Μπροστά σε μια τέτοια απώλεια χάνεται η μιλιά σου. Νοιώθεις «μικρός και αμήχανος». Αρνείσαι τη φθορά του ανθρώπου μπροστά στο μεγαλείο του θρύλου. Υπάρχουν άνθρωποι γεννημένοι για μπροστάρηδες. Φυσιογνωμίες που έχουν ζυμωθεί με την ιστορία μας, «ζωντανά μνημεία». Συγκλονιστικοί δημιουργοί. Μεγάλοι Έλληνες! Οικουμενικοί!
Ο αποχαιρετισμός στον Μίκη Θεοδωράκη δεν μπορεί να περιγράψει το μέγεθος του. Έζησε με πάθος. Αιώνιος έφηβος. Ακούραστος. Μαχητής στη δίνη ιστορικών γεγονότων. Δημιουργός. Μεγαλοφυής. Ανατρεπτικός. Αθεράπευτα ρομαντικός. Αναγεννησιακός. Και υπέροχος.
Από τον μαχητή Θεοδωράκη θα θυμόμαστε τους αγώνες του στην Αντίσταση. Τις εξορίες και τις κακουχίες που υπέστη από το μετεμφυλιακό κράτος. Τις κατοπινές μάχες για τη δημοκρατία, στη σκληρή δεκαετία του ’60. Τον αντιδικτατορικό αγώνα του, τις φυλακές και τις νέες εξορίες. Τους ατέλειωτους αγώνες για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την κοινωνική αλληλεγγύη. Τις διαρκείς πολιτικές αναζητήσεις του – ορισμένες φορές κυνηγώντας χίμαιρες, ακόμα και στραβοπατώντας – για το κλείσιμο των πληγών, για μια άλλη Αριστερά, για τη συναίνεση, για μια νέα Ελλάδα.
Με τον δημιουργό Θεοδωράκη θα ζούμε πάντα. Και εμείς και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Είναι το θεμέλιο της ελληνικής μουσικής και ο μεγάλος καθοδηγητής του Ελληνικού τραγουδιού. Μεγαλειώδης και πολυφασματικός, με πολυδιάστατο έργο, διεθνούς αναγνώρισης.
Αχ, Μίκη… Ζώντας την αθανασία σου, «είχαμε ξεχάσει πως είσαι θνητός».
Όταν έφυγαν ο Μάνος Χατζηδάκης ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Γιώργος Σεφέρης, νοιώσαμε φτωχότεροι. Τώρα, που έφυγες και συ, νοιώθουμε μόνοι…
