Ηρθαν έτσι τα πράγματα που αλλάζουμε χρονιά με δάκρυα για τη φοβερή απώλεια του Θάνου Μικρούτσικου που δεν ήταν απλώς ένας αξεπέραστος καλλιτέχνης, ήταν και ένας σπουδαίος άνθρωπος που μπορούσε να ενώσει τη μουσική, με την ιστορία και τη μεγάλη αφήγηση για την κοινωνική δικαιοσύνη. Τα ραδιόφωνα παίζουν τα τραγούδια του και συνειδητοποιούμε πόσο βαριά είναι η κληρονομιά του – μας έμαθε να τραγουδάμε ποίηση και να εσωτερικεύουμε βαθιά νοήματα με την ευκολία που περνούν μέσα μας οι ωραίοι στίχοι. Αλλαζε μέσα στην αλλαγή των καιρών, δοκίμαζε νέες φόρμεςν, τολμούσε αναπάντεχες συνεργασίες, εμπιστευόταν νέους ανθρώπους, συνδύαζε την εμπειρία με τη διαίσθηση και την αισιοδοξία, το ταλέντο με τη σκέψη, την πολιτική αγωνία με την κοινωνική ευαισθησία, τη γνώση με την ενσυναίαθηση.
Μας έδωσε πολλά και άφησε ένα δώρο για το τέλος. Μετά από μια δεκαετία ματαιώσεων, διχασμού και τοξικότητας ο θάνατός του επέβαλε ομόνοια, ησυχία, αναστοχασμό, γλυκύτητα. Οι ορδές των φανατικών που σφάζονται στα social media για να εκτονώσουν τη μαυρίλα τους αναγκάστηκαν να σιωπήσουν. Μετά από μια χρονιά προεκλογικών εντάσεων και συλλογικού εθισμού στις ψηλές στροφές, η φασαρία κόπασε, έγινε μια αναγκαστική παύση.
Ολοι τον σεβάστηκαν. Γιατί όλοι καθηλώνονται με τη μουσική του. Και γιατί πού να βρουν μικρότητα για να πετάξουν πέτρες.
Υπάρχει κάτι πολύ μελαγχολικό μετά το θάνατό του. Η αίσθηση ότι η ζωή είναι άδικη, ότι οι καλοί είναι πολλές φορές άτυχοι, ότι η δημιουργικότητα δεν φτάνει, ότι τίποτα δεν σε σώζει αν σου συμβεί, ότι ακόμη κι αν παλέψεις για την υγεία σου με γενναιότητα και χαμόγελο μπορεί να χάσεις.
Υπάρχει και κάτι πολύ παρηγορητικό μετά το θάνατό του. Η απόδειξη ότι σε μια εποχή ευτέλειας, διανοητικών και πολιτισμικών εκπτώσεων, μέσα σε έναν κυκεώνα σαχλαμάρας, εικονολατρείας και προσκόλλησης στην επιφάνεια των πραγμάτων, αρκούν λίγες λέξεις και μια μελωδία για να στραφούμε στην ομορφιά και στο βάθος. Εστω για λίγο.
