Του Θοδωρή Καλούδη
Με το δίλλημα “Μητσοτάκης η Τσίπρας” (όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός) θα διεξαχθούν οι προσεχείς εκλογές, που όλοι πλέον τις προσδιορίζουν μετά τον Μάρτιο. Και το δίλημμα αυτό εμπεριέχει ένα δεύτερο: Αυτοδύναμη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας (που ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι δεν σημαίνει και μομοκομματική) ή “προοδευτική διακυβέρνηση” με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ.
Το μεν δίλημμα που βάζει ο κ. Μητσοτάκης είναι σαφές. Η απάντηση όμως του κ. Τσίπρα είναι θολή. Διότι καλεί τους πολίτες να συσπειρωθούν “απέναντι από ό,τι εκφράζει ο πρωθυπουργός”, πίσω από μια προοπτική “συγκυβέρνησης” που η σύνθεσή της δεν είναι ούτε σαφής ούτε περιγράφει μια πορεία προοπτικής.
Στο πεδίο της δημόσιας αυζήτησης για την “προοδευτική διακυβέρνηση” ο εμφανιζόμενος ως ο πρωταγωνιστής εταίρος της (ο ΣΥΡΙΖΑ) καλεί το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσουν με πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα. Από την πλευρά του ο Νίκος Ανδρουλάκης (αν και ηγείται ενός κόμματος που υποστηρίζει την κυβερνησιμότητα) με την αντιπολιτευτική τακτική του, έχει οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στη δυσάρεστη θέση να τα “έχει σπάσει” με τη Νέα Δημοκρατία και να του μένει να “ψάχνεται” για τον καλό ΣΥΡΙΖΑ (“χωρίς τον Καμμένο”) με τον οποίο θα “οδηγήσει τον κ. Μητσοτάκη στην αντιπολίτευση”.
Βεβαίως, λίγους μήνες πριν τις εκλογές, η αιωρούμενη αυτή συμμαχία Συριζαίων και “γερμανοτσολιάδων” (για να θυμηθούμε τους ευγενικούς χαρακτηρισμούς με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στολίσει στο πρόσφατο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ) δεν μας έχει παρουσιάσει ένα “Κοινό Πρόγραμμα” διακυβέρνησης (για να ξέρουμε που θα πάει ο τόπος), αρκούμενη προς το παρόν στην επιδίωξη να μην κυβερνήσει άλλο ο κ. Μητσοτάκης.
Αποτέλεσμα τούτου είναι να παραμένει ενώπιον των πολιτών η σύγκριση της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας του κ. Μητσοτάκη έναντι της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε ως “προοδευτική plus” (με την συνδρομή του ακροδεξιού κ. Καμμένου). Καθώς και η εμπειρία που έχουμε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως πρωθυπουργό με την αντίστοιχη εμπειρία μας από τον Αλέξη Τσίπρα.
