Του Θοδωρή Καλούδη —
Στις 21 Μαΐου ο λαός έδωσε ευρύτατη πλειοψηφία και σημαντική υποστήριξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη που εκφράζει την «κανονικότητα», τον εκσυγχρονισμό και την αταλάντευτη πορεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Δύση. Και έδωσε με τον πλέον εμφατικό τρόπο το μήνυμα στον Αλέξη Τσίπρα ότι δεν είναι ικανός (και δεν πρέπει) να κυβερνήσει και πάλι, αφού ούτε ο ίδιος ούτε το κόμμα του έχουν αλλάξει στο παραμικρό, από την εποχή που έπαιξαν τη χώρα στα ζάρια.
Απέναντι στην συγκροτημένη πρόταση (και στην εμπειρία επιτυχημένων πολιτικών) διακυβέρνησης από τον κ. Μητσοτάκη, ο κ. Τσίπρας μας παρουσίασε μια θολή αντίληψη εξουσίας (και ως προς το περιεχόμενο της και ως προς τους φορείς της) χωρίς συγκροτημένο σχέδιο, με αδυναμία (ή άρνηση) προσαρμογής στις απαιτήσεις των καιρών, με κούφια λόγια, φαντασιώσεις και εμμονές σε παρωχημένες δοξασίες. Και όχι μόνο: Ενώ η προεκλογική ατζέντα του Μητσοτάκη αφορούσε το μέλλον των Ελλήνων, ο Τσίπρας πολιτεύθηκε με τα ίδια συνθήματα, την ίδια οργή, τις ίδιες προτάσεις, τα ίδια ψέματα και την ίδια τοξικότητα, που διέκρινε το κόμμα του τα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Όμως το 2023 δεν είναι 2015. Και οι πολίτες είδαν, έπαθαν και έμαθαν.
Αν όμως στις εκλογές η απόρριψη του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ είχαν τον χαρακτήρα συντριβής, όσα ακολούθησαν αποκάλυψαν ένα ανερμάτιστο κομματικό σύστημα που αρνείται (επικίνδυνα) να αντιληφθεί την πραγματικότητα: Η κεντρική ιδέα της ερμηνείας της ήττας από τους κορυφαίους συντρόφους της Κουμουνδούρου δεν αφορά ούτε στο κόμμα ούτε στον Μεγάλο Τιμονιέρη του. Συγκροτείται στη θεωρία ότι το εκλογικό Σώμα μπορεί και μετατρέπεται από «περήφανος λαός» σε «παραπλανημένα πρόβατα», ανάλογα με το πόσο αποδέχεται ή απορρίπτει τις “προοδευτικές” προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν μάλιστα η λαϊκή ετυμηγορία είναι ισοπεδωτική, όπως την 21η Μαΐου, τότε προφανώς τα «πρόβατα» δεν παραπλανήθηκαν απλώς. Βρίσκονται σε “ψυχική διαταραχή” στα όρια της “ομαδικής παράκρουσης”.
Αυτή η ανόητη, μικρόψυχη και θρασύδειλη άποψη αγνοεί το ρεαλισμό, την ευθυκρισία, την αυτογνωσία και τελικά την αυτοκριτική που οφείλουν να έχουν οι ηγεσίες. Και είναι το βασικό επιχείρημα όσων υποστηρίζουν ότι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα ολοκληρωθεί στην επόμενη κάλπη. Γιατί όχι μόνο δεν άλλαξε. Αλλά ούτε και μπορεί να αλλάξει…
