“… Στο τέλος (σ.σ.ο Χάξλεϊ) προσπάθησε να μας πει ότι αυτό που βασάνιζε το λαό στο “Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο” δεν ήταν το γεγονός ότι γελούσαν αντί να σκέπτονται, αλλά ότι δεν ήξεραν γιατί γελούν και για ποιο λόγο είχαν σταματήσει να σκέπτονται”.
Νιλ Πόστμαν, “Διασκέδαση μέχρι θανάτου” (εκδόσεις Δρομέας)
Τι κατακραυγή ήταν αυτή! Μέχρι που ενώθηκε το πολιτικό σύστημα για να καταδικάσει τη διαφήμιση του βιασμού από παίκτη του “Big Brother” (ΣΚΑΪ). Σηκώθηκε κουρνιαχτός μεγάλος: Στην πυρά ο παίκτης που τιμωρήθηκε με απομάκρυνση από το τηλεπαιχνίδι, χορηγοί αποσύρθηκαν, χαμός στα social media, πολιτικοί που έπεσαν από τα σύννεφα και κινητοποιήθηκαν, να παρέμβει το ΕΣΡ, να παρέμβει η Δικαιοσύνη, κάτι να γίνει για να υπάρξει κάθαρση.
Τι ακριβώς δεν ξέραμε και ταραχτήκαμε; Μήπως ότι αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα στηρίζονται στην διέγερση των πιο χαμηλών ενστίκτων του τηλεοπτικού κοινού παράγοντας ευτέλεια σε μεγάλες ποσότητες; Μήπως ότι προβάλλονται και μαζεύουν διαφήμιση επειδή είναι σκουπίδια και καταναλώνονται ως σκουπίδια;
Τι είναι αυτό που μας ξάφνιασε; Οτι οι παίκτες επελέγησαν μετά από συνεντεύξεις γι αυτό ακριβώς που είναι με σκοπό την τηλεθέαση; Οτι επιτυχία σε τέτοιους είδους realoty shows είναι η όσο το δυνατόν πιο απροκάλυπτη ανθρωποφαγία και η προαγωγή της; Οτι το concept στηρίζεται σην απεμπλοκή από κάθε αναστολή;
Γιατί γίνεται τόση φασαρία; Μήπως δεν ήταν γνωστή η ποιότητα αυτού του τηλεοπτικού προϊόντος; Ισως ο αριθμός των τηλεθεατών που μυούνται στα βρώμικα μυστικά του; Οι προθέσεις του καναλιού; Οι μέθοδοι και οι επιδιώξεις της παραγωγής;
Ολα τα ξέραμε. Και τα ανεχόμασταν ήσυχα. Μπορεί και με ένα πνιχτό γελάκι. Κάτι μεταξύ αμηχανίας και ένοχης ηδονής για την αηδία. Δεν είναι η πρώτη φορά που διασκεδάζουμε μέχρι θανάτου της ανθρωπιάς και του πολιτισμού μας. Οσοι έχουμε, όσο έχουμε.
