Φαίνεται ότι τα καμώματα του Ερντογάν (σε μεγάλο βαθμό για προεκλογικούς λόγους, αλλά και επειδή όντως πιστεύει στην αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας) έχουν αρχίζει να κουράζουν πολύ τη Δύση.
Αυτό, τουλάχιστον, αποτυπώνεται από τον τρόπο με τον οποίο σχολιάζουν τις τακτικές της κυβέρνησης Ερντογάν σημαντικά διεθνή ΜΜΕ, τα οποία δεν κρύβουν πλέον ότι δεν μπορούν να κάνουν τα στραβά μάτια στις αυταρχικές παρεκβάσεις του καθεστώτος της Άγκυρας, αλλά και στις «μπλόφες» που η Τουρκία χρησιμοποιεί ώστε να παρουσιάζεται ως αναντικατάστατος σύμμαχος της Δύσης.
Τα περί αντιδημοκρατικών τάσεων του Ερντογάν τα ανέλυσε με αιχμηρό -και ενοχλητικό για την Άγκυρα- τρόπο ο Economist. Ωστόσο, ο γνωστός αναλυτής και πρώην σύμβουλος στο Πεντάγωνο, Μάικλ Ρούμπιν, γράφοντας για το σάιτ υψηλού κύρους 1945.com, καταπιάνεται με ένα ζήτημα που εδώ και καιρό προβάλλεται ως μείζον επιχείρημα για την ανοχή που δείχνει η Δύση προς την Τουρκία.
Το ζήτημα δεν είναι άλλο από το μέγεθος της Τουρκίας ως στρατιωτική δύναμη. Ως γνωστόν, η Τουρκία διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ: η τρέχουσα δύναμή του είναι 350.000, ενώ μαζί με τους έφεδρους και παραστρατιωτικούς ξεπερνά τις 900.000. Για σύγκριση, η Γαλλία έχει 200.000 και η Βρετανία περίπου άλλους τόσους.
Σημασία στη συνεισφορά
Ωστόσο, όπως σωστά σημειώνει ο Ρούμπιν, αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο συνολικός αριθμός δυνάμεων της κάθε χώρας, αλλά το ποσοστό συμμετοχής τους στις επιχειρήσεις του NATO. Μια χώρα μπορεί να έχει 100.000 άνδρες, αλλά αν η πολιτική ηγεσία δεν είναι διατεθειμένη να συνεισφέρει έστω και πέντε τοις εκατό σε μια αποστολή του ΝΑΤΟ, τότε το συνολικό μέγεθος είναι άσχετο.
Μάλιστα, ο έμπειρος αρθρογράφος και στρατιωτικός αναλυτής επισημαίνει κάτι που θα έπρεπε να είναι προφανές: αν για μια επιχείρηση του ΝΑΤΟ η Τουρκία δεσμεύεται να παράσχει 5.000 στρατιώτες, αλλά η Πολωνία προσφέρει 10.000, τότε είναι σωστό να υποστηρίξει κάποιος ότι η Τουρκία είναι πιο σημαντική για τη συμμαχία, ειδικά για τη συγκεκριμένη επιχείρηση;
Το παράδειγμα δεν ήταν τυχαίo: στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν τον Φεβρουάριο του 2021, οι ΗΠΑ συνεισέφεραν 2.500 στρατιώτες, ενώ η Τουρκία μόλις 600, λιγότερους από την Ιταλία, τη Ρουμανία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, ακόμη και τη Γεωργία που δεν είναι καν μέλος του ΝΑΤΟ. Και, ακόμη σε περιπτώσεις που η συνεισφορά της Τουρκίας ήταν μεγαλύτερη, συχνά χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις της για δράσεις πέρα από τις παραμέτρους του ΝΑΤΟ.
Όπως αναφέρει ο Ρούμπιν, στην Καμπούλ και ενώ η Τουρκία συμμετείχε στην αποστολή του NATO, υπήρχαν διαφημιστικές πινακίδες μακριά από τα κεντρικά γραφεία της Συμμαχίας που προωθούσαν διμερείς διπλωματικές σχέσεις Τουρκίας-Αφγανιστάν και επιχειρηματικούς δεσμούς που δεν βασίζονται στις αρχές του ΝΑΤΟ αλλά στην ισλαμική αλληλεγγύη.
Το λάθος των ΗΠΑ
Στο πλαίσιο αυτό, ο αρθρογράφος τονίζει ότι το σκεπτικό της Ουάσινγκτον σχετικά με την αντιμετώπιση της Άγκυρας είναι εσφαλμένο, αναφερόμενος στην ανοιχτή υποστήριξη της κυβέρνησης Μπάιντεν στο αίτημα της Τουρκίας για την αγορά 40 νέων μαχητικών F-16 και 80 κιτ αναβάθμισης παλιών αεροσκαφών, παρά τις σαφείς και αρκετά έντονες ενστάσεις του Κογκρέσου των ΗΠΑ.
Κατά τον Ρούμπιν, η λογική του Λευκού Οίκου έχει δύο διαστάσεις. Πρώτον, θέλει να δελεάσει την Άγκυρα ώστε να αποσύρει τις αντιρρήσεις για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Δεύτερον, οι σύμβουλοι ασφαλείας του Μπάιντεν υποστηρίζουν ότι η Τουρκία είναι ένα σημαντικό μέλος του ΝΑΤΟ επειδή έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στη συμμαχία μετά τις ΗΠΑ.
Όπως τονίζει, και στις δύο περιπτώσεις κάνουν λάθος. Οι ΗΠΑ δεν πρέπει να υποκύψουν στους τουρκικούς εκβιασμούς και δεν πρέπει να επιτρέψουν στην Άγκυρα να διαταράξει τις βασικές λειτουργίες της συμμαχίας. Ακόμη και να δοθούν τα F-16 στην Τουρκία για να άρει τις αντιρρήσεις της για την διεύρυνση του NATO, μπορεί να τις επαναδιατυπώσει μετά την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας.
Καταλήγοντας, ο Ρούμπιν σημειώνει ότι «η Τουρκία δεν είναι τόσο ζωτικής σημασίας όσο ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου όταν ήταν κράτος πρώτης γραμμής όσον αφορά στη Σοβιετική Ένωση, συνέβαλε στον πόλεμο της Κορέας και είχε δυτικό προσανατολισμό. Ήρθε η ώρα να αποκαλύψουμε την μπλόφα της Τουρκίας».
