Του Θοδωρή Καλούδη
H δημοσκόπηση της ALCO (για τον Alpha) μας δίνει μια αποκαλυπτική εικόνα για τα ρεύματα που κινούν την κοινωνία σε μια πολυτάραχη περίοδο διεθνούς ανωμαλίας, ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, διαρκών απειλών από τον κακό γείτονα, έντονης δημοσιότητας στην Ελλάδα για υπαρκτά και φανταστικά σκάνδαλα παρακολουθήσεων και αρχής μιας εκρηκτικής – όπως εξελίσσεται – προεκλογικής περιόδου.
Στο πολύπλοκο αυτό περιβάλλον αστάθειας, οι πολίτες επιβεβαιώνουν (σε μια ακόμα επιστημονική μέτρηση) μερικά σταθερά δημοσκοπικά ευρήματα:
- Στην (σχετική, αλλά σταθερή) πλειοψηφία τους, επιλέγουν τον κ. Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό και την ποικιλόχρωμη κεντροδεξιά κυβέρνησή του ως κατάλληλο σχήμα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και να διαμορφώσει τις προοπτικές της χώρας. Και αυτό έχει την εξήγησή του:
- Μέσα από συμπληγάδες διαρκών διεθνών κρίσεων, με σκληρές συνέπειες και για τον τόπο μας, αλλά και με μικρές ή μεγάλες αστοχίες και παραλείψεις στην κυβερνητική διαδρομή, ο κ. Μητσοτάκης, οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνησής του μας παρουσιάζουν, τελικά, ένα καταιγιστικό έργο σε πολλούς κρίσιμους τομείς, που αντίστοιχό του (σε σχέση χρόνου/ποιότητας) δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στη σύγχρονη πολιτική ζωή.
- Όπως φαίνεται – και σε αυτή τη δημοσκόπηση – τόσο τα πραγματικά περιστατικά όσο και η συκοφαντική μυθοπλασία (στα όρια της εξοργιστικής μαύρης προπαγάνδας) που συνοδεύουν το ζήτημα των παρακολουθήσεων, έχουν επηρεάσει την κοινή γνώμη (που, στην πλειοψηφία της, καταλογίζει σοβαρές ευθύνες στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό). Όμως τα στοιχεία της μέτρησης δείχνουν ότι οι πολίτες που συγκροτούν το μπλοκ στήριξης του κ. Μητσοτάκη έχουν πολλά να του πουν για το θέμα, αλλά (στον βασικό κορμό τους) δεν τον εγκαταλείπουν.
- Ο κ. Τσίπρας, πέρα από την αποτυχία του ως κυβερνήτης (για την οποία και ηττήθηκε σε σειρά τριών εκλογικών αναμετρήσεων) εμφανίζει εικόνα θλιβερής κατάντιας και ως ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με όλες τις κρίσεις και τη βασανιστική ακρίβεια, που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, η πολεμική επιχείρηση που εξελίσσει αναντίον της και κατά του πρωθυπουργού είναι αναποτελεσματική. Δεν καταφέρνει να του δώσει ούτε ένα πόντο στις δημοσκοπήσεις. Και αυτό είναι πιθανόν το τίμημα των επιλογών του (και ενδεχομένως του πολιτισμού του περιβάλλοντός του). Μπορεί μεγάλο τμήμα της κοινωνίας να διαφωνεί με τον πρωθυπουργό και κάποιοι να μην θέλουν να ακούνε το όνομα Μητσοτάκης. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αποδέχονται ή ανέχονται τον κ. Τσίπρα και τους συντρόφους τους να αντιπολιτεύονται με έλλεψη σοβαρού και αξιόπιστου πολιτικού λόγου, σε κρεσέντο λαϊκισμού – πολλές φορές, μάλιστα, τσαλαβουτώντας στα λασπόνερα.
- Είναι και το ΠΑΣΟΚ στάσιμο. Το οποίο θα μπορούσε να τα πηγαίνει καλύτερα, γιατί και ιστορία διακυβέρνησης έχει και έργο έχει δείξει στο παρελθόν και είναι ιστορικά συνδεδεμένο με το “δημοκρατικό κίνημα”. Και εν πάση περιπτώσει είναι κόμμα που ακόμα και η πιό σκληρή αντιπολίτευσή του δεν ξεπερνά σήμερα τα όρια της έντιμης πολιτικής αντιπαράθεσης. Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις πρώτες εντυπώσεις, παραμένει μονότονα τρίτο κόμμα, περιμένοντας πιθανόν την ευκαιρία του, στην περίπτωση ακυβερνησίας, μετά και τις δεύτερες εκλογές. Πάντως, όπως φαίνεται, η επίκληση της “δημοκρατικής κανονικότητας”, που έχει αναδείξει ως αιχμή της πολιτικής πρότασής του, δεν είναι αρκετή, σε ένα πολιτικό μικρόκοσμο που όλοι γνωριζόμαστε καλά πλέον.
- Το υπόλοιπο της πολιτικής βεντάλιας – με εξαίρεση το ΚΚΕ που βολεύεται στα “ανεξάρτητο κρατίδιο” του 5% που έχει κατοχυρώσει – τα πράγματα είναι οριακά ή μίζερα, με μόνη μικρή “νησίδα” την “Ελληνική Λύση”, που κυριαρχεί στον πέρα της ΝΔ (ακραίο) δεξιό χώρο. Ο κ. Βαρουφάκης φαίνεται ότι θα δώσει μάχη κοινοβουλευτικής επιβίωσης για να “πάει της προσκολήσεως” δίπλα στον άσπονδο φίλο του κ. Τσίπρα. Οι υπόλοιποι της “καθαρής” Δεξιάς, οι ακροδεξιοί και οι φασίστες το παλεύουν για την ώρα, κάτω από τον πήχη, με λίγες ελπίδες όταν έρθει η πόλωση.
Πέραν αυτών των εκτιμήσεων που προκύπτουν από τα επαναλαμβανόμενα, λίγο – πολύ, δημοσκοπικά ευρήματα, όταν φτάσουμε “στο νήμα”, οι εκλογές πιθανόν να διαφοροποιήσουν την παγιωμένη σημερινή εικόνα.
Εκείνο που κυρίως θα μετρήσει στην επιλογή των πολιτών είναι το ερώτημα, πριν την κάλπη: “τι δρόμο ακολουθούμε ως χώρα και ως κοινωνία”. Και, για πολλούς, “τι είναι καλό για μένα και την οικογένεια μου”. Έτσι, ο κύριος όγκος των δημοκρατικών ψηφοφόρων, θα κοιτάξει πίσω, πριν ψηφίσει για το εμπρός. Και επειδή η απάντηση έχει ονοματεπώνυμο, θα κληθεί να επιλέξει Μητσοτάκη ή Τσίπρα. Αλλά και σε ποιόν βαθμό θέλει να καταστήσει παράγοντα εξελίξεων τον κ. Ανδρουλάκη.
