Οσοι τον είδαν στις τελευταίες του παραστάσεις στο θέατρο ξέρουν πως ήταν στην πιο δημιουργική στιγμή του. Στο “Δείπνο” έπαιζε έναν σεφ που απευθυνόταν σε μια ελίτ ζαλισμένη από την πολυτέλεια και τα ακριβά γούστα. Δεν ήταν πρωταγωνιστικός ο ρόλος του αλλά ήταν ο πρωταγωνιστής. Γιατί κάθε φορά που έβγαινε στη σκηνή, καθήλωνε το κοινό με τον σαρκασμό στο πρόσωπό του, με την ειρωνεία στο βλέμμα του και με την φυσικότητα της κίνησής του. Αυτά που δεν έλεγε ήταν πολύ πιο δυνατά από αυτά που έλεγε.
Και δεν θα ξεχάσει την ερμηνεία του όποιος τον είχε δει σαν Νίκο Ζαχαριάδη την “Ομπίντα”, έργο ζωής γι αυτόν, δικό του το κείμενο, δική του και η σκηνοθεσία, δική του και η αναζήτηση των κρυφών σκέψεων ενός τραγικού ήρωα της Αριστεράς που σκοτώθηκε από αυτό που λάτρεψε. Σχεδίαζε να πάει στη Σιβηρία. Δεν πρόλαβε.
Ηταν όλα πολιτικά στον Γιώργο Κοτανίδη. Η ιδεολογική ταυτότητά του καθόριζε και την καλλιτεχνική του διαδρομή. Αντιδικτατορικός αγωνιστής, βασανισμένος και φυλακισμένος, γοητευμένος από την Αριστερά πολύ νωρίς, αποστρεφόταν κάθε είδους φανατισμό και ολοκληρωτισμό. Εξέφραζε την πιο αδογμάτιστη προοδευτική σκέψη και πράξη, είχε χιούμορ και ορθολογισμό, ήταν μετριοπαθής, ευγενικός και εξαιρετικά καλλιεργημένος, αναζητούσε την αλήθεια, την ελευθερία και το δίκαιο.
Στα χρόνια της κρίσης ο λόγος του ήταν ανακουφιστικός. Γιατί ήταν πολύ μακριά από την τοξικότητα της δεκαετίας, γιατί δεν είχε καμία σχέση με την πόλωση, με τις διχαστικές αντιλήψεις, με τους μανιχαϊσμούς. Αγαπούσε ανθρώπους με τους οποίους διαφωνούσε, άκουγε περισσότερο απ όσο μιλούσε, συζητούσε όχι για να συντρίψει τον αντίπαλο αλλά για να τον πείσει ή να πειστεί. Με αυτή την έννοια ήταν εκτός εποχής. Δεν μπορούσε εύκολα να τσακωθεί κανείς μαζί του. Αυτό που εξέπεμπε ήταν αφοπλιστικό. Υποχρέωνε να τον σεβαστούν ακόμη και όσοι υπάρχουν μισώντας και ουρλιάζοντας.
Πιο πολύ ήταν το βλέμμα του. Οξυδέρκεια, βάθος, γλυκύτητα, γενναιοδωρία, καλοσύνη. Εφυγε τη στιγμή που είχε να δώσει τα περισσότερα και που τον χρειαζόμασταν περισσότερο.
