Της Νικόλ Λειβαδάρη
Το 2016 ο Ντόναλντ Τραμπ είχε εκλεγεί πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με 62.984.828 ψήφους. Φέτος είναι ο χαμένος των εκλογών, και οσονούπω και ο «έκπτωτος» του Λευκού Οίκου, έχοντας συγκεντρώσει μέχρι στιγμής 69.841.161 ψήφους.
Eίναι ο μεγαλύτερος αριθμός ψήφων που έχει κερδίσει ποτέ οποιοσδήποτε προεδρικός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, και είναι ο δεύτερος υψηλότερος στην ιστορία πίσω από το ρεκόρ του Μπάιντεν.
Ο Τραμπ έχασε, ο “τραμπισμός” κέρδισε
Κατά τους αμερικανούς αναλυτές είναι και η απόδειξη πως ο Τραμπ έχασε, αλλά ο «τραμπισμός» κέρδισε. ‘Η, τουλάχιστον, «επέζησε ως μια αξιόμαχη στρατηγική για να κερδίζει κανείς εκλογές», όπως γράφουν οι New York Times.
Τι ακριβώς, όμως, είναι ο «τραμπισμός», μέσα και πέρα από τον δημαγωγικό εθνικισμό του;
Οι New York Times και πάλι, τον περιγράφουν ως performance – ως μια «παράσταση».
«Είναι μια παράσταση εθνικισμού», γράφουν, «μέσα σε ένα συγκεκριμένο τρίγωνο: Ανοιχτός εθνικισμός υπέρ της κυρίαρχης εθνοτικής ομάδας, αποκλεισμός οποιασδήποτε ενσωμάτωσης ξένων, και υπόσχεση υλικού κέρδους για όποιον μπει στην συμμαχία.
Είναι επίσης μια παράσταση επιτυχίας: Η προβολή της εικόνας του πλούτου και της εξουσίας, που προσφέρεται στο κοινό ως πρότυπο, ως όραμα και ως προσδοκία.
Κι είναι επίσης η παράσταση ενός επιθετικού και οργισμένου ανδρισμού, που τρέφεται από τον εκφοβισμό και την κυριαρχία επί των υπολοίπων».
Αμερική, μια υπερδύναμη που αλώθηκε εκ των έσω
Ατυχώς για την Αμερική ο τραμπισμός, είτε ως παράσταση είτε ως manual πολιτικής επικράτησης, περιλαμβάνει και βαθιές, τραυματικές εκπτώσεις στους θεσμούς και την ίδια την δημοκρατία.
«Η αδιάκοπη αμφισβήτηση από τον Τραμπ των θεμελιωδών θεσμών της διακυβέρνησής μας και του εκλογικού μας συστήματος έχει φέρει πια το αποτέλεσμα που ο ίδιος επεδίωκε: Μια υπερδύναμη αλώθηκε εκ των έσω – δεν εμπιστεύεται πια την ίδια της την δημοκρατία» γράφει στο New Yorker η Σούζαν Γκλέιζερ.
Και η Washington Post συμπληρώνει: “Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί ψηφοφόροι στις ΗΠΑ φάνηκαν πρόθυμοι να έχουν πρόεδρο τον Τραμπ για τέσσερα ακόμη χρόνια, πρέπει να μας κάνει όλους να αναθεωρήσουμε τα πολιτικά μας συμπεράσματα».
Η απειλή της επιστροφής
Ισως αυτή είναι και η πιο τρομακτική πολιτική υποθήκη που αφήνει ο Τραμπ, όπως κι εάν φύγει τώρα από τον Λευκό Οίκο: Το 2016 εξελέγη πρόεδρος χάρις στην αρνητική, αντισυστημική ψήφο. Οι ψηφοφόροι καταψήφιζαν το κατεστημένο των Δημοκρατικών και την ελίτ της Ουάσιγκτον που εκπροσωπούσε η Χίλαρι Κλιντον.
Τώρα, ανεξαρτήτως του πόσο «χλωμή» ήταν η υποψηφιότητα Μπάιντεν, η ψήφος στον Τραμπ ήταν θετική – ήταν ψήφος εμπιστοσύνης στον «τραμπισμό».
Και σε τέσσερα χρόνια όλα μπορεί να συμβούν, ή και να ξανασυμβούν, όπως λέει Σιν Κιανγκ, αναπληρωτής διευθυντής του Κέντρου Αμερικανικών Μελετών στο Πανεπιστήμιο της Σανγκάης:
«Τώρα», προειδοποιεί, «το έδαφος έχει στρωθεί. Σε τέσσερα χρόνια ο Τραμπ μπορεί να επιστρέψει και να διεκδικήσει όσα του «έκλεψαν». ‘Η μπορεί να υπάρξει ένας άλλος Ρεπουμπλικανός υποψήφιος «τύπου Τραμπ» – ή, ακόμη και οι Δημοκρατικοί μπορεί να αποκτήσουν τον δικό τους «Τραμπ»…
Πως ο Ντόναλντ Τραμπ ακολουθεί τον δρόμο του Πούτιν. Γιατί ζηλεύει τον Ρώσο πρόεδρο
