2022: τι ελπίζουμε, τι φοβόμαστε – 4 ρεαλιστικές ελπίδες και 4 ρεαλιστικοί κίνδυνοι για τη χρονιά που έρχεται

Δημόσιο Χρέος
Του Κώστα Μποτόπουλου – 

Λόγω της ημέρας, ας περιοριστούμε σε λίγα λόγια και πολλές ευχές. Με όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλισμό.

Ρεαλιστικές ελπίδες, πρώτα, για τη χρονιά που έρχεται

– Η “τελική εξασθένιση” της πανδημίας – γιατί οριστικό τέλος, με την έννοια της επιστροφής στην παλαιά κατάσταση, δεν πρόκειται να υπάρξει. Η ταυτόχρονη κορύφωση κρουσμάτων και εμβολιασμών, σε συνδυασμό με την απόκτηση τεχνογνωσίας για τις μεταλλάξεις και την κυκλοφορία των πρώτων φαρμάκων, έχουν τη δυναμική να σπρώξουν τον ιό, μέσα στο 2022, στην άκρη των ζωών μας. Με προφανείς ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.

– Η απόκτηση επενδυτικής βαθμίδας από την Ελλάδα. Αν συνεχισθεί η ανάκαμψη, ενταθούν οι δομικές αλλαγές και δοθεί ικανοποιητικό δείγμα γραφής από τη χρήση των πρώτων πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, τότε η εκ μέρους των Αγορών “επιβράβευση” θα είναι μια σχεδόν φυσιολογική συνέπεια των προσπαθειών που έχουν ήδη ξεκινήσει.

– Η ενδυνάμωση της Ευρώπης, γύρω από τον “άξονα” Μακρόν – Σολτς – Ντράγκι. Οι βάσεις έχουν τεθεί από τη χρονιά που έφυγε, αλλά η συνέχιση απαιτεί επανεκλογή του Γάλλου Προέδρου -όχι πλέον βέβαιη, η δε μόνη που θα μπορούσε να τον διαδεχθεί, η Βαλερί Πεκρές, δεν έχει τίποτα από την φιλευρωπαική ζέση του-, ανάδειξη στοιχείων πέρα από τον ορθολογισμό από το Γερμανό Καγκελάριο και δυνατότητα διατήρησης διεθνούς ρόλου από τον Ιταλό Πρωθυπουργό, εάν μεταπηδήσει στην Προεδρία. Η εμβάθυνση της Ένωσης αποτελεί, σε κάθε περίπτωση, προυπόθεση για διεθνή οικονομική αλλά και γεωπολιτική βελτίωση.

– Η περαιτέρω αποδυνάμωση του λαικισμού και των λαικιστών ανά τον κόσμο. Το 2022 είναι πιθανό, και κρίσιμο, να έχουν σειρά ο Μπολσονάρο, ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι. Δεν χτίζεται δικαιότερη πολιτική και οικονομική τάξη με τάσεις και πρόσωπα που αντιστρατεύονται τη δημοκρατία.

Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε και τους ρεαλιστικούς κινδύνους.

– Μεγαλύτερος και προφανέστερος, μια θερμή, ή θερμότερη, σύγκρουση της “Δύσης” με τη Ρωσία, την Κίνα ή -εφιαλτικό σενάριο- και με τις δύο. Στη δύση του 2021, αφενός η στα όρια του εκβιασμού απαίτηση Πούτιν, κατά την τηλεφωνική συνομιλία του με τον Αμερικανό Πρόεδρο, για “απαγόρευση διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς”, αφετέρου η διατράνωση από το Σι του δόγματος “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας”, δεν προοιωνίζονται τίποτα καλό. Και παραμονεύουν η Κορέα, το Ιράν κι άλλες μπαρουταποθήκες.

– Διεθνείς επιπτώσεις θα έχει σίγουρα και μια περαιτέρω αποδυνάμωση του Μπάιντεν και των ΗΠΑ, ιδίως μέσα από μια διόλου αποκλειόμενη εκλογική ήττα στις ενδιάμεσες “βουλευτικές” εκλογές της χρονιάς που άρχισε. Το φάσμα μεγαλύτερης αστάθειας και, στο βάθος, Τραμπ ή προσώπων τύπου Τραμπ, θα έχει ευρύτατα παραλυτικά αποτελέσματα.

– Κοντύτερα στα δικά μας, έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε, και να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε, μια σκλήρυνση της Τουρκίας του Ερντογάν υπό την τριπλή πίεση μιας οικονομίας που καταρρέει, διεθνών ερεισμάτων που χάνονται και της υγείας του που επιδεινώνεται. Αν επικρατήσει μέσα του η αίσθηση ότι δεν έχει τίποτα να χάσει, ο αυταρχικός ηγέτης μπορεί να καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνος.

– Στον πυρήνα, τέλος, των εγχώριων εξελίξεων, δεν μπορεί να αποκλειστεί μια κλιμάκωση κοινωνικής δυσαρέσκειας -ιδίως αν η κατάσταση της πανδημίας δεν αναστραφεί γρήγορα και η κυβέρνηση αναγκαστεί να πάρει κι άλλα περιοριστικά μέτρα. Εκλογές δεν θα έχουμε, αλλά μια αναστροφή κλίματος, εμφανίσεις “κινημάτων αγανακτισμένων” και φούντωμα των διόλου ασήμαντων καταστροφικών τάσεων εκ μέρους πολλών ατόμων και ομάδων μπορεί να επιφέρει σημαντικό πλήγμα στην πρόοδο που έχει γίνει και στις προοπτικές για το μέλλον.

Ας ευχηθούμε το καλύτερο. Και, για όσους δεν προσευχόμαστε,  ας αντλήσουμε δύναμη από τους ανθρώπους και τα πράγματα που μάς κάνουν πιο δημιουργικούς.

Κώστας Μποτόπουλος

 

 

Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο

Καμία δημοσίευση για προβολή