Ο πόλεμος βόρειων και νοτίων στην Ευρώπη μόλις άρχισε. Το 2010 ήταν παιχνίδι μπροστά σ´ αυτό που θα ξεδιπλωθεί τους προσεχείς μήνες.
Τότε η πανίσχυρη Γερμανία είχε απέναντι μας μια διαλυμένη Ελλάδα. Ένα καρυδότσουφλο. Μπορούσε με ευκολία να το πατήσει και να το οδηγήσει στο περιθώριο του δυτικού κόσμου. Χωρίς κόπο και με μικρό κόστος. Γι’ αυτό και μας αντιμετώπισαν με περιφρόνηση απίστευτη σκληρότητα και τιμωρητική διάθεση για να μην πάρουν αέρα οι Ιταλοί. Γνώριζαν καλά ότι η μεγάλη κρίση σύντομα η αργά θα έσκαγε στη Ρώμη.
Έκαναν ότι μπορούσαν στο Βερολίνο και το Παρίσι για να αποφύγουν την σύγκρουση με την Ιταλία. Καθάρισαν με συνοπτικές διαδικασίες τον Μπερλουσκόνι γιατί μιλούσε για ευρωομόλογα και είχε φυσική ροπή στο λαϊκισμό. Έφεραν τον τεχνοκράτη Μόντι, αλλά δεν έδωσε την λύση. Ήταν σοβαρός άνθρωπος όπως και ο δικός μας Παπαδήμος, αλλά κανείς από τους δυο δεν πήγε μακριά. Προσέγγισαν τον νεαρό αριστερό Ρέντσι και τον έφεραν στα μέτρα τους, αλλά πάλι δεν έγινε η δουλειά. Η κοινωνία της γειτονικής χώρας είχε πάρει φόρα, πήγαινε σταθερά απέναντι στις Βρυξέλλες. Έτσι στο τέλος έγιναν τα χειρότερα. Εκφράστηκε η οργή του κόσμου από τους ακροδεξιούς και τους λαϊκιστές των Πέντε Αστέρων. Προσπάθησε το ιερατείο της Ευρώπης στις εκλογές να βάλει ξανά στο παιχνίδι τον Μπερλουσκόνι ως το… μη χείρον. Όμως τον είχε τσαλακώσει τόσο πολύ που δεν κατάφερε να έρθει στο προσκήνιο.
Ο κόμπος έφθασε στο χτένι, καθώς οι μετριοπαθείς ευρωπαϊστές της γειτονικής μας χώρας έχουν πλέον περιορισμένη επιρροή για να επιβάλλουν την ατζέντα τους. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά θέματαπ, που δίνουν δύναμη και πειθώ στους λαϊκιστές. Είναι και το μεταναστευτικό, για το οποίο έχουν σύμμαχο την λογική όσο η κεντρική Ευρώπη αρνείται να μοιραστεί το βάρος που της αναλογεί.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τα παράλογα με τα λογικά επιχειρήματα της ιταλικής αλλοπρόσαλλης κυβέρνησης, γίνονται ένα αντιευρωπαϊκό κουβάρι, που δεν ξεμπλέκεται με τις συνταγές του «σκάσε και κολύμπα»που χρησιμοποιήθηκαν στην Ελλάδα.
Οι παλιοί «αρχιτέκτονες» της Ευρώπης, εκείνοι που έχτισαν το οικοδόμημα του ευρώ και γνωρίζουν τις αδυναμίες του, υποστηρίζουν ότι τα κλειδιά του νομίσματος τα κρατάει η Ιταλία και όχι η Γερμανία με την Γαλλία όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Το έχουμε πει πάλι:η Ιταλία επισήμως είναι η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης. Στην ουσία όμως είναι η δεύτερη γιατί στον νότο κινείται πολύ μαύρο χρήμα που δεν καταγράφεται.
Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη χώρα με ισχυρή βιομηχανία, με παραγωγή σχεδόν όλων των προϊόντων και τουρισμό που αβγατίζει διαρκώς. Μπορεί να ζήσει άνετα με το δικό της νόμισμα. Θα ταρακουνηθεί, αλλά συνέλθει σύντομα μέσα από την ανάπτυξη. Δεν είναι η Ελλάδα. Όσοι από μας επιχειρούν συχνά να συγκρίνουν την Ελλάδα με την Ιταλία έχουν ψευδαισθήσεις. Τους αρέσει να λένε ότι είμαστε ‘’ουνα φάτσα ούνα ράτσα‘’ με τους Ιταλούς. Για να βρεις όμως αυτές τις ομοιότητες πρέπει να ταξιδέψεις χαμηλά – πολύ χαμηλά στο νότο.
Όταν λέμε, όμως, «Ιταλία» στη διεθνή οικονομική σκακιέρα, εννοούμε τον ιταλικό Βορρά ο οποίος είναι καλύτερος από τη Γαλλία και καλύτερος από πολλά κρατίδια της Γερμανίας. Εκεί παράγεται ο πλούτος, εκεί βρίσκεται η ατμομηχανή της μεγάλης αυτής χώρας.
Δεν νοείται πράγματι Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς την Ιταλία. Αν φύγει από το παιχνίδι σε μια στιγμή που η μεγάλη Βρετανία ακολούθησε τον δικό της δρόμο, δεν θα μιλάμε για ενωμένη Ευρώπη, αλλά για μια οικονομική συμβίωση μεταξύ Γερμανών, Γάλλων και των κρατών-δορυφόρων τους.
Επομένως, η Ιταλία είναι η μόνη χώρα του ευρωπαϊκού Νότου που μπορεί να εκβιάσει αποτελεσματικά για αλλαγές στην αρχιτεκτονική του ενιαίου νομίσματος. Χωρίς αμφιβολία έχουν δίκιο οι Γερμανοί ο που λένε ότι αν γίνουν αυτά που ζητούν οι Ιταλοί, θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός στη Γερμανία και θα φτάσει στο 4,5%.
Αυτό η Μέρκελ δεν το αντέχει, ούτε της το επιτρέπουν σήμερα. Έτσι θα απαιτηθούν χρόνια για να υπάρξει συμβιβασμός. Και τα κέρδη του θα τα επωφεληθεί η επόμενη ιταλική κυβέρνηση που θα είναι μετριοπαθής. Νίκη στην Ακροδεξιά δεν θα δώσει η Μέρκελ και ο Μακρόν γιατί τότε ανοίγουν το δρόμο σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες για επικράτηση τέτοιων μορφωμάτων που θα εκβιάζουν.
Τώρα θα αρχίσει το παζάρι. Η κεντρική Ευρώπη τώρα θα αντιδράσει έντονα. Το οικοδόμημα θα ταρακουνηθεί αλλά δεν θα διαλυθεί. Θα δημιουργούν όμως οι προϋποθέσεις μετά την απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης η Γερμανία να κάνει υποχωρήσεις από τις οποίες ουσιαστικά θα απολέσει μέρος του κέρδους που εξασφάλισε από το ευρώ. Οι λαϊκιστές στην Ιταλία θα αποδειχθούν οι χρήσιμοι ηλίθιοι που άνοιξαν τον δρόμο στους επόμενους.
Χωρίς αμφιβολία, με τον όποιο συμβιβασμό το γερμανικό κατεστημένο θα υποστεί βαρύ πλήγμα, γιατί θα καταδειχθεί ότι ούτε παντοδύναμο είναι ούτε διαθέτει το αλάθητο.
Και κάτι ακόμη: Το επόμενο διάστημα που θα μαλώνουν τα βουβάλια καλό είναι εμείς να μην κάνουμε τους παράγοντες και τους μικρομέγαλους. Επίσης η οργή των Ιταλών που εκφράζεται μέσα από επικίνδυνο λαϊκισμό με απειλές του τύπου ‘’σε 6 μήνες θα έχει διαλυθεί αυτή η Ευρώπη‘’, δεν δίνει την δυνατότητα στην Αθήνα να πανηγυρίζει ότι δήθεν ο αγώνας των αντιμνημονιακών τώρα δικαιώνεται. Η Ελλάδα δεν θα γλιτώσει τα απόνερα αυτής της σύγκρουσης. Είναι μαθηματικά βέβαιο.
Από το politisonline.com
