Η αναστολή έκδοσης μιας εφημερίδας δεν είναι είδηση. Και όχι επειδή είναι Αύγουστος. Ούτε επειδή από το ξέσπασμα της πρώτης κρίσης, το 2009, μέχρι τώρα, έκλεισαν πολλές. Ο λόγος που η εξαφάνιση ενός εντύπου δεν προκαλεί αίσθηση είναι ότι η κοινωνική πλειοψηφία δεν ενδιαφέρεται και δεν συγκινείται.
Γιατί;
- Γιατί ΜΜΕ και δημοσιογράφοι όχι απλώς πολλές φορές αδιαφόρησαν για το δράμα εργαζομένων και επαγγελματικών ομάδων, αλλά έχουν φτάσει στο σημείο να ζητούν ή να επικροτούν μειώσεις αποδοχών, δυσμενείς αλλαγές εργασιακών συνθηκών ακόμη και απολύσεις.
- Γιατί η αναξιοπιστία ΜΜΕ και δημοσιογράφων έχει ανέβει στο ζενίθ. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά μπορεί κανείς και να το αισθανθεί αν ακούει τα μηνύματα της κοινωνίας όπως εκφράζονται ρητά ή άρρητα.
- Γιατί δεν έχει εσωτερικευθεί η χρησιμότητα του Τύπου για τη δημοκρατία. Οι περισσότεροι δεν ενημερώνονται από τις εφημερίδες, ενημερώνονται από το διαδίκτυο. Και ο λόγος δεν είναι μόνο οικονομικός. Είναι η πεποίθηση ότι δεν θα χάσουν κάτι αν δεν αγοράσουν εφημερίδα.
- Γιατί η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι η ιδιοκτησία των ΜΜΕ συναλλάσσεται με την πολιτική εξουσία και παίζει διάφορα παιχνίδια ανάλογα με τα συμφέροντά της. Επομένως, ποιος θα αποδώσει ένα λουκέτο σε οικονομική δυσπραγία του μιντιάρχη;
- Γιατί τα ΜΜΕ θεωρούνται τμήμα του κατεστημένου και της ελίτ και αυτό συμπαρασύρει τους δημοσιογράφους που αντιμετωπίζονται ως παρατρεχάμενοι του συστήματος. Επομένως, δεν υπάρχει έλεος για τα πάθη τους.
Για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ αυτή η διαπίστωση είναι συντριπτική. Και κάθε αναστοχασμός είναι επώδυνος. Αν αναζητήσουμε με θάρρος και ειλικρίνεια τις αιτίες της δυσπιστίας της κοινωνίας απέναντι στους δημοσιογράφους, ακόμη και της απέχθειας, θα συμπεράνουμε ότι οι δικές μας ευθύνες είναι μεγάλες.
Και τώρα δεν υπάρχουν καν καλές αποδοχές και συνθήκες εργασίας για να ξεχαστούμε. Ούτε ίσως κουράγιο για νέο ξεκίνημα.
