Τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας, η οποία το τελευταίο διάστημα έχει εμπλακεί ενεργά στις συγκρούσεις στον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αναλύει σε άρθρο του στην Jerusalem Post ο δημοσιογράφος Seth Frantzman και τα συμπεράσματά του είναι άκρως ανησυχητικά για τις ΗΠΑ.
Τρίγωνο Τουρκίας-Ρωσίας-Ιράν
Συγκεκριμένα, στο άρθρο υπογραμμίζεται ότι η Τουρκία αυτό που θέλει πραγματικά είναι να βγάλει από το παιχνίδι τις ΗΠΑ στις περιοχές, μέσω της συνεργασίας της με το Ιράν και τη Ρωσία. Η συνεργασία Μόσχας και Άγκυρας, εκτός από την περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ φαίνεται πως επεκτείνεται στη Μέση Ανατολή, δημιουργώντας ένα στρατηγικό «τρίγωνο» συμμαχιών με τη συμμετοχή ενός ισχυρού και αμφιλεγόμενου «παίκτη» του περιφερειακού συστήματος, το Ιράν, έχοντας ως κοινό στόχο την Ουάσινγκτον.
Συρία, Λιβύη και Καύκασος
Σημειώνει, δε, ότι η συνεργασία αυτη έχει οδηγήσει σε «τεμαχισμό» τμημάτων της βόρειας Συρίας, απ’ όπου αποχώρησαν στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και αντκαταστάθηκαν από εξτρεμιστές. Επίσης, στη Λιβύη, όπου οι ΗΠΑ είχαν ενεργό ρόλο, πλέον «παίζουν» μόνο παραστρατιωτικές ομάδες με την υποστήριξη της Τουρκίας, ενώ η Ρωσία στηρίζει τον Χαλίφα Χαφτάρ. Τέλος, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, Ρωσία και Τουρκία συνεργάστηκαν αρμονικά προκειμένου να αυξήσουν την επιρροή τους στον νότιο Καύκασο και να «εξαφανίσουν» την όποια επιρροή των ΗΠΑ σε Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν.
Αποδυνάμωση των ΗΠΑ
Ο Franzman τονίζει ότι «στόχος της Τουρκίας είναι να συνεργαστεί με τη Ρωσία και το Ιράν για να μειώσει την επιρροή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή» και προσθέτει ότι «σε κάθε εισβολή που έχει κάνει η Τουρκία μέχρι στιγμής, έχει επιδιώξει να αυξήσει τη δύναμη της Ρωσίας και του Ιράν». Οι κινήσεις αυτές έχουν ως αποτέλεσμα «όχι μόνο να αποδυναμώσουν την επιρροή των ΗΠΑ στις περιοχές αυτές, αλλά αποδυναμώνουν παράλληλα την ισχύ οποιωνδήποτε δυνάμεων επιθυμούν και θέλουν τη δημοκρατία έναντι εξτρεμιστών».
Το «άνοιγμα» στο Ισραήλ
Εκτιμά, δε, ότι η σχέση μεταξύ Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν διέπεται από έναν «πραγματισμό», για να επιβάλλουν την επιρροή τους στις περιοχές αυτές, απομακρύνοντας τον αμερικανικό παράγοντα, κάτι που φάνηκε τόσο στη βόρεια Συρία, τη Λιβύη και στον Καύκασο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις εχθροπραξίες στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Επίσης, απορρίπτει τα «ανοίγματα» της Τουρκίας προς το Ισραήλ ως προσπάθεια να κερδίσει χρόνο και να βρει επαφές με την νέα κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον.
Τα λάθη της Δύσης
Ο αναλυτής επίσης σημειώνει ότι η Δύση θεωρεί λανθασμένα ότι οι τρεις αυτές χώρες θα «συγκρουστούν» λόγω των διαφορετικών θρησκευτικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών τους, δηλαδή τα χριστιανικά, σουνιτικά και σιιτικά στοιχεία, καθώς τους «ενώνει» ένας κοινός ανταγωνιστής, οι ΗΠΑ, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν είναι πιθανότερο να συνεργαστούν ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους στη Δύση και να προωθήσουν τις κοινές αυταρχικές και στρατιωτικές ατζέντες τους».
