Κώστας Μποτόπουλος

Το “ντιμπέιτ ” για την οικονομία: Ο σταθεροποιητής Μητσοτάκης απέναντι στην αξέχαστη εμπειρία Τσίπρα και η ανάγκη δομικών μεταρρυθμίσεων

Κάθε εβδομάδα με τον Κώστα Μποτόπουλο
 
 

Οι υποκλοπές είναι βέβαια αυτές που μονοπωλούν -όχι εντελώς άδικα- τη δημόσια συζήτηση το τελευταίο διάστημα. Όμως η οικονομία εξακολουθεί να αποτελεί ζήτημα πρώτης σημασίας -και όχι μόνο για τη φιλόξενη ιστοσελίδα που διαβάζετε. Αυτή τη βδομάδα άρχισε ένας άτυπος, οιονεί προεκλογικός, “διάλογος” μεταξύ του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το τι έγινε και, κυρίως, για το τι θα ήθελαν να γίνει στην ελληνική οικονομία το αμέσως προσεχές διάστημα. Δεν θα ήταν άσκοπο να αντιπαραβάλλουμε οπτικές και βάσεις επί των οποίων στηρίζονται. 

Οι προτεραιότητες της ενδεχόμενης νέας θητείας 

Ο Πρωθυπουργός, στην πρώτη θεματική του συνέντευξη ενόψει εκλογών, έπαιζε εντός έδρας: στα μέσα ενημέρωσης και για την οικονομία. Δεν στάθηκε τόσο σε όσα θεωρεί επιτεύγματα της κυβέρνησής του -φάνηκαν όμως πίσω από τις γραμμές: σταθεροποίηση, διεύρυνση δημοσιονομικού χώρου, διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον- όσο στις προτεραιότητες μιας ενδεχόμενης νέας θητείας.

Αυτές περιστρέφονται κυρίως γύρω από τους μισθούς και τους φόρους, δηλαδή το “επίπεδο ζωής του πολίτη”: περαιτέρω μείωση φόρων και εργοδοτικών εισφορών, αύξηση μισθών στο δημόσιο (με εργαλείο ένα νέο και ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων) και στον ιδιωτικό τομέα.

Η επενδυτική βαθμίδα είναι, σε αυτή τη λογική, μέσο και όχι αυτοσκοπός. Τα “μέτρα στήριξης”, δηλαδή επιδοματικού τύπου παροχές, δεν έχουν ούτε μονιμότητα ούτε θέση στον προεκλογικό αγώνα. Ο έλεγχος επί της αγοράς είναι “δύσκολη υπόθεση” -ιδίως για έναν πολιτικό της φιλελεύθερης οικονομικής σχολής, θα πρόσθετα. Η “επιβράβευση του καλού πελάτη” (από τράπεζες, εφορία, εταιρίες) συνιστά καλή πρακτική, στην οποία το κράτος θα μπορούσε να δώσει ώθηση.

Μετριοπαθείς αντιλήψεις κι ακόμα μετριοπαθέστεροι στόχοι

Μετριοπαθείς αντιλήψεις κι ακόμα μετριοπαθέστεροι στόχοι, πόσο μάλλον που η παρούσα κυβέρνηση δεν έκανε απλή διαχείριση και σίγουρα δεν έκανε “νεοφιλελεύθερη” διαχείριση. Η εικόνα της ελληνικής οικονομίας δείχνει να δικαιώνει, σε κάποιο βαθμό, μια τέτοια προσέγγιση: παρά τις κραυγές, καλόπιστες και μη, το Χρηματιστήριο αγγίζει, μετά από καιρό, τις 1000 μονάδες, το φυσικό αέριο έχει φτηνήνει και το ενεργειακό κραχ αποφευχθεί, οι τράπεζες έχουν μαξιλαράκι ασφαλείας και παίρνουν εύσημα από το εξωτερικό, έργα κι επενδύσεις γίνονται, αν και όχι με το ρυθμό που είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση.

Ο Πρωθυπουργός δεν έχει άδικο να διεκδικεί ρόλο σταθεροποιητή, θα αδικούσε όμως την πραγματικότητα αν δεν αναγνώριζε έλλειψη δομικών μεταρρυθμίσεων, υπερβολική ανάμιξη του κράτους και διαιώνιση αδικιών.

Το “όραμα” Τσίπρα ούτε πολύ επιστημονικό ούτε πολύ πειστικό

Απέναντί του, και εκτός έδρας: σε συνταξιούχους στο Αιγάλεω και για την οικονομία, ο αρχηγός της αξιωματικής ξεδίπλωσε ακροθιγώς -αναμένεται και εξειδίκευση- το δικό του “όραμα”, που θα μπορούσε να περιληφθεί σε μία λέξη: “δικαιοσύνη”. “Δίκαιη αύξηση εισοδημάτων”, “δίκαιη ρύθμιση χρεών”, “τέλος στην αισχροκέρδεια”.

Ωραία ακούγονται, μόνο που, έτσι γενικά, τα ξαναπροσπάθησε στην όχι και τόσο μακρινή πρωθυπουργική θητεία του και το αποτέλεσμα (σε συγκυρία, είναι αλήθεια, με πολύ μικρότερα περιθώρια κινήσεων) δεν μπορεί να έχει ξεχαστεί: ασφυξία της μεσαίας τάξης, πτώση παραγωγικότητας και απουσία επενδύσεων, μη περιορισμός των “καρτέλ” και γενικώς των πρακτικών του τρισκατάρατου καπιταλισμού, επιβράβευση των λογής τζαμπατζήδων και παραβατών, αδικίες που ως τότε δεν υπήρχαν κι έκτοτε δεν ξεπεράστηκαν -ας θυμηθούμε την “προσωπική διαφορά”, που τώρα θέλει να καταργήσει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο δικός του συνταγματολόγος υπουργός ήταν εκείνος που τη θέσπισε.

Το “όραμα”, συνεπώς, “περισσότερα χρήματα σε όλους εκτός από τους πλούσιους” δεν είναι ούτε πολύ επιστημονικό ούτε πολύ πειστικό.

Η ελληνική οικονομία χρειάζεται πυξίδα αλλά και επιλογές

Σε μια διεθνή συγκυρία “δύσκολου γυρίσματος” -ύφεσης αλλά μάλλον περιορισμένης, πληθωρισμού που πέφτει αλλά μονιμοποιείται, ακρίβειας που αντιμετωπίζεται με κρατικά μέτρα αλλά εγκαθίσταται, διεθνούς συντονισμού, ιδίως εντός Ευρώπης, που υπάρχει αλλά δεν είναι ακόμα πολύ αποτελεσματικός-, η ελληνική οικονομία χρειάζεται πυξίδα αλλά και επιλογές.

Η οικονομική πολιτική, και τα αντίστοιχα προγράμματα των διεκδικητών της εξουσίας, θα κριθούν από μερικά απλά στη διατύπωση αλλά δύσκολα στην εφαρμογή πράγματα: αλλαγή αναπτυξιακού μοντέλου με ενσωμάτωση των πιο χρήσιμων στοιχείων της “πράσινης ανάπτυξης”, βελτίωση διοικητικών δομών, μείωση ανισοτήτων, ενεργός συμμετοχή στην ευρωπαική ενοποιητική προσπάθεια, έξυπνες λύσεις που να ταιριάζουν στη χώρα μας. Ούτε οι γενικότητες, ούτε η κομματική λογική βοηθούν.

Κώστας Μποτόπουλος

Ακολουθήστε το στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο

Καμία δημοσίευση για προβολή