Και τώρα τι θα κάνουμε εμείς; Πού θα συναντιόμαστε, με ποιους θα μιλάμε, πώς θα αυτοπροσδιοριζόμαστε, ποια θα είναι η ταυτότητά μας και -κυρίως- τι θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές.
Η απόφαση για αναστολή λειτουργίας του Ποταμιού στενοχώρησε πολύ κόσμο. Ακόμη και ανθρώπους που δεν το ψήφισαν στις ευρωεκλογές (γιατί στις εθνικές δεν κατέβηκε καν) υποκύπτοντας στα σκληρά διλήμματα του δικομματισμού.
Οταν ήρθε η ώρα να πέσει η αυλαία, ο αποχαιρετισμός τάραξε όλους αυτούς που αισθάνονταν καλά να λένε ότι είναι Ποτάμι, και βέβαια τους 86.000 που πραγματικά το ψήφισαν στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση στην οποία πήρε μέρος.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μόνοι που έχουν κάθε λόγο να είναι απογητευμένοι, ακόμη και θυμωμένοι με τον Σταύρο Θεοδωράκη, που πήρε την πρωτοβουλία να κλείσει το Ποτάμι, για να μην ακολουθήσει το δρόμο της ΔΗΜΑΡ, έναν δρόμο εκφυλισμού και παρακμής μέχρι τελικής εξαϋλωσης.
Στην τελευταία συνεδρίαση του κεντρικού οργάνου του Ποταμιού ακούστηκαν πολλά επιχειρήματα υπέρ της συνέχισης λειτουργίας του. Ασκήθηκε και σκληρή κριτική στον Σταύρο για τους χειρισμούς του. Κανείς, όμως, δεν βγήκε μπροστά να πει ότι εγώ θα πάρω πάνω μου την προσπάθεια και κανείς δεν είπε ότι βλέπει ένα πρόσωπο στο χώρο που μπορεί να εγγυηθεί μια φωτεινή επόμενη μέρα.
Κακά τα ψέματα, στην πολιτική έχουν σημασία και τα πρόσωπα. Ο δρόμος της ΔΗΜΑΡ, κόμματος σφραγίδας, ήταν ανοιχτός: Οδήγησε στην υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη και στον διορισμό του Θεοχαρόπουλου ως μετακλητού στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι ανάλογο θα δεν ήταν απλώς ένα κακό τέλος για το Ποτάμι, θα ήταν κάτι σαν αυτοκτονία από έναν πολύ εκδικητικό αυτόχειρα που θέλει να τιμωρήσει όσους αφήσει πίσω. Να εκδικηθεί τον Σταύρο και να προσβάλει όσους τον εμπιστεύθηκαν.
Είναι αλήθεια πως υπάρχει πολιτικό κενό και πως ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να εκφράσουν το προοδευτικό-μεταρρυθμιστικό κέντρο, αλλά δεν είναι αλήθεια πως το κενό θα μπορούσε να καλύψει το Ποτάμι με νέα ηγεσία. Πρώτα-πρώτα γιατί δεν υπάρχει ο “ένας” που θα μπορούσε να διαδεχτεί τον Σταύρο με κάποιες πιθανότητες επιτυχίας και έπειτα γιατί το ακροατήριο του Ποταμιού δεν ακούει πια τη μουσική του. Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, συγκυριακό ή οριστικό. Σημασία έχει ότι, όπως και στη ζωή, όταν τελειώσει ο έρωτας, η άρνηση της πραγματικότητας δεν μπορεί να τον ζωντανέψει.
“Το παρόν είναι το μέλλον” λέει κάποια στιγμή ο ένας λαντζέρης στην ομώνυμη -εκπληκτική- παράσταση που ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο. Και στην περίπτωση του Ποταμιού το παρόν είναι η έρημος, χωρίς κοινό και χωρίς ακτή στον ορίζοντα για να ξεβραστεί το μπουκάλι με το μήνυμά του.
