Ένα νέο παράθυρο ευκαιρίας φαίνεται ότι έχει ανοίξει για την Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου αυτή να σημειώσει πρόοδο στο φαινομενικά ανυπέρβλητο πρόβλημα της μετανάστευσης. Ως πρώτο βήμα, αρκετοί υπουργοί Εσωτερικών της ΕΕ συναντήθηκαν αυτή την εβδομάδα στη Μάλτα για να αποφασίσουν νέα μέτρα που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους πρόσφυγες που διασώζονται στη Μεσόγειο. Το σχέδιό τους θα πρέπει να αποτελέσει τη βάση μιας νέας προσέγγισης για την Ευρώπη συνολικά.
Η Φινλανδία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Μάλτα συμφώνησαν τη Δευτέρα να αποδεχτούν αυτόματα το μερίδιο των διασωθέντων μεταναστών που τους αναλογεί. Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Horst Seehofer δεσμεύτηκε ότι η Γερμανία θα πάρει το 25% αυτών που διασώθηκαν στη θάλασσα. Όταν το σχέδιο τεθεί ενώπιον όλων των υπουργών της ΕΕ στις 8 Οκτωβρίου, και άλλες χώρες είναι δυνατό να προσχωρήσουν στη Συμφωνία.
Πρόκειται για πρόοδο, αλλά αφορά μόνο ένα μικρό μέρος ενός τεράστιου προβλήματος. Ο πραγματικός στόχος πρέπει να είναι να επενεκτιμηθεί ο εσφαλμένος «κανονισμός του Δουβλίνου» της ΕΕ για τους πρόσφυγες. Θεωρητικά, το σύστημα αυτό απαιτεί από τους μετανάστες να υποβάλλουν αίτηση ασύλου μόνο στο πρώτο κράτος μέλος της ΕΕ που εισέρχονται. Λόγω της γεωγραφίας, αυτό συνήθως σημαίνει Ελλάδα, Ιταλία ή Ισπανία. Στην πράξη, οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν σκοπό να φτάσουν στη Γερμανία και γενικότερα στον ευρωπαϊκό βορρά.
Μετά την προσφυγική κρίση κατά τη διάρκεια των ετών 2015-2016, η Γερμανία πίεσε για να επιτευχθεί μια λύση σε επίπεδο ΕΕ. Σύμφωνα με την πρότασή της, η Ευρώπη θα οργάνωνε την αστυνόμευση των εξωτερικών συνόρων της και στη συνέχεια θα κατένειμε τους μετανάστες μεταξύ όλων των κρατών μελών με βάση την οικονομική ισχύ, το μέγεθος του πληθυσμού και άλλους παράγοντες.
Αυτό το σχέδιο δεν έβγαλε πουθενά. Ένας λόγος ήταν ότι χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, επειδή ανησυχούσαν για την εισροή μεταναστών στα εδάφη τους, απλώς δεν εφάρμοσαν το σχέδιο αρνούμενες να δεχθούν μετανάστες. Αλλά ακόμη και αξιωματούχοι στο Βερολίνο παραδέχονται τώρα ότι η λύση που είχε βρεθεί τότε, είχε προβλήματα. Θα υπήρχε απλώς και μόνο κατανομή σε χώρες, που αφορούσε μόνο σε άτομα στα οποία έχει χορηγηθεί άσυλο, ενώ σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που φτάνουν στην Ιταλία είναι οικονομικοί μετανάστες από την Αφρική.
[more]
Επιπλέον, τι θα ήταν αυτό που θα εμπόδιζε τους μετανάστες, μετά την επανεγκατάσταση, να κινούνται και πάλι εντός της ΕΕ; Οι χώρες θα πρέπει να τους επιστρέφουν σε άλλα κράτη μέλη, σε μια διαδικασία που μοιάζει με τη δυσλειτουργία του σημερινού συστήματος. Με σύνεση, η νέα προσέγγιση που συζητείται δεν εξαρτάται από την ομοφωνία. Αντ ‘αυτού, ένας συνασπισμός από τους πρόθυμους – που ασφαλώς θα περιλάμβανε τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία, αλλά ιδανικά θα έφερνε κοντά κι άλλα κράτη μέλη – θα προχωρούσε στην επίλυση του προβλήματος. Αυτές οι χώρες θα συμφωνούσαν να λάβουν αυτομάτως τα μερίδιά τους των νέων αφίξεων, έτσι ώστε να μην κατακλύζεται καμία χώρα.
Αν και αυτό το σύστημα θα βελτίωνε τα πράγματα, ωστόσο ο κίνδυνος είναι ότι θα μπορούσε να ανοίξει μια νέα πόρτα στο πλαίσιο του “αυτοματισμού” για τους οικονομικούς μετανάστες, δημιουργώντας έτσι ένα «εφέ έλξης» που ενθαρρύνει εκατομμύρια Αφρικανούς να κάνουν το ταξίδι προς το Βορρά. Το κλειδί, λοιπόν, είναι η εξομάλυνση του συστήματος μετά τη μετεγκατάσταση. Οι χώρες υποδοχής θα πρέπει να επεξεργάζονται τις αιτήσεις ασύλου πολύ πιο γρήγορα, με νέο και εναρμονισμένο τρόπο, έτσι ώστε οι αποφάσεις να επιτυγχάνονται εντός εβδομάδων, όχι μηνών ή ετών. Όλοι όσοι απορρίπτονται θα πρέπει να απελαύνονται αμέσως.
[/more]
Από το newsroom του economico.gr
