Σε ναυάγιο οδηγήθηκε η Άνγκελα Μέρκελ στη διαμεσολάβηση που επιχείρησε στην Ελληνο – τουρκική κρίση. Και αυτό γιατί ενήργησε με προφανή ανεκτικότητα απέναντι στα παιχνίδια του Ερντογάν και επέβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια αμήχανη στάση απέναντι στην προκλητική στρατηγική του Τούρκου προέδρου.

Με το επιχείρημα ότι η επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία θα “αποχαλίνωνε εντελώς τον Ερντογάν” η γερμανική προεδρία της ΕΕ υπέπεσε σε σωρεία λαθών και εξετέθη ανεπανόρθωτα. Η στάση των “ίσων αποστάσεων” που τήρησε ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα δεν έφερε αποτέλεσμα. Αντίθετα επέτρεψε στον Ερντογάν να ακολουθήσει μια παρελκυστική τακτική – με κινήσεις “διαλόγου” που εναλλάσονταν με ακραίες προκλήσεις στο Αιγαίο – δοκιμάζοντας τις αντοχές της Ελλάδας.

Τα “Πρωτόκολλα του Βερολίνου”

Η κορυφαία ενέργεια της Κυρίας Μέρκελ να οδηγήσει Ελλάδα και Τουρκία (με άκρα μυστικότητα) στην υπογραφή δύο πρωτοκόλλων διαλόγου στο Βερολίνο ( ένα στις 13 Ιουλίου αφού είχε προηγηθεί η ιστορία της Αγιάς Σοφιάς στις 10 Ιουλίου και ένα στις 18 Σεπτεμβρίου, αφού είχε προηγηθεί η συμφωνία για την ΑΟΖ Ελλάδας Αιγύπτου στις 6 Αυγούστου) τινάχτηκε στο αέρα από τον Τούρκο πρόεδρο ο οποίος αισθάνθηκε εγκλωβισμένος από τον περιοριστικό περιεχόμενο του διαλόγου που ήταν η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και δη της ΑΟΖ των δύο χωρών, σύμφωνα με τις πάγιες Ελληνικές θέσεις. Και όχι μόνον από αυτό:

Με τα πρωτόκολλα αυτά οι δύο χώρες αναλάμβαναν τη δέσμευση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων να:

• “απέχουν από οποιαδήποτε δραστηριότητα στο πεδίο των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο σε περιοχές που η άλλη πλευρά θα θεωρούσε ότι μια τέτοια δραστηριότητα θα αποτελούσε παραβίαση των δικαιωμάτων της ή θα παρεμπόδιζε τις διαπραγματεύσεις”

Ο Ερντογάν, με μία διπλωματική “πιρουέτα” δεν ανακοίνωσε ποτε την ημερομηνία έναρξης του διαλόγου (που είχε υποσχεθεί στην Αθήνα) , απαιτώντας από την γερμανίδα καγκελάριο κάτι που γνώριζε ότι η Αθήνα δεν θα δεχόταν: την διεύρυνση του Ελληνοτουρκικού διαλόγου με την συμπερίληψη της αποστρατικοποίησης των Ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και τη δημόσια αποκήρυξη από την Ελλάδα του “Χάρτη της Σεβίλλης“. (Ο χάρτης αυτός δημιουργήθηκε το 2003, με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απεικονίσει τις ΑΟΖ των Ευρωπαϊκών κρατών, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και οριοθετεί δικαίωμα ΑΟΖ και στο Καστελλόριζο, επιτρέποντας σύνδεση ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο).

Ο “τορπιλισμός” των Πρωτοκόλλων

Αυτό που ακολούθησε ήταν ο … “τορπιλισμός” των πρωτοκόλλων που οδήγησε σε ναυάγιο της γερμανικής διαμεσολάβησης: Ο Εντογάν, επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του, έβγαλε πάλι το Orus Reis στο Αιγαίο, να κόβει βόλτες, συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά πλοία, έξω από το Καστελόριζο, σε απόσταση αναπνοής (στα 6,5 μίλια) από το Ελληνικό νησί.

• Η ενέργεια αυτή οδηγεί σε εκβιαστικές καταστάσεις – που εξαντλούν τα αποθέματα αντοχής της Αθήνας – και καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη μια νέα προσπάθεια έναρξης διαλόγου Ελλάδας – Τουρκίας, υπό την απειλή της Άγκυρας στο Αιγαίο. Αλλά εκθέτει επίσης και την ΕΕ.

Η καγκελάριος Μέρκελ, παρόλα αυτά – συνεπεικουρούμενη από χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία που έχουν μεγάλες συμφωνίες προμήθειας εξοπλισμών στην Τουρκία – εμπόδισε οποιαδήποτε αναφορά σε κυρώσεις προς την Άγκυρα στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, παραπέμποντας το θέμα στη σύνοδο του Δεκεμβρίου, μπας και σώσει τα προσχήματα. Αφήνοντας έτσι τον Ερντογάν να αλωνίζει στο Αιγαίο και να οδηγεί σε ναυάγιο κάθε διαμεσολαβητική προσπάθεια, βγάζοντας γλώσσα στην Ευρώπη…