Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι η ήττα του στις τριπλές εκλογές έγινε «με τον πιο ‘’προνομιακό’’ τρόπο, με πολύ μεγάλο ποσοστό, μετά από τεσσεράμισι χρόνια δύσκολης διακυβέρνησης, και χωρίς να τίθεται από πουθενά η συνήθης αμφισβήτηση της ηγεσίας που είθισται να συνοδεύει τις εκλογικές ήττες στα αστικά κόμματα»
Ίσως αυτό να ενθαρρύνει τον Αλέξη Τσίπρα και πολλούς στενούς συνεργάτες του να βάζουν πλώρη για τη δημιουργία του «νέου ΠΑΣΟΚ», πολύ περισσότερο αφού το «παλαιό» ΠΑΣΟΚ δεν είναι εδώ, ούτε ενωμένο ή δυνατό, όπου κι αν βρίσκεται …
Ο κ. Τσίπρας, ωστόσο – και όσοι τον βοηθούν στη νέα πολιτική στρατηγική που θέλει να χαράξει – ξεκινά την προσπάθεια κάλυψης του «μεσαίου χώρου», όπου κάποτε κυριαρχούσε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα του Κώστα Σημίτη, από μια λάθος βάση:
Η αντιπολίτευση που κάνει είναι… άλλοτε αριστερίστικη, γεγονός που απωθεί τους φιλήσυχους «νοικοκυραίους» της μεσαίας τάξης. Και άλλοτε συστημική μεν αλλά, όπως λένε πολλά στελέχη του, «υποτονική και αμήχανη» και λανθασμένα εστιασμένη συνήθως σε αψιμαχίες γύρω από θέματα που διατηρούν μεν ένα «καυτό» διάλογο μεταξύ κομματικών στελεχών στα κανάλια, αλλά ελάχιστα απασχολούν τον μέσο πολίτη.
Η μεσαία τάξη, ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του «ακούει θορύβους». Όσα ισχυρίζεται «για το καλό της» αντιμετωπίζονται με παντελή αδιαφορία, αν όχι με οργή. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ των «άλλων παιδιών» έχει ήδη κυβερνητικό παρελθόν. Και η μεσαία τάξη το γνώρισε με οδυνηρό τρόπο.
Αυτονόητα, στις πρόσφατες μετρήσεις της Κοινής Γνώμης, η μεγάλη πλειοψηφία εμφανίζεται να αδιαφορεί για τις κορώνες του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και – χωρίς όλοι να μετακινούνται απαραίτητα από τις όποιες ιδεολογικές αναφορές τους – στηρίζει την προσπάθεια που έχει αναλάβει ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, σε ποσοστά εντυπωσιακά υψηλά και πάντως πολύ υψηλότερα από την (έτσι κι αλλιώς ισχυρή) πολιτική δύναμη του κόμματός του.
Η απόπειρα μετατόπισης, λοιπόν, του κ. Τσίπρα προς το Κέντρο, πέραν των όσων αναφέρθηκαν, εμφανίζεται εξαιρετικά δύσκολη και ως προς τούτο: ο πρωθυπουργός είναι πολιτικά ελκυστικότερος από τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ στους κεντρώους πολίτες. Και πάντως ακολουθεί, σταθερά και με μέθοδο σε μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα, προοδευτική εκσυγχρονιστική πολιτική, αντίθετα με τις ιδεοληπτικές, αυτοαναιρούμενες «κόκκινες γραμμές» και τις ασυντόνιστες καρικατούρες του ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης.
Όσο το ΠΑΣΟΚ «είναι αλλού» και όσο καθοδηγείται χωρίς πυξίδα και χωρίς στιβαρή ηγεσία, τους εναπομείναντες «κεντρώους» θα τους κερδίζει η πολιτική Μητσοτάκη. Όσο για τους λεγόμενους «Κεντροαριστερούς», που έχουν «εγκλωβιστεί» στον «αντιδεξιό» ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ πιθανό να αρχίσουν να χάνουν σιγά-σιγά τα «αντιδεξιά» αντανακλαστικά τους, όσο τα στερεότυπα θα υποχωρούν υπέρ του αυτονόητου. Και όσο η κυβέρνηση επιμένει με συνέπεια σε αυτό.
.
