Κάθε εβδομάδα με τον Κώστα Μποτόπουλο
Ο άξονας που κυρίως επηρεάζει την ευρωπαική οικονομία – ας τον ονομάσουμε “μετα-μερκελικό”- μετακινείται ή απλώς προσαρμόζει τα παλιά δεδομένα στη νέα πραγματικότητα; Θα το μάθουμε σύντομα.
Μετά από 16 χρόνια ηγεσίας εκ μέρους της συγκεκριμένης Καγκελαρίου και -ίσως όχι πολύ επιθετικής αλλά σαφώς ενισχυμένης- ηγεμονίας της Γερμανίας στην Ευρωπαική Ένωση, η σελίδα εκ των πραγμάτων γυρίζει.
Η κυβέρνηση συνεργασίας στη Γερμανία
- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “κεντροαριστερός στα κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα και ορθοδοξο-φιλελεύθερος στα οικονομικά”,
- θα φέρει στο προσκήνιο νέες απόψεις, ενώ
- θα έχει να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα -η απρόσμενη όξυνση της πανδημίας γίνεται επίκεντρο κάθε μέτρου και κάθε προσπάθειας- και άλλο συσχετισμό δυνάμεων.
Η Γερμανία θα συνεχίσει να είναι η ισχυρή χώρα της Ένωσης
Ωστόσο η δυναμική της αλλαγής θα πρέπει, πιστεύω, να σχετικοποιηθεί. Η Γερμανία θα συνεχίσει να είναι η ισχυρή χώρα της Ένωσης, εκείνη έναντι της οποίας όλες οι άλλες θα αναφέρονται και χωρίς τη συναίνεση της οποίας λίγα πράγματα θα είναι δυνατά.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και ο “γαλλο-ιταλικός άξονας”
Αλλά και ο υπό δημιουργία “γαλλο-ιταλικός άξονας”, όσο ενδιαφέρων και να είναι, δεν πρέπει, από πολιτική, οικονομική και ενδο-ευρωπαική άποψη να υπερτιμάται.
- Η “Συνθήκη του Κιριναλίου” είναι ένα καλοδεχούμενο βήμα προσέγγισης, αλλά αποτελεί περισσότερο σφράγισμα ενός “μηνός του μέλιτος” που προκλήθηκε από την έλευση του Ντράγκι στην Πρωθυπουργία και την άμεση καλή χημεία του με το Μακρόν.
Δεν νομίζω ότι θα δημιουργήσει ένα τόσο μεγάλο αντίβαρο στη Γερμανία, ούτε, κυρίως, ότι θα ενδυναμώσει αισθητά μια “συμμαχία του Νότου”, που θα μας ενδιέφερε βέβαια ως Ελλάδα, αλλά θα συναντούσε έντονες αντιδράσεις όχι μόνο από τη Γερμανία αλλά και από τους διάφορους “σφιχτοχέρηδες” (Ολλανδούς, Αυστριακούς, Ιρλανδούς, Σκανδιναβούς, Βαλτικούς) και την άλλη, και πιο επικίνδυνη για ολόκληρη την Ένωση, άτυπη συμμαχία μεταξύ των “αντι-φιλελεύθερων” μελών (Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβενία και συνοδοιπόρους στην εκ έσω υπονόμευση του ευρωπαικού πολιτικού σχεδίου).
- Η Γερμανία είναι, συνεπώς, πιθανότατο να διατηρήσει τον κεντρικό της ρόλο στα πράγματα της Ένωσης, με κάποιες ίσως αλλαγές τόνου και στιλ.
Οι κρίσιμοι άξονες, γύρω από τους οποίους θα συγκροτηθεί η νέα πραγματικότητα έχουν να κάνουν με τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσα στην παρατεταμένη και διαρκώς αναζωπυρούμενη πανδημία, την αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκμψης και την υλοποίηση της “πράσινης μετάβασης”. Με βασικό παίκτη τη Γερμανία αλλά ακόμα βασικότερο την Ένωση ως σύνολο.
Κώστας Μποτόπουλος