Οι καταιγιστικές εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά επιβάλλουν να περιγράψουμε, με δυό λόγια, το πεδίο στο οποίο η Άγκυρα οδηγεί το «παιχνίδι» στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
- Η Άγκυρα δηλώνει ευθαρσώς ότι όλη η περιοχή μεταξύ Ρόδου και Κύπρου της ανήκει.
- Αμφισβητεί τώρα εμπράκτως τόσο την κυριαρχία της Κύπρου όσο και την Ελληνική θέση για την υφαλοκρηπίδα που ανήκει στο Καστελλόριζο.
- Με τη συμφωνία που υπέγραψε με τη Λιβύη, επιχειρεί επίσης να δημιουργήσει ένα δικού της έμπνευσης νομικό καθεστώς στην Ανατολική Μεσόγειο, “αγνοεί” την Κρήτη και θεωρεί ότι … της «ανήκουν» και περιοχές που, βάσει των διεθνών συνθηκών, αποτελούν κυρίαρχες ζώνες της Ελλάδας και της Κύπρου.
- Με τις κινήσεις αυτές – και την παράλληλη de facto εγκατάστασή της στην ΑΟΖ της Κύπρου, όπου από τον περασμένο Μάϊο επιχειρεί έρευνες για υδρογονάνθρακες – η Άγκυρα επιδιώκει τη βίαιη αναθεώρηση του υπάρχοντος status quo στην Ανατολική Μεσόγειο και τη δημιουργία μιας νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας.
- Είναι προφανές πλέον ότι «η ανακάλυψη κοιτασμάτων στην Κύπρο πυροδότησε το τελευταίο ντόμινο που βρίσκεται σε εξέλιξη, με άγνωστη τελική έκβαση» (Αλέξης Παπαχελάς).
- Πρώτος στόχος της Τουρκικής πολιτικής είναι «να τα βρούμε». Απλά αυτό σημαίνει «ελάτε να συζητήσουμε τη συνεκμετάλλευση» περιοχών που δικαιωματικά ανήκουν στην κυριαρχία Ελλάδας και Κύπρου. Η όλη μεθόδευση υποδηλώνει την πεποίθηση Ερντογάν ότι απευθύνεται σε κράτη μειωμένης δυνατότητας αντίδρασης, τελικά «μειωμένης κυριαρχίας» (Άγγελος Συρίγος).
- Αυτά συμβαίνουν ενώ η Τουρκία έχει χαλαρώσει τους δεσμούς της με την Ευρώπη και την Ατλαντική Συμμαχία και δημιουργεί ασυνήθιστα ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία του Πούτιν.
- Συμβαίνουν ενώ οι ΗΠΑ εμφανίζουν μία αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορούν να διαφυλάξουν την ηρεμία (και την ειρήνη) στην περιοχή – πολύ περισσότερο να χειριστούν μια ελληνοτουρκική ένταση, όπως τουλάχιστον έκανε ο Κλίντον στα Ίμια.
- Όπως σημειώσαμε και χθες (Αγγελική Σπανού) είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε διαιτητής ούτε μοχλός πίεσης της Τουρκίας. Είμαστε εμείς και αυτοί.
- Και είμαστε στην κατάσταση αυτή ενώ «είναι γνωστή η στρατηγική ασυμμετρία μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, και ειδικά στη θάλασσα», , όπως σημειώνουν έγκυροι παρατηρητές. Και ενώ ο προϋπολογισμός του 2020 προβλέπει τις ίδιες δαπάνες για το υπουργείο Άμυνας (3,4 δις ευρώ, εκ των οποίων τα 500 εκατ. για εξοπλισμούς) όσο περίπου και τα δύο προηγούμενα χρόνια. (Με την Τουρκία να δαπανά κατ’ έτος 11,5 δις δολάρια, έχοντας αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες της κατα 50% από το 2017).
Ίσως ήρθε η ώρα για τη χάραξη ενός νέου σχεδίου Εθνικής Αμυντικής Πολιτικής με πλήρη επίγνωση των σημερινών διεθνών συνθηκών και των κινδύνων που εγκυμονεί η πολιτική της Άγκυρας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Και της εθνικής μοναξιάς …
