Του Κώστα Μποτόπουλου
Η εν εξελίξει “κρίση των εμβολίων” έχει πολλές παραμέτρους, πολιτικές και οικονομικές. Συμφέροντα εταιριών και χωρών. Σχετικά καθυστερημένη αντίδραση της Ένωσης, ορθώς μεν, λόγω επιθυμίας ιατρικής επιβεβαίωσης των εμβολίων, μοιραία δε, λόγω περίπλοκων διαδικασιών και ελλείμματος ηγεσίας. Αθέμιτος, και υπό την εμπορική και υπό την πολιτική έννοια, ανταγωνισμός με την πρόσφατα απελθούσα Βρετανία. Ξύπνημα εθνικιστικών αντανακλαστικών μόλις άρχισαν τα προβλήματα.
Όταν ο Τζόνσον παίζει εν ου παικτοίς
Το βέβαιο είναι ότι ξέσπασαν διαμάχες και μεταξύ των κρατών μελών και της Ένωσης, και στο εσωτερικό κρατών μελών (ισχυρές έως βίαιες αντιδράσεις τμημάτων της κοινωνίας στην Ολλανδία, κυρίως, αλλά και στη Γερμανία, πολιτικές επιπλοκές στην Ιταλία και την Ισπανία) και μεταξύ της Ένωσης και της Βρετανίας. Το Μπρέξιτ, που βρήκε καθαρά ηττημένη τη Βρετανία, μετατρέπεται, από την ίδια χώρα, μέσω των εμβολιασμών, σε ευκαιρία ρεβανς.
Όμως ο Τζόνσον παίζει εν ου παικτοίς μπλέκοντας την υγεία με την πολιτική, χρησιμοποιώντας την “εθνικότητα” μιας -κατά τα άλλα υπερεθνικής- φαρμακευτικής εταιρίας, λέγοντας ο ίδιος και βάζοντας την εταιρία να πει ψέματα (ότι δήθεν είχε συμβατικά συμφωνηθεί η Βρετανία να προηγείται στις παραδόσεις εμβολίων) και κομπορρημονώντας πως η Βρετανία “ευτυχώς” δεν μετέχει στο κοινό εμβολιαστικό σχέδιο κι έτσι μπορεί να αποδείξει ότι “τα κάνει όλα καλύτερα” (την ίδια ώρα που σπάει το ένα θλιβερό ρεκόρ μετά το άλλο).
Η … αφελής διαπραγμάτευση της Ένωσης
Αλλά και η Ένωση δεν τα πάει πολύ καλύτερα, τόσο λόγω διαπραγματευτικής αφέλειας (η Αλβιών, σε όλες τις γλώσσες πλην ελληνικών, δεν λέγεται “γηραιά” αλλά “πανούργα”), όσο και με βάση την εκ των υστέρων απειλή ότι θα κλείσει τα σύνορα, εμποδίζοντας, με τρόπο που δεν τη τιμά, τα εμβόλια από εργοστάσιο της “βρετανικής” εταιρίας στο Βέλγιο να περάσουν τη Μάγχη. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όλοι θα βγουν χαμένοι από αυτό το κομφούζιο -με πρώτα θύματα την πολιτική αξιοπιστία της Ένωσης και την εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτήν.
Μέσα στην αναμπουμπούλα, αλλά διόλου τυχαία, υψώθηκαν ξαφνικά φωνές αμφισβήτησης και του ίδιου του (συμφωνημένου) ευρωπαικού σχεδίου ανάκαμψης. Ό,τι δεν μπόρεσαν στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς οι ηνωμένες “φειδωλές χώρες”, με επικεφαλής την Ολλανδία, το επιχειρεί τώρα υπογείως ο ίδιος συνασπισμός δυνάμεων μέσω μεταστροφής του “γερμανικού παράγοντα”, που συμπίπτει, επίσης διόλου τυχαία, με την κοντινή πια αποχώρηση της Καγκελαρίου Μέρκελ.
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος κύριος Σόιμπλε
Το να ισχυρίζεται μεταχρονολογημένα ο γνωστός και μη εξαιρετέος κύριος Σόιμπλε – ο οποίος, στην προηγούμενη φάση, είχε στηρίξει αναφανδόν τη συγκρότηση του Ταμείου και τον παραμερισμό των αντιρρήσεων των φειδωλών- ότι οι “μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν” και ότι χρειάζεται “πιο αυστηρή εποπτεία” είναι, για να το πούμε κομψά, άτοπο.
Γιατί σημαίνει είτε ότι δεν καταλαβαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν κλειδώσει αλλά δεν είναι τώρα η ώρα να κριθούν, αφού συνδέονται με την ολοκλήρωση των εθνικών σχεδίων και την εκταμίευση των πόρων, είτε, πολύ πιθανότερο, ότι θέλει να ξαναδεί τη Γερμανία οδηγό “μεταρρυθμίσεων” τύπου λιτότητας και όχι στην υπηρεσία της ανάπτυξης. Να λοιπόν που κι αυτή η πολιτική μάχη δεν έχει κριθεί.
Πού “χτυπάνε” όλα αυτά το μεγάλο ζητούμενο, δηλαδή την πορεία της οικονομίας; Για την Ελλάδα, παρά το ότι οι προοπτικές (συνεχίζουν να) είναι καλές, όπως φαίνεται από το ενδιαφέρον των επενδυτών και τους βαθμούς των οίκων αξιολόγησης, είναι προφανές ότι επιδείνωση, δίπλα στην πανδημία, και του ευρωπαικού πολιτικού κλίματος, θα είναι καταστροφική. Για την Ευρώπη αρκεί να γυρίσουμε εκεί από όπου αρχίσαμε: μέσα από αυτή τη σύγκρουση, πυροβολεί τον εαυτό της.
