Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε ο διορισμός, ως μετακλητής υπαλλήλου της Βουλής, της συζύγου του πρώην επικεφαλής της Χρυσής Αυγής Ελένης Ζαρούλια – έστω κι αν αυτός ανακλήθηκε τελικά με παρέμβαση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πολύ περισσότερο όταν η είδηση αυτή έγινε γνωστή μόλις πέντε ημέρες πριν από τη δημοσιοποίηση της απόφασης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η οποία κωλλυσιεργεί επί 7 χρόνια, καθώς και η έρευνα σχετικά με την συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αμείλικτα :
- Χρειαζόταν να παρέμβει προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης για να αυτοπροστατευτεί το κοινοβουλευτικό σύστημα από μία κίνηση που συμβάλλει στην περαιτέρω απαξίωσή του;
- Όταν έφτασε στο γραφείο του καθ ύλην αρμοδίου προέδρου της Βουλής, ο διορισμός της Ελένης Ζαρούλια, ο κ. Τασούλας δεν σκέφτηκε να αρνηθεί έστω προσωρινά να βάλει την υπογραφή του;
- Aρκεί για να αιτιολογήσει την απόφαση του Προέδρου της Βουλής να υπογράψει το συγκεκριμένο ΦΕΚ η τυπική επίκληση νομικών παραμέτρων, την οποία επικαλούνται κοινοβουλευτικές πηγές;
Ισχύει ότι με βάση τον Κανονισμό της Βουλής τα πρώην κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν δικαίωμα να ζητήσουν τον διορισμό μετακλητού υπαλλήλου. Ως εκ τούτου, και της κυρίας Ελ. Ζαρούλια, τέως βουλευτού της Χρυσής Αυγής και συζύγου του υποδίκου επικεφαλής του κόμματος Β. Μιχαλολιάκου.
Ισχύει επίσης ότι ο πρόεδρος της ΧΑ ζήτησε να αρθεί ο διορισμός του προηγούμενου μετακλητού που είχε, και ζήτησε τον διορισμό της κας Ζαρούλια.
Οπως, προφανώς ισχύει και ότι έκανε τη σχετική αίτηση προ ημερών ο Β. Μιχαλολιάκος.»
Αρκεί, όμως;
Προφανώς όχι.
Στη διάρκεια της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου, ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων, οι οποίες κατέληξαν στην παραίτηση της τότε αντιπροέδρου της Βουλής Τασίας Χριστοδουλοπούλου από την κυβέρνηση, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε διοριστεί η κόρη της στη Βουλή και παραδέχθηκε η ίδια με αφοπλιστική αφέλεια ότι είχαν αξιοποιηθεί προς τούτο «κάποιες γνωριμίες, διασυνδέσεις και τα λοιπά…»
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου δεν ήταν η πρώτη. Πολλά χρόνια νωρίτερα, ο άλλοτε πρόεδρος (για μία ημέρα!) της Βουλής Βύρων Πολύδωρας είχε προλάβει μέσα σε αυτό το 24ωρο να υπογράψει τον διορισμό της δικής του θυγατέρας.
Όχι μόνο το παραδέχθηκε – με αφοπλιστική αφέλεια και εκείνος – αλλά επιπλέον υπερασπίστηκε την απόφασή του, διερωτώμενος: «Γιατί τόσος πόλεμος τώρα; Έκανα κάτι κρυφά; Ή παράνομα;»
Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, ένα ερώτημα ανακύπτει :
Mετά από μία ένοχη μεταπολίτευση, δέκα χρόνια μνημόνια, δεν βρέθηκε πρωθυπουργός – κυβέρνηση – κόμμα, που να αναλάβει την πρωτοβουλία για να κλείσει το «παραθυράκι» της ντροπής για διορισμούς συγγενών και φίλων στη Βουλή των Ελλήνων;
Δεν βρέθηκε κανένας ικανός και αποφασισμένος να μπει μπροστά ώστε να επουλωθεί κάποτε η πληγή στην πλάτη της Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα σήμερα να συζητάμε γιατί ο Νίκος Μιχαλολιάκος και η Ζαρούλια ακολούθησαν το παράδειγμα των προηγουμένων;
Μάλλον όχι…
