Η επιτηδευμένη ουδετερότητα της Ε.Ε. στον εμπορικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, είναι η κεντρική ιδέα του άρθρου που αναδημοσιεύουμε σήμερα. Ο Κώστας Ράπτης στην ιστοσελίδα Capital.gr σχολιάζει τα γεγονότα και τη στάση των τριών ενδιαφερόμενων πλευρών -ΗΠΑ, Κίνας και Ευρωπαίων- και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο σινοαμερικάνικος εμπορικός πόλεμος αποτελεί μια win win κατάσταση για την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αναλυτικά το άρθρο έχει ως εξής:
Όταν στις 6 Ιουλίου εγκαινιάστηκε ο πρώτος γύρος επιβολής δασμών από τις ΗΠΑ στην Κίνα και τούμπαλιν, ο Κινέζος Υπουργός Εξωτερικών Ουανγκ Γι προειδοποίησε την Ε.Ε. να μην «μαχαιρώσει πισώπλατα» τη χώρα του, διότι αυτή βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης του διεθνούς καθεστώτος ελεύθερου εμπορίου, που τόσο ενδιαφέρει και τους Ευρωπαίους.
Το γεγονός ότι στα τέλη Ιουλίου μεσολάβησε η συμβιβαστική προσωρινή συμφωνία του Ντόναλντ Τραμπ με τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην Ουάσιγκτον δικαιολογεί ενδεχομένως τις σκέψεις ότι το «πισώπλατο χτύπημα» έγινε πραγματικότητα.
Ωστόσο, η στάση της Ευρώπης θα περιγραφόταν ακριβέστερα ως αυτή ενός «επιτήδειου ουδέτερου» που επιχειρεί μία δύσκολη ακροβασία.
Είναι αληθές ότι οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες συμμερίζονται πολλές από τις αιτιάσεις των ΗΠΑ κατά της Κίνας, σε ό,τι αφορά για παράδειγμα τις κατηγορίες για κλοπή τεχνογνωσίας, παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων και αθέτηση των επανειλημμένων υποσχέσεων για μεγαλύτερο άνοιγμα της κινεζικής αγοράς στους ξένους επενδυτές.
[more]
Από την άλλη πλευρά, όμως, η Ευρώπη δεν μοιράζεται το «όραμα» του Τραμπ, πόσω μάλλον όταν στο συνολικό μείγμα προστεθούν και οι γεωπολιτικές αποκλίσεις που γεννά η πολιτική του Αμερικανού προέδρου. Ενδεικτικές από αυτή την άποψη είναι οι ευρω-αμερικανικές εντάσεις σε σχέση με την διεθνή συμφωνία του 2015 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης ή η δεδηλωμένη ανησυχία της Άγκελα Μέρκελ για τα σενάρια αλλαγών συνόρων τα Δυτικά Βαλκάνια που μοιάζει με ενθαρρύνει η Ουάσινγκτον με αφορμή την πρόταση ανταλλαγής εδαφών μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου.
Ούτε πάλι διευκολύνει τα πράγματα η ανάμειξη του Τραμπ στις εσωτερικές ευρωπαϊκές υποθέσεις, με τη συνηγορία του υπέρ ενός σκληρού Brexit, ή με τις απόψεις του για το μεταναστευτικό, επί τη βάσει των οποίων μάλιστα εγκαινίασε ένα επιθετικό φλερτ με την κυβέρνηση Κόντε στην Ιταλία.
Εξ ου και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν χαρακτήρισε μεν «χρήσιμες» τις συνομιλίες Γιούνκερ-Τραμπ, ωστόσο έσπευσε να προσθέσει ότι δεν ενθαρρύνει μία συνολική εμπορική συμφωνία των δύο πλευρών του Ατλαντικού, ιδίως εάν αυτή συνεπάγεται εκπτώσεις στις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές επί θεμάτων περιβαλλοντικής ασφάλειας, υγείας και ελέγχου τροφίμων.
Η Ε.Ε. δεν προτίθεται να συγκροτήσει «μέτωπο» εναντίον της Κίνας, που άλλωστε αποτελεί την δεύτερη και πολλά υποσχόμενη εξαγωγική της αγορά.
Απλώς αξιοποιεί την τακτική του μαστιγίου και του καρότου, συνυπογράφοντας λ.χ. με τις ΗΠΑ προσφυγή στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου για τις κινεζικές αθέμιτες πρακτικές και διαπραγματευόμενη την ίδια στιγμή μία επενδυτική συμφωνία με το Πεκίνο το οποίο παροτρύνει να δείξει «πνεύμα φιλοδοξίας».
Σε κάθε περίπτωση οι ασυμμετρίες στην διατλαντική σχέση δίνουν στον Τραμπ αξιοσημείωτα πλεονεκτήματα έναντι της Ε.Ε., ενώ από την άλλη πλευρά η επικέντρωσή του στην αντιπαράθεση με την Κίνα του προσφέρει κίνητρο να εργασθεί για μια ευρωαμερικανική συμφωνία. Όπως αναφέρει μέσω του Project Syndicate ο διευθυντής του Center for European Policy Studies, Ντάνιελ Γκρος, η επιβολή δασμών είναι ευκολότερη υπόθεση απ’ ό,τι η σύναψη μιας περιεκτικής συμφωνίας εμπορίου, διότι η μεν πρώτη αποτελεί, με την επίκληση λόγων εθνικής ασφαλείας, αποκλειστικό προνόμιο της εκτελεστικής εξουσίας των ΗΠΑ, δηλαδή του Τραμπ, ενώ η δεύτερη απαιτεί συμφωνία του Κογκρέσου, δηλαδή ευθυγράμμιση πολλών και αντιτιθέμενων συμφερόντων. Επιπλέον, οι εξαγωγικοί κλάδοι απασχολούν μόλις το 10% του εργατικού δυναμικού των ΗΠΑ, έναντι 25% για την Ε.Ε. (και 50%), συνεπώς είναι σαφές ποιος επενδύει περισσότερο στο ελεύθερο εμπόριο και ποιος όχι.
Από την άλλη βέβαια, τυχόν επιβολή δασμών ίσης κλίμακας τόσο στην Κίνα όσο και στην Ε.Ε. θα αφαιρούσε από τις πρωτοβουλίες του Αμερικανού προέδρου το νόημά τους, εφόσον θα διαιώνιζε παρόμοιες συνθήκες ανταγωνισμού. Άλλωστε, οι Ευρωπαίοι προμηθευτές αποτελούν, σημειώνει ο Γκρος, τους κύριους ανταγωνιστές της Κίνας σε πολλούς κλάδους και παράλληλα τους κύριους ανταγωνιστές των ΗΠΑ για την πρόσβαση στην κινεζική αγορά. Από πολλές απόψεις, ο σινοαμερικανικός εμπορικός πόλεμος αποτελεί για την Ε.Ε. κατάσταση win-win.
Από το CAPITAL.GR
[/more]
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
