Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε εφάρμοσαν στην Ελλάδα το δόγμα του τιμωρητικού καλβινσμού, ο Σαρκοζί έλεγε απλώς «μην ανησυχείς Μπαράκ, θα τους πείσω» – αλλά «δεν ήταν αρκετά οργανωμένος ώστε να μπορέσει να εκπονήσει ένα ξεκάθαρο σχέδιο για την ίδια του τη χώρα, πόσο μάλλον για την Ευρώπη» – και η ελληνική οικονομία και η κοινωνία θυσιάστηκαν στον βωμό των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και συμφερόντων.
Το υστερόγραφο του δεκαετούς ελληνικού δράματος έρχεται να γραφτεί μέσα από το βιβλίο του Μπαράκ Ομπάμα «Γη της Επαγγελίας», που κυκλοφόρησε χθες στην χώρα μας.
Κάποια από τα γεγονότα είναι ήδη γνωστά, κάποια άλλα προφανή αλλά ανομολόγητα εδώ και δέκα χρόνια, το συμπέρασμα όμως είναι καθαρό, όπως ακριβώς το περιγράφει – ενίοτε πιο διπλωματικά, ενίοτε ευθέως – ο 44ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών:
Το Βερολίνο και το Παρίσι, δυναμίτισαν και μεγιστοποίησαν την ελληνική κρίση, και εν τέλει θυσίασαν, μια ολόκληρη χώρα αφενός για να μην παρεκλίνουν από το δόγμα της δημοσιονομικής ορθοδοξίας και της λιτότητας και, αφετέρου, για να μην πλήξουν τα συμφέροντα των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και επιχειρήσεων που είχαν ανοίγματα στην Ελλάδα.
Σε πολιτικό επίπεδο, ο Μπαράκ Ομπάμα λέει καθαρά ότι αμφότεροι φοβήθηκαν πως εάν στήριζαν τους Ελληνες και εξηγούσαν στους λαούς τους τα πραγματικά και δομικά αίτια της κρίσης, τότε μπορεί οι ψηφοφόροι τους να ανακάλυπταν τις δικές τους ευθύνες. Όπως λέει επίσης, ότι εξ αρχής υποτίμησαν πως το πρόβλημα δεν ήταν απλώς οικονομικό αλλά και γεωστρτηγικό.
Τα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο του είναι ενδεικτικά:
«Η λιτότητα και το επιτίμιο»
“Για τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και πολλά άλλα μέλη της ευρωζώνης, οι Έλληνες ήταν οι ίδιοι υπαίτιοι των προβλημάτων τους, με την ανικανότητα των κυβερνήσεών τους και με τις σπάταλες συνήθειές τους. Μολονότι η Μέρκελ με διαβεβαίωσε ότι «δεν θα έχουμε μια δεύτερη Lehman» αφήνοντας την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, τόσο η ίδια όσο και ο υπουργός της των Οικονομικών και οπαδός της λιτότητας, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έδειχναν αποφασισμένοι να θέσουν ως όρο για την παροχή της όποιας βοήθειας ένα επιτίμιο ανάλογο του παραπτώματος, παρά τις προειδοποιήσεις μας ότι το υπερβολικό ξεζούμισμα της ήδη στραπατσαρισμένης ελληνικής οικονομίας θα ήταν αντιπαραγωγικό”.
«Η καταδίκη του ελληνικού λαού»
«Όσο το ζήτημα της Ελλάδας φούντωνε, η δημόσια συζήτηση σε κάποιες από τις παλιότερες χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ολλανδία, πολλές φορές ξέφευγε από τα όρια της αποδοκιμασίας των πολιτικών της ελληνικής κυβέρνησης και εκτρεπόταν σε μία καταδίκη του ελληνικού λαού συνολικά – ότι είχαν μια πιο χαλαρή στάση απέναντι στην εργασία ή ότι ανέχονταν τη διαφθορά και θεωρούσαν βασικές υποχρεώσεις, όπως την πληρωμή των φόρων τους, απλώς προαιρετικές. Ή, όπως άκουσα έναν απροσδιόριστης εθνικότητας αξιωματούχο της ΕΕ να λέει σε κάποιον άλλον, ενώ έπλενα τα χέρια μου στην τουαλέτα, σε μια σύνοδο των G8:
«Αυτοί δεν σκέφτονται σαν εμάς».
«Η διάσωση των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών»
“Παρατήρησα ότι σπανίως ανέφεραν το γεγονός ότι οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας, ή ότι μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου χρέους των Ελλήνων είχε πάει για την αγορά γερμανικών και γαλλικών εξαγώγιμων προϊόντων – γεγονότα που θα μπορούσαν να καταστήσουν σαφές στους ψηφοφόρους τους το γιατί η διάσωση των Ελλήνων από τη χρεοκοπία ισοδυναμούσε με διάσωση των δικών τους τραπεζών και βιομηχανιών. Ίσως φοβόντουσαν ότι αυτή η παραδοχή θα έστρεφε την προσοχή των ψηφοφόρων από τις αποτυχίες των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στις αποτυχίες των Γερμανών και Γάλλων αξιωματούχων που είχαν επιφορτιστεί με την ευθύνη της εποπτείας των τραπεζών”.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
