Δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς δουλειά και γι αυτό δεν θεωρώ πως μπορώ να αισθανθώ όπως ένας άνεργος. Εχω ακούσει ιστορίες από φίλους επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες ότι ψάχνουν εργαζόμενους και δεν βρίσκουν ή ότι βρίσκουν ακατάλληλους, ανεύθυνους, ανίκανους, ακόμη και άχρηστους. Δεν τους θεωρώ βάρβαρους καπιταλιστές αλλά, συναισθηματικά, δεν μπορώ να τους παρακολουθήσω.
Συνήθως αποφεύγω αυτές τις συζητήσεις γιατί δεν βρίσκω κάτι να πω. Το ίδιο μου συμβαίνει κι όταν ακούω για απολύσεις εργαζομένων που δεν έχουν τα προσόντα, που δεν ανταπεξήλθαν ή δεν τους αντέχει η επιχείρηση. Καταλαβαίνω τι λέει ο εργοδότης αλλά δεν είμαι σε θέση να το εσωτερικεύσω.
Την τελευταία φορά που συναντήθηκα τυχαία με έναν άνεργο συνάδελφο, έξω από ένα ιατρείο στο ταμείο μας, δεν κατάφερα να σηκώσω το κεφάλι για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Με ρωτούσε μήπως έχω ακούσει κάτι για δουλειά και ό,τι είχα ακούσει ήταν για νεότερους με πολύ λίγα λεφτά.
Ποτέ δεν έχω μπορέσει να μείνω απαθής και αδιάφορη μαθαίνοντας την πραγματική ιστορία ενός ανέργου. Με πτυχίο, πτυχία ή χωρίς κανένα χαρτί, με ξένες γλώσσες και άλλες δεξιότητες ή χωρίς απολύτως καμία ειδίκευση. Είμαι εντελώς ανίκανη να το χωρέσω μέσα μου.
Ετσι, όταν άκουσα τον Κ. Κυρανάκη, νέο και φέρελπι πολιτικό, να δηλώνει ότι οι άνεργοι δεν έχουν σωστά δομημένο βιογραφικό ή δεν ψάχνουν καλά στο ίντερνετ, ξαφνιάστηκα πολύ. Δεν με ενδιαφέρει τόσο το πολιτικό περιεχόμενο του συλλογισμού, δεν εντυπωσιάζομαι από τον κυνισμό του νεοφιλελευθερισμού, αλίμονο. Με εντυπωσιάζει η ανθρώπινη διάσταση.
Τι έχει μέσα του κάποιος που (δεν το λέει αλλά το εννοεί) θεωρεί ότι ο άνεργος φταίει για το αδιέξοδό του, ότι είναι υπαίτιος για την κακή του τύχη, ότι παθαίνει αυτό που του αξίζει. Φαντάζομαι πως θα είναι πολύ ξεκούραστο να σκέφτεται κανείς έτσι.
Είναι ωραίο να έχεις τις απαντήσεις, να αισθάνεσαι άτρωτος μέσα στις βεβαιότητές σου, να μην ξέρεις καλά-καλά τι είναι η ενσυναίσθηση, να μη σε συγκλονίζει η οδύνη των άλλων, να μην απελπίζεσαι με την απελπισία τους, να μην αισθάνεσαι ενοχές για το αδιέξοδό τους, να μη βλέπεις ταινίες του Κεν Λόουτς, να μη διαβάζεις Πικετί, να ταυτίζεις τα προτάγματα της Αριστεράς με τις αναρτήσεις του Πολάκη στο Facebook – και βέβαια να χαίρεσαι τα βουλευτικά σου προνόμια.
Είναι ευτυχία να μην πονάς με τη δυστυχία των “κάτω” και να απολαμβάνεις τις μικροχαρές της μικροζωής σου στο μικρόκοσμο των winners που δίνουν συμβουλές στους losers πώς να δομήσουν καλύτερα το βιογραφικό τους.
