Του Γιάννη Πολίτη
Εικόνα πρώτη: Βρέθηκα το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής στην πλατεία Συντάγματος με το αυτοκίνητο. Ξαφνικά παρατάσσονται γύρω στους 30 διαδηλωτές και κλείνουν τον δρόμο μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Σκέφτηκα «την πάτησα πάλι». Άπειρες φορές έχει συμβεί να βρεθώ εγκλωβισμένος σε εκείνο το σημείο. Σε λιγότερο από 3 λεπτά εμφανίστηκαν 20 αστυνομικοί με τη γνωστή πλήρη εξάρτυση. Αθόρυβα, χωρίς φωνές και τσαμπουκάδες, μετακίνησαν τους διαδηλωτές στο πεζοδρόμιο και τους ζήτησαν να τηρήσουν τις αποστάσεις. Έτσι κι έγινε… Λες και ήμασταν στην Κοπεγχάγη ή στη Στοκχόλμη.
Εικόνα δεύτερη: Σάββατο πρωί πήγα σε γνωστό εμπορικό κέντρο. Ελάχιστοι πελάτες. Τα μαγαζιά άδεια, το ίδιο και τα καφέ. Όσοι ήταν εκεί, όμως, είχαν υποδειγματική συμπεριφορά. Φορούσαν μάσκες ακόμη και παιδιά 2-3 ετών. Κρατούσαν αποστάσεις τουλάχιστον 2 μέτρων στις κυλιόμενες σκάλες και έξω από τα καταστήματα. Περίμεναν ήρεμα και στωικά τη σειρά τους να εξυπηρετηθούν, χωρίς τις γνωστές ελληνικές κυκλοθυμίες.
Σκέφτηκα πως υπάρχει ελπίδα να βγάλουμε τον δύσκολο χειμώνα. Γίναμε άλλοι… Αυτά μέχρι που ήρθε το βράδυ. Γύρω στις 10 μ.μ. οι πατεράδες των εφήβων γίνονται οδηγοί των παιδιών τους. Πήγα, λοιπόν, τον γιο μου στο ραντεβού του και πέρασα στην επιστροφή από τη γνωστή πάνω πλατεία Αγίας Παρασκευής, που αποκαλείται «τα νέα Εξάρχεια». Πατείς με πατώ σε. Όπως τον Απρίλιο, όταν ο δήμαρχος έκανε την γκάφα να καλέσει τα ΜΑΤ και να κάνει δηλώσεις διασύροντας τη γειτονιά του. Λες και η διακίνηση ναρκωτικών -εφόσον υπάρχει- λύνεται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ίδια εικόνα και ας ζητούν οι κάτοικοι άμεση ανάπλαση της πλατείας, αφού υπάρχουν χρήματα και μελέτη, ώστε να αλλάξει η λειτουργία της.
Πράγματι, υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο δεύτερος, που δήθεν αντιστέκεται στα μέτρα για την πανδημία, είναι ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί όσο μπαίνουμε στην καρδιά του φθινοπώρου, που θα εμφανιστούν οι δεκάδες γνωστές ιώσεις οι οποίες φέρνουν κάθε χρόνο -και προ κορωνοϊού- το σύστημα Υγείας στα όριά του.
Σκεφτείτε τι θα γίνει φέτος, αν δεν ελεγχθεί εγκαίρως η κατάσταση. Όσοι ζητούν οι πλατείες να αδειάσουν διά της βίας είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η δουλειά της Αστυνομίας δεν είναι να κυνηγά εφήβους. Κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Χρειάζεται πειθώ. Και όχι από πολιτικούς, αλλά από γιατρούς που θα επικαλούνται το συναίσθημα αν τα λογικά επιχειρήματα περί συνωστισμού έχουν εξαντληθεί. Γιατρούς που να μιλούν απλά και κατανοητά κάθε μέρα κάθε ώρα, από όπου υπάρχει δημόσιο βήμα. Και από κοντά, σε κάθε γειτονιά, συλλογικοί φορείς ανθρώπων με αξιοπιστία και κύρος να καλούν τα βράδια τα παιδιά να κρατούν αποστάσεις στις πλατείες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ανάγκη όλων των ανθρώπων το να αγκαλιάζονται σφιχτά με αυτούς που αγαπούν. Το θέλουμε στη χαρά, στη λύπη, στο πένθος, στον αποχωρισμό, στη συνάντηση. Έχουμε ανάγκη να φιλιόμαστε με τους αγαπημένους μας. Έτσι είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι, ευτυχώς.
Τώρα ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Ακόμη και στον πόλεμο ή τη χρεοκοπία είχαμε τη δυνατότητα να κλαίει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για να παίρνουμε ή να δίνουμε κουράγιο. Αυτό χάσαμε με τον κορωνοϊό. Δεν είναι λίγο. Πολύ είναι, ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους που ζουν περιμένοντας την αγκαλιά των εγγονών τους. Πολύ είναι για τους ανθρώπους που ζουν μόνοι και η μόνη τους χαρά είναι να ανταμώσουν με δύο φίλους για καφέ και ποτό.
Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι χάσαμε την κοινωνικότητά μας. Τους γάμους, τις βαφτίσεις, τους χορούς με τις …γυροβολιές μας αγκαλιά με παλιούς φίλους. Τσάμικο με αποστάσεις δεν υπάρχει.
Για να το αντέξουμε, πρέπει κάθε μέρα να έχουμε στον νου μας ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Πόσο μάλλον ο κορωνοϊός. Στη χειρότερη περίπτωση, το επόμενο καλοκαίρι θα ζούμε κανονικά. Μέχρι τότε σταματάμε στο ενάμισι μέτρο απέναντι στον οποιονδήποτε και δεν κάνουμε χειραψία με κανέναν. Και φοράμε πάντα μάσκα. Αυτό το τρίπτυχο είναι το… εμβόλιό μας μέχρι να έρθει το κανονικό.
Και αυτός ο ξενέρωτος χαιρετισμός με τη γροθιά ή τον αγκώνα, αχρείαστος είναι. Αρκεί να φέρνουμε το χέρι στην καρδιά, αυτή την παλιά συνήθεια της Ανατολής – εξαιρετική κίνηση με πολύ σεβασμό. Αν εφαρμόσουμε αυτό το τρίπτυχο, θα γλιτώσουμε τον χειμώνα από τις παλιές δεκάδες επικίνδυνες ιώσεις.
Σχεδόν 100 άνθρωποι πέθαναν πέρυσι μόνο από τη γρίπη. Φέτος μπορούν να σωθούν. Και στο τέλος, όταν περάσει η καταιγίδα, ίσως μας μείνουν μερικές καλές συνήθειες. Να αγκαλιαζόσαστε και να φιλιόμαστε με αυτούς που πραγματικά θέλουμε. Με αυτούς που το νιώθουμε. Τα κοινωνικά φιλιά του τύπου «πάω σε ένα γάμο και φιλιέμαι με όλους» είναι βαρετά και επικίνδυνα -όπως πλέον μάθαμε όλοι καλά- για τη μετάδοση ιώσεων παντός είδους.
