«Η πρόσφατη Συμφωνία για την επίλυση της μακροχρόνιας διένεξης για το ονοματολογικό με την ΠΓΔΜ, συνιστά ιστορικής σημασίας νίκη για την Ελλάδα,» εκτίμησε χθές ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας από το βήμα του Economist.
Και η Συμφωνία αυτή πράγματι, με βάση τις εκφρασμένες ιστορικά θέσεις των κομμάτων, θα μπορούσε να συγκεντρώσει μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή. Θα μπορούσε, αν δεν ήταν βιαστική, υπό διεθνή πίεση, και δραματικά ατελής. Αν δεν είχε τις σημαντικές παραχωρήσεις σε «κρίσιμες λεπτομέρειες», παρανοήσεις και τα κενά που «μέσα τους κρύβεται ο διάβολος». Και που επιτρέπει σε μεγάλο τμήμα της αντιπολίτευσης να τη χαρακτηρίζει ενδοτική.
Γι’ αυτό κυρίως οι περισσότεροι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και οι περισσότεροι από εκείνους που συγκροτούν το Κίνημα Αλλαγής αρνούνται πραγματικά να συμφωνήσουν με τη Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ.
Τα προβλήματα της Συμφωνίας
Γιατί, από την προσεκτική ανάγνωση της Συμφωνίας προκύπτει ότι στον συμβιβασμό που επιχείρησαν Τσίπρας και Ζάεφ η Ελλάδα έδωσε στεγνά τον «Μακεδονικό» χαρακτηρισμό της γλώσσας και της ιθαγένειας και δεν διασφάλισε το erga omnes της χρήσης του σύνθετου ονόματος, που κατοχυρώνεται μόνο με την αναθεώρηση του Συντάγματος πριν παραχθούν διεθνή τετελεσμένα.
Με τη Συμφωνία αυτή, η Ελλάδα:
– Δίνει την ένταξη στο ΝΑΤΟ
– Δίνει την άμεση έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
– Δίνει δηλαδή το σύνολο του διπλωματικού της οπλοστασίου της
Συνεπώς το αντίβαρο των Σκοπίων θα έπρεπε να είναι πλήρες: Και κυρίως πλήρες ως προς την ακύρωση του αλυτρωτισμού. Να διευθετεί τώρα τον ακριβή χαρακτηρισμό της γλώσσας και της ιθαγένειας.
Τα τρία σημεία “του διαβόλου”
Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη συμφωνία εστιάζεται κυρίως σε τρία σημεία.
Ιθαγένεια. Η ιθαγένεια, είναι ο πολιτικός-νομικός δεσμός που συνδέει τον πολίτη με το κράτος. Η σχέση που ορίζει αμοιβαία δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η ιθαγένεια, λοιπόν, των πολιτών με συγκεκριμένο κράτος, πρέπει να παραπέμπει στο όνομα του κράτους αυτού. Με την έννοια αυτή, η ιθαγένεια δεν πρέπει να προσδιορίζει τους κατοίκους των Σκοπίων ως «Μακεδόνες», όπως λανθασμένα προβλέπει η συμφωνία, αλλά ως πολίτες της χώρας αυτής.
Το ισχύον Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, στο άρθρο 4 καθορίζει την ιθαγένεια έτσι περιγραφικά. Η προς υπογραφή συμφωνία τους παραχωρεί κάτι που δεν το προβλέπει ούτε το Σύνταγμά τους. Τους βαφτίζει «Μακεδόνες», παραχωρώντας μια αντίληψη και αναγνώριση εθνικής υπόστασης, που εκφράζει τη σχέση του συνόλου των πολιτών της γειτονικής χώρας (Σλάβους, Αλβανούς κλπ) με ηθικές, πολιτισμικές και ιστορικές αξίες. Τις Μακεδονικές.
Η γλώσσα. Η γλώσσα που ομιλούν οι γείτονες, κατατάσσεται ρητά στις Νότιες Σλαβικές γλώσσες (και μάλιστα γράφεται με κυριλλική γραφή) . Είναι αυτό που και στη Βόρεια Ελλάδα ονομάζουν στην καθημερινότητά τους «Σλαβομακεδονίτικα».
Στη Συμφωνία η γλώσσα τους δεν ονομάζεται «σλαβομακεδονική», αλλά στο εξής αναγνωρίζεται ως «Μακεδονική/Macedonian». Το χειρότερο είναι ότι η ελληνική πλευρά δέχεται στη συμφωνία ότι η γλώσσα αυτή έχει αναγνωρισθεί διεθνώς και από την Ελλάδα ως «Μακεδονική» ήδη από το 1977. Και το ακόμα πιο εγκληματικό είναι το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός (στο διάγγελμά του) ανέφερε την ελληνική γλώσσα που μιλάμε στη Μακεδονία ως «ελληνομακεδονική γλωσσική κληρονομιά». Ελληνομακεδονική γλώσσα εμείς, κατά τον κ. Τσίπρα, Μακεδονική (κατά τη συμφωνία) οι γείτονες!
Οι διαδικασίες. Ο συγχρονισμός των ενεργειών, αφορά κυρίως την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, τώρα, πριν την έναρξη ισχύος της συμφωνίας μας. Το πρωτόκολλο ένταξης θα συμφωνηθεί και θα αρχίζει να κυρώνεται από τα 29 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, δημιουργώντας ένα διεθνές πολιτικό και νομικό τετελεσμένο.
Η Ελλάδα θα περιμένει τελευταία – όπως προβλέπει η Συμφωνία- να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες με την αλλαγή του Συντάγματος της γειτονικής χώρας για να συνυπογράψει το πρωτόκολλο του ΝΑΤΟ. Και αν έως τότε έχουν αλλάξει οι συνθήκες στα Σκόπια; Αν δεν εκπληρώνεται ή παραμένει εκκρεμής η βασική προϋπόθεση της Συμφωνίας, δηλαδή η αλλαγή του Συντάγματος;
“Τότε θα είναι αργά…”
Η Ελλάδα δεν θα κυρώσει τη σύμβαση και το πρωτόκολλο ένταξης στο ΝΑΤΟ, μας λέει η κυβέρνηση. «Αλλά τότε θα είναι αργά», απαντά η διεθνής εμπειρία.
Έτσι, το περιεχόμενο, τα προβλήματα και η διαχείριση της Συμφωνίας για το ονοματολογικό δεν οξύνουν μόνο το πολιτικό κλίμα και την αντιπαράθεση των κομμάτων. Δημιουργούν τετελεσμένα και καταστάσεις που θα τις βρούμε μπροστά μας.
Θοδωρής Καλούδης [email protected]
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
