Δεν είναι πια υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, δεν έχει λόγο στο Eurogroup, και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει πρόσβαση στην γερμανική καγκελαρία μετά την αποχώρηση της Μέρκελ, το φθινόπωρο. Εχει όμως εμμονή με τα… Μνημόνια και είναι ο Βόλφγκανγ Σόιμπλε, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την επιρροή που έχουν οι παρεμβάσεις τους στο οικονομικό σύστημα εξουσίας της Ευρώπης – ή, τουλάχιστον, στον σκληρό άξονα αυτού του συστήματος που διεκδικεί ρόλο και λόγο στην οικονομική ανοικοδόμηση μετά την πανδημία.
Ο Σόιμπλε προτείνει “δημοσιονομική ένωση”
Κοιτώντας προς αυτή την ανοικοδόμηση, ο πρόεδρος της Bundestag, της γερμανικής Βουλής, παρεμβαίνει εκ νέου και καταθέτει νέα πρόταση. Το «τυρί» σε αυτή την πρόταση είναι εκείνο που ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποκλεί «δημοσιονομική ένωση» της Ευρώπης και η «φάκα» είναι τα έμμεσα, νέα Μνημόνια που εισηγείται να συνοδεύουν αυτή την ένωση.
Mε άρθρο του, το οποίο δημοσιεύει η ιταλική εφημερίδα Sole 24 Ore, ο Σόιμπλε επαναφέρει για μια ακόμη φορά την παλιά, δοκιμασμένη συνταγή, αποκλειστικά προσανατολισμένη προς τη σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών, η οποία δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της ούτε τα νέα κοινωνικά βάρη και αδιέξοδα που άφησε πίσω της η πανδημία, ούτε την δεκαετή κόπωση από την λιτότητα, ειδικά σε χώρες της ευρωπεριφέρειας όπως η Ελλάδα.
Το “τυρί”: Η μεταφορά χρέους στην ενωμένη Ευρώπη
Λίγο ως πολύ, απαιτεί από τα κράτη μέλη να δεσμευτούν για μια αμετάκλητη ενοποίηση των δημόσιων οικονομικών τους, σε αντάλλαγμα στήριξης σε περίπτωση κρίσης ρευστότητας.
Η βασική ιδέα της πρότασης του είναι να διαχωριστεί το δημόσιο χρέος των χωρών μελών σε ένα μέρος συμβατό με το όριο του 60% επί του ΑΕΠ που προβλέπεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης , από το υπερβολικό χρέος που είναι πέρα από αυτό το πλαφόν.
Το μέρος του χρέους των χωρών μελών που υπερβαίνει το όριο του 60% σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία θα μεταφέρεται στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Αποπληρωμής (Fer) για το οποίο τα μέλη της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) θα ευθύνονται από κοινού και εξ ολοκλήρου.
Σε αντάλλαγμα, οι χώρες με επίπεδο χρέους που υπερβαίνει το όριο του 60% θα αναλαμβάνουν υποχρεώσεις αποπληρωμής στη Fer εντός 20-25 ετών.
Μέσω εγγυήσεων, οι υπερχρεωμένες χώρες μέλη θα καταβάλλουν έτσι χαμηλότερο επιτόκιο στο μεταφερόμενο χρέος τους.
Αυτή η μείωση του κόστους αναχρηματοδότησης θα μείωνε τον λόγο χρέους / ΑΕΠ κάτω από το όριο του 60%.
Η “φάκα”: Νέα Μνημόνια και νέα λιτότητα
Ωστόσο, η δυνατότητα αξιοποίησης του χαμηλότερου κόστους χρηματοδότησης για το μεταφερόμενο χρέος θα συνδέεται με αυστηρούς όρους.
Συγκεκριμένα, οι όροι περιλαμβάνουν την πρόβλεψη εσόδων από ένα φόρο για την εκπλήρωση υποχρεώσεων, την κατάθεση εγγυήσεων, δέσμευση για ενοποίηση και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Κοινώς περιλαμβάνουν νέα, δεσμευτικά Μνημόνια με εκχώρηση της δημοσιονομικής πολιτικής των κρατών-μελών στην Fer – ήτοι, σε μια νέα «τρόκια» που θα διαχειρίζεται το χρέος και θα υπαγορεύει τις εθνικές οικονομικές πολιτικές.
