Η υπόθεση Αποστολάκη κυριάρχησε στην επικαιρότητα και μάλλον επισκίασε τον άνασχηματισμό της κυβέρνησης που επιχείρησε ο πρωθυπουργός.
Τι ακριβώς συνέβη;
Το Μαξίμου σκέφτηκε να αναθέσει το νέο (σημαντικό) υπουργείο Πολιτικής Προστασίας σε μια «υπερκομματική» προσωπικότητα, επιλέγοντας γι’ αυτό το ρόλο τον ναύαρχο ε.α. Ευάγγελο Αποστολάκη, πρώην υπουργό Άμυνας, στην τελευταία κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και στενό συνεργάτη του έως σήμερα.
Όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, « ο πρωθυπουργός κάνοντας πράξη τη βούλησή του για συναίνεση στον κρίσιμο τομέα της Πολιτικής Προστασίας, επέλεξε για τη θέση του επικεφαλής ( του νεοσύστατου υπουργείου) ένα πρόσωπο με επιχειρησιακή εμπειρία, αλλά και διακομματική αποδοχή».
Η «διακομματική αποδοχή» βεβαίως ήταν στο μυαλό των ανθρώπων του Μαξίμου (ενδεχομένως και το σχετικό καψόνι στον ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά όχι και στις προτεραιότητες του κ. Τσίπρα. Έτσι, όταν το έμαθαν στην Κουμουνδούρου άναψαν λαμπάκια.
Πως το έμαθαν;
Τους το είπε ο ίδιος ο ναύαρχος – υπουργός τους κατά τη διαδικασία των διερευνητικών συζητήσεων που είχε με το πρωθυπουργικό επιτελείο. Ο κ. Τσίπρας, που το τελευταίο που σκέφθηκε ήταν προφανώς η «συναίνεση στον κρίσιμο τομέα της Πολιτικής Προστασίας» άστραψε και βρόντηξε. Αισθάνθηκε να του τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Στέλεχος της κυβέρνησης του και σημερινός στενός συνεργάτης του θα αναλάμβανε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη την Πολιτική Προστασία από τον covid και τις πυρκαγιές. Άντε κάνε αντιπολίτευση τώρα… Απείλησε με κάθε «εύσχημο» τρόπο το στέλεχός του, ο οποίος του είπε ότι τελικά θα αρνηθεί.
Αρνήθηκε ο ναύαρχος τη θέση που του πρόσφερε τιμητικά ο κ. Μητσοτάκης;
Όχι βέβαια. Την αποδέχτηκε, παρά τα όσα είπε στον κ. Τσίπρα. Συνεννοήθηκε μάλιστα (μόλις χθες) προσωπικά με τον πρωθυπουργό για τη φύση και τις λεπτομέρειες των καθηκόντων του, υποσχέθηκε «να τα δώσει όλα» για την κοινή προσπάθεια και, στη συνέχεια, ενημέρωσε την Προεδρία της Δημοκρατίας για το τελετουργικό, ότι δηλαδή θα ορκιστεί υπουργός της Νέας Δημοκρατίας συνοδευόμενος από την σύζυγό του.
Φτάνοντας η ώρα της ορκωμοσίας, το πράγμα χόντρυνε. Οι προειδοποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ έγιναν απειλές άγριας καταγγελίας για αποστασία. Και ο κ. Αποστολάκης δεν άντεξε την πίεση. Ο ναύαρχος αποκαλύφθηκε «ναυαρχούκος». Έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια. Παραιτήθηκε πριν … ορκιστεί.
Πως δικαιολογήθηκε ο ναύαρχος για την υπαναχώρησή του;
«Δεν μπορώ να αποδεχθώ μία πρόταση που δεν έχει διακομματική υποστήριξη για ένα εθνικό ζήτημα» μας ψιθύρισε. Μπά; Και όταν έγινε υπουργός Άμυνας επί ΣΥΡΙΖΑ (επίσης κρίσιμο εθνικά υπουργείο) είχε τη διακομματική στήριξη;
Δεν μας τα λέει καλά ο ναύαρχος. Και η περίπτωσή του χρήζει σοβαρών συμπερασμάτων για όλες τις πλευρές:
Τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ που εμπιστεύτηκαν ένα πρόσωπο μειωμένης πολιτικής ευθύνης (και ενδεχομένως προσωπικής αξιοπρέπειας – Γιατί ο ναύαρχος εξαπάτησε διαδοχικά και τον κ. Τσίπρα και τον κ. Μητσοτάκη).
Το πολεμικό Ναυτικό και τις Ένοπλες δυνάμεις που ανέδειξαν στην ηγεσία τους έναν αξιωματικό που, πέραν των άλλων που του καταλογίζουν οι παλαιοί συνάδελφοί του, δεν έχει την απαιτούμενη ευθυκρισία και δεν αντέχει στις ψυχολογικές πιέσεις (δεν τολμώ να τον φανταστώ Αρχηγό ΓΕΕΘΑ σε στιγμές εθνικής κρίσης).
Όλους εμάς που μας τραβούν οι μαρκίζες και τα φαινόμενα. Και όχι η ουσία στην πολιτική…
