Του Θοδωρή Καλούδη
Η πολιτική επιβίωση του ΚΙΝ.ΑΛ, σε επίπεδα «παράγοντα εξελίξεων», θα κρίνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 180 βουλευτών που απαιτείται για την πολιτική σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη του τόπου.
Σύμφωνα με όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και τις εκτιμήσεις των αναλυτών, το ΚΙΝ.ΑΛ κινείται σήμερα στα όρια του (+/-) 7 %, γεγονός που του δίνει γύρω στους 20- 22 βουλευτές στην επόμενη Βουλή. Εφόσον η Νέα Δημοκρατία πιάσει το στόχο της αυτοδυναμίας, υπολογίζεται ότι θα έχει 160 βουλευτές. Το άθροισμα της κοινοβουλευτικής δύναμης των δύο κομμάτων ( με τις κατάλληλες, βεβαίως, πολιτικές συμφωνίες αρχών και στόχων) επιτρέπει την απαραίτητη προεδρική και αναθεωρητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της σταθερότητας που χρειάζεται ο τόπος για την ανάταξη της οικονομίας και τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών για την κοινωνία. Σε αντίθετη περίπτωση η χώρα μπαίνει σε περιπέτειες.
Με αυτή την έννοια η τύχη του ΚΙΝ.ΑΛ συνδέεται με την προοπτική του τόπου. Γι’ αυτό και η βίαιη απόπειρα λεηλασίας του από τον κ. Τσίπρα.
Ωστόσο, η «γκρίζα» πολιτική εικόνα που αναδεικνύεται από το Κίνημα στο οποίο ηγείται η Κυρία Φώφη Γεννηματά καθιστά επισφαλή και αυτόν τον «μινιμαλιστικό» αλλά κρίσιμο εκλογικό στόχο. Ο βερμπαλιστικός «διμέτωπος» που έχουν επιλέξει οι επιτελείς του ΚΙΝ.ΑΛ., στην ουσία στρέφει τους οπαδούς του είτε προς τη Νέα Δημοκρατία είτε προς το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένας «διμέτωπος» αδιέξοδος, που περισσότερο εξυπηρετεί εσωτερικούς ρόλους διαφόρων «μεριδιούχων» της παράταξης και λιγότερο την ίδια την παράταξη και τον τόπο.
Η Κυρία Γεννηματά έχει ένα δύσκολο έργο. Το ΚΙΝ.ΑΛ χρειάζεται να επινοήσει ξανά το ρόλο του ως δύναμη κοινωνικής προόδου, δικαιοσύνης και δημοκρατίας και να ανανεώσει τις επαγγελίες του ενόψει νέων καταλυτικών απειλών και θεμελιωδών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Η συμπόρευσή του με δυνάμεις που συγκροτούν το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι η μόνη διέξοδος που διατηρεί τα σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά της παράταξης και επιτρέπει ( με τους απαραίτητους συμβιβασμούς που απαιτούν οι καιροί), την πολιτική συμπόρευση και τη στρατηγική συναντίληψη που απαιτείται για τα κρίσιμα εθνικά ζητήματα.
Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο (τόσο στο Ευρωκοινοβούλιο όσο και στους αποφασιστικούς θεσμούς) αυτή η συναντίληψη λειτουργεί σε σημαντικό βαθμό, στις κρίσιμες επιλογές, μεταξύ των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, προοδευτικών δυνάμεων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Φιλελευθέρων. Και βρίσκεται μακριά από λαϊκιστικές, εθνικολαϊκιστικές και “αριστερίστικες” πολιτικές και πρακτικές.
Περισσότερα νέα, ρεπορτάζ και αναλύσεις: [home]
