότητας, της συνανάπτυξης και της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή, ακριβώς γιατί πιστεύουμε ,ότι αυτός είναι ο δρόμος να πείθουμε και να νικάμε.
Διευκρινίζουμε λοιπόν, ότι με ανησυχία βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ευτυχώς όχι πολλούς αλλά αρκετούς, αγαπητούς φίλους και φίλες να δανείζονται στο όνομα της αριστερής αντιπολίτευσης, χλαμύδες, ακόντια και περικεφαλαίες που περίσσεψαν από την περίοδο των συλλαλητηρίων για το μακεδονικό.
Ας σκεφθούνε ότι παρόμοιες αντιδράσεις τις υποκινεί το ακροδεξιό μπλοκ του Σαμαρά, του Βελόπουλου και των θυλάκων της Χρυσής Αυγής.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι οι περισσότεροι είναι καλοπροαίρετοι, συχνά «ευήκοα ώτα» σε μία αριστερή ρητορική που για δεκαετίες συνδύαζε έναν «αμέτοχο» αντιιμπεριαλισμό με εθνικιστικές κορώνες. Η ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη συμφωνία με την Αίγυπτο είναι ενδεικτική για το πώς υπηρετείται μια εύκολη πολιτική καταγγελίας που δεν μπαίνει στον κόπο να διαμορφώσει στρατηγική απέναντι στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς.
Δεν εκχωρούμε την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ στο ακροδεξιό μπλοκ, δεν μας πτοούν οι ακροδεξιές κορώνες, αντίθετα καταλογίζουμε στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κινήσεις «ερασιτεχνισμού», καιροσκοπισμό , άρνηση να συνεργασθεί με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να συγκαλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, προσπάθεια να καρπωθεί πολιτικά τις όποιες επιτυχίες, αποκρύπτοντας ότι τα όποια θετικά βήματα στις διεθνείς σχέσεις έγιναν στις ράγες της πολιτικής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ερασιτεχνισμός και η ανυπαρξία πολιτικού σχεδίου της κυβέρνησης φάνηκε εξ άλλου και στην ποιότητα της συμφωνίας με την Αίγυπτο, παρ’ όλη την προεργασία που είχε γίνει επί ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη δεν είμαστε διατεθειμένοι να αντιγράψουμε τις επιθέσεις της ΝΔ και του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου εναντίον της δικής μας κυβέρνησης, χωρίς κανέναν ενδοιασμό ακόμα και όταν το διακύβευμα ήταν τα μεγάλα ζητήματα διεθνών σχέσεων και της κρατικής επιβίωσης.
Σε αυτό το σημείο είμαστε υποχρεωμένοι να παρατηρήσουμε ότι η συμφωνία είναι μερική, αφορά την περιοχή ανάμεσα στον 26ο και 28ο μεσημβρινό και όχι την περιοχή που αφορά την επήρεια του Καστελόριζου, το οποίο είναι ανατολικότερα, και συνεπώς η διαπραγμάτευση είναι ανοικτή και για αυτό το ζήτημα.
Από τις πρώτες πληροφορίες, η συμφωνία φαίνεται να προβλέπει ισχυρή αλλά όχι πλήρη επήρεια της Κρήτης, γεγονός το οποίο μάλλον φαίνεται να αποτελεί σημείο σχετικής υποχώρησης της ελληνικής διπλωματίας, πιθανόν για χάρη της μεγάλης εικόνας και υπό την πίεση του μνημονίου Τουρκίας-Λιβύης. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι αντίστοιχο στη διεθνή διπλωματία, ούτε είναι νομοτελειακά ανεπίστρεπτο.
Αντίθετα, στη δική μας λογική θα ήταν καταστροφική μία εμμονή στο μαξιμαλιστικό σχέδιο για κοινή ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου. Όσο προχωρά η σχετική συζήτηση, τόσο φαίνονται οι δυσκολίες υλοποίησης ενός σχετικού σχεδίου, ακριβώς γιατί η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και οι μέχρι τώρα νομικές διευθετήσεις προς άλλη κατεύθυνση δείχνουν. Ας είμαστε λογικοί, το σύμπλεγμα του Καστελόριζου με τα δέκα χιλιόμετρα ακτής προφανώς διαθέτει υφαλοκρηπίδα και επήρεια, αλλά όχι τόση ώστε να διαμορφώσει συνθήκες γειτνίασης μεταξύ της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ. Από αυτήν τη μαξιμαλιστική θέση φαίνεται σταδιακά να απομακρύνεται η ελληνική πλευρά και προφανώς φαίνεται ότι αυτό είναι το λογικό.
Ας είμαστε ειλικρινείς, η αναβλητικότητα και ο μαξιμαλισμός, ποτέ δεν μας ωφέλησαν, ούτε το 1974 με τη στρατιωτική χερσαία εισβολή στην Κύπρο, ούτε αυτή την περίοδο που βιώνουμε τη θαλάσσια εισβολή της Τουρκίας στη νόμιμη κυπριακή ΑΟΖ. Είναι γεγονός ότι οι εκάστοτε μαξιμαλισμοί λειτουργούσαν ως καταλύτες πολιτικής απομόνωσης της χώρας και πηγή ισχυρών δεινών για τα συμφέροντά της και ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων της.
Επαναλαμβάνουμε, στη δική μας συλλογιστική δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη σκληρή διαπραγμάτευση, ειδικά με την Τουρκία, με στόχο τη βέλτιστη για τα συμφέροντα της χώρας ειρηνική διευθέτηση των υπαρκτών εκκρεμοτήτων στην περιοχή.
Βασικό κλειδί παραμένει η επίλυση του Κυπριακού, εδώ κι αν η αναβλητικότητα και ο απορριπτισμός δημιούργησαν τετελεσμένα, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ένα βήμα από μία καταστροφική, από όλες τις απόψεις, διχοτόμηση. Έστω και στο παρά ένα δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη λύση από την υιοθέτηση των 6 σημείων της πρότασης του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. και την οριστική επίλυση του προβλήματος.
Η ελληνική και κυπριακή αριστερά, οι δυνάμεις που επιθυμούν λύση σε Ελλάδα και Κύπρο, οφείλουν να πιέσουν ώστε να καμφθεί η ατελέσφορη πολιτική του πρόεδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι πλευρές να επανέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αρκεί στις προεδρικές εκλογές στα κατεχόμενα στη βόρεια Κύπρο να επικρατήσει ο συνεπής στην επίλυση του Κυπριακού Μουσταφά Ακιντζί και όχι οι εκλεκτοί της Άγκυρας που δουλεύουν μεθοδικά για τη διχοτόμηση του νησιού και οι οποίοι φαίνεται να τρέφονται από τον απορριπτισμό της Λευκωσίας.
[/more]
