Οι εργαζόμενοι στο χώρο του πολιτισμού πέρασαν πολύ δύσκολα στην καραντίνα. Γιατί οι πρόβες στο zoom δεν έχουν καμία σχέση με τις live και γιατί δεν έβλεπαν τίποτα μπροστά. Πότε θα ξανανοίξουν τα θέατρα; Οι μουσικές σκηνές; Θα γίνουν συναυλίες; Πώς θα είναι το βίωμα του θεατή σε μια Επίδαυρο και ένα Ηρώδειο χωρίς συνωστισμό; Μήπως θα ταλαιπωρούμαστε σε ουρές για να μπούμε σε ένα θερινό σινεμά με πληρότητα 40%; Τι μπορεί να κάνει ένας σκηνοθέτης περιμένοντας τη μετάβαση στη νέα κανονικότητα; Θα παρακολουθούμε περισσότερους μονολόγους; Θα “απαγορευτούν” τα αγγίγματα πάνω στη σκηνή; Και τα μαθήματα; Διαδικτυακά ή στο χώρο με αποστάσεις;
Ο συνωστισμός είναι δείκτης επιτυχίας μιας παράστασης, οποιουδήποτε θεάματος. Το sold out είναι η απόλυτη απόδειξη ότι το κοινό αγάπησε την πρόταση των καλλιτεχνών και αυτό σημαίνει ο ένας πάνω στον άλλο. Με αυτή την έννοι οι άνθρωποι του πολιτισμού χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Γιατί αυτό που προσφέρουν το προσφέρουν πρόσωπο με πρόσωπο. Βρίσκονται πολύ κοντά με τους αποδέκτες του μηνύματός τους και αυτό είναι το μαγικό της δουλειάς τους. Σε παίρνουν μαζί τους και πάτε αλλού, με ένα στίχο, μια μελωδία, έναν διάλογο, ένα κείμενο, μια σκηνή, μια εικόνα.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης τον καιρό της πανδημίας. Οι αποστάσεις είναι αντίθετες στη φύση του έργου τους. Και η αποφυγή των συναθροίσεων επίσης. Πολλοί μαζί δουλεύουν και περιμένουν ακόμη πιο πολλούς για να τους δείξουν αυτό που έφτιαξαν. Η εποχή είναι πολύ άγρια για τους ανθρώπους που υπηρετούν την τέχνη. Πολύ περισσότερο που οι εργασιακές τους σχέσεις είναι περίπλοκες: Αδήλωτη εργασία, ωρομίσθιοι, συμβάσεις έργου, εποχικοί, “ευέλικτοι” – είναι πολλοί όσοι κινούνται σε μια γκρίζα περιοχή απασχόλησης, που κάνουν δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα, που ήταν έτσι κι αλλιώς σε οικονομική αδυναμία.
Ναι, υπάρχουν κάποιες “φίρμες” που έχουν πλουτίσει. Αλλά δεν είναι αυτός ο κανόνας. Η πλειοψηφία αποτελείται από art workers, που σκάβουν το χωράφι του συναισθήματος, της φαντασίας, του ονείρου, του ασυνείδητου μέχρι να τους εγκαταλείψουν οι δυνάμεις τους. Γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν αλλιώς.
Δεν έχει σημασία πόσοι είναι νάρκισσοι, εγωκεντρικοί ή ανόητοι. Σημασία έχει ότι αν αυτοί δεν τραγουδήσουν, δεν σκηνοθετήσουν, δεν παίξουν, δεν γράψουν, δεν ζωγραφίσουν, εμείς δεν θα έχουμε τρόπο να ομορφύνουμε τον μέσα μας κόσμο.
Δεν υπάρχει εύκολη λύση για τη στήριξη των ανθρώπων του πολιτισμού. Υπάρχει όμως μια βασική προϋπόθεση για να αναζητηθεί και να βρεθεί ο καλύτερος τρόπος για την προστασία τους από την οικονομική καταστροφή: Να τους σέβονται και, όσο γίνεται, να τους καταλαβαίνουν.
Η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου θα υπάρχει και όταν αυτός φύγει από τη ζωή. Σε ελάχιστους πολιτικούς θα συμβεί, αν συμβεί, κάτι τέτοιο με το έργο τους.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
