Του Θοδωρή Καλούδη
Κόντρα στους δύσκολους καιρούς και τη διαρκή εκλογολογία, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει σταθερά «θεσμικός»:
Επιβεβαίωσε – για μια ακόμα φορά – ότι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της κυβερνητικής θητείας, με τον υφιστάμενο εκλογικό νόμο, αρνούμενος τους πολιτικούς τακτικισμούς (που και ορισμένοι συνεργάτες του προτείνουν) και σεβόμενος το Σύνταγμα που θέλει να υπάρχει θεσμική κανονικότητα στη λειτουργία του πολιτεύματος.
Έτσι, ούτε πρόωρες εκλογές θα έχουμε, ούτε αλλαγή εκλογικού νόμου στα μέτρα της συγκυρίας και των «εκτιμήσεων» (βλ. διαρροών) στελεχών της κυβέρνησης, που ενδεχομένως κρύβουν κομματική ιδιοτέλεια.
Ο κ. Μητσοτάκης ανοίγει τα χαρτιά του και ξεκαθαρίζει έτσι το πολιτικό τοπίο: Είναι γνωστό ότι βασική του επιδίωξη είναι η αυτοδυναμία σε διπλές εκλογές.
Και αν δεν πετύχει την αυτοδυναμία; Αποκλείοντας την εκ νέου προσφυγή στην κάλπη (με τρίτες εκλογές και εκλογικό νόμο στα μέτρα του) αν δεν προκύψει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία από τις δεύτερες εκλογές με τον ψηφισμένο νόμο, ο κ. Μητσοτάκης ανοίγει το θέμα κυβέρνησης συνεργασίας, με στόχο τη σταθερότητα.
Και εδώ είναι η στιγμή της αλήθειας για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Διότι η στρατηγική Μητσοτάκη δημιουργεί ζητήματα στρατηγικής και στους πολιτικούς αντιπάλους του.
Και για τον κ. Τσίπρα το πράγμα είναι μάλλον απλό. Τίποτα δεν θα αλλάξει στον ισοπεδωτικό λαϊκίστικο ακτιβισμό του. Η χώρα θα οδηγηθεί στην εκλογική περιπέτεια που ο ίδιος προετοίμασε. Και σε αυτή την περιπέτεια, τίποτα δεν μπορεί να οδηγήσει σε στοιχειώδεις συγκλίσεις με τον κ. Μητσοτάκη. Και το πιθανότερο, τίποτα δεν θα τον ξεκολλήσει από τα «μη κυβερνητικά ποσοστά» στα οποία όλες οι δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν τελματωμένο, ώστε να του επιτρέπει υψηλές φιλοδοξίες.
Το βασικό δίλημμα αφορά μάλλον στο ΠΑΣΟΚ, που ο αρχηγός του κ. Ανδρουλάκης επιμένει να επιδιώκει μια «σοσιαλδημοκρατική λύση», λύση που είναι προφανές (πολιτικά και αριθμητικά) ότι ούτε με τη ΝΔ μπορεί να τη συγκροτήσει, αλλά ούτε με το ΣΥΡΙΖΑ που εξακολουθεί να παραμένει πολιτικά αποδυναμωμένος, τοξικός και βέβαια εκτός ευρωπαϊκής «σοσιαλδημοκρατικής» λογικής. (Άσε που δεν έχει ανακαλέσει τις κατηγορίες του ότι οι Πασόκοι είναι… «γερμανοτσολιάδες»). Συνεπώς, μετά την πρόσκαιρη δημοσκοπική ευφορία της εκλογής του νέου αρχηγού, ήρθε η ώρα της πρότασης εθνικής προοπτικής για το ΠΑΣΟΚ, που έως τώρα παραμένει τρίτο κόμμα.
Οι επόμενοι μήνες θα έχουν πολιτικό ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο γιατί οι πολίτες στη χώρα μας συνηθίζουν να επηρεάζονται περισσότερο από τις συγκυρίες και την παραπολιτική και λιγότερο από τις εθνικές στρατηγικές.
