Είναι παράξενο που δεν μας φαίνεται παράξενο να μην ακούγεται ο Πάνος Καμμένος σε μια συγκυρία έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πέρυσι τέτοιον καιρό, ως υπουργός Εθνικής Αμυνας, πήγαινε στα Ιμια για να ρίξει στεφάνι, χωρίς να συνεννοηθεί με τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και αδιαφορώντας για τον εκνευρισμό που θα προκαλούσε στον Ερντογάν – μπορεί και να τον επιθυμούσε.
Τα προηγούμενα χρόνια, άλλωστε, ήταν και αγαπημένος στόχος της ΝΔ. Τι εξεταστικές θα του έκαναν (για τα βλήματα στη Σαουδική Αραβία και όχι μόνο), τι θα έψαχναν κάθε γωνιά του Πενταγώνου για να ανακαλύψουν κρυφές αμαρτίες, τι υποσχέσεις αιώνιας έχθρας έδιναν, τι δεσμεύσεις για την παραδειγματική τιμωρία του αναλάμβαναν – πολλά έλεγαν.
Αλλά ο Πάνος Καμμένος ούτε μιλά ούτε ακούγεται. Ο καινούργιος του εαυτός, fit και χαμογελαστός, ταυτίζεται με μια εντελώς νέα πολιτική οντότητα. Ενας ήσυχος πρώην αρχηγός κόμματος που αποσύρθηκε για να ζήσει τη ζωή του αφού έκανε τον κύκλο του στην πολιτική. Μα είναι δυνατόν; Ενας τόσο φλογερός Μακεδονομάχος να μην ενδιαφέρεται που εφαρμόζεται η συμφωνία των Πρεσπών από μια κυβέρνηση που την πολέμησε; Ενας τόσο θερμόαιμος Τουρκοφάγος να μην ξεσπά ενώ ακούγονται σενάρια για προσφυγή στη Χάγη και κάποιοι μιλούν ακόμη και για συνεκμετάλλευση; Και στον ΣΥΡΙΖΑ; Τώρα που κάνουν τον απολογισμό τους δεν έχουν τίποτα να πουν για τη συμμαχία τους με τους ΑΝΕΛ; Και στην ΝΔ; Ξέχασαν πόσα ράματα είχαν για τη γούνα του και πως τον περίμεναν στη γωνία;
Ο Πάνος Καμμένος ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα υπήρξε εξαιρετικά θορυβώδης. Δεν ασκούσε μόνο τα υπουργικά του καθήκοντα. Πετούσε έξω υπουργούς (πχ τον Φίλη από το Παιδείας για τα θρησκευτικά), έστελνε μηνύματα στο Βερολίνο (ότι θα τους στείλει τζιχαντιστές), απέτρεπε πολιτικές (πχ τον χωρισμό εκκλησίας-κράτους), έπαιζε μπάλα στην πολιτικομιντιακή σφαίρα και, κυρίως, έπαιζε το ρόλο του προστάτη των ιερών και των οσίων της πατρίδας. Φορώντας στολή παραλλαγής, “σταυρώνοντας” αεροπλάνα για να πετάξουν με ασφάλεια, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο στρατιωτικό μέσο μεταφοράς, έκανε τον εθνικολαϊκισμό υπαρξιακή του υπόθεση.
Τώρα που τα αγαπημένα του εθνικά θέματα κυριαρχούν στην επικαιρότητα, που φτιάχνονται ξανά διαχωριστές γραμμές μεταξύ εθνομηδενιστών και υπεπατριωτών, που ακούγονται έξαλλες κραυγές εθνικιστικού πάθους, ο Πάνος Καμμένος απέχει. Και όχι μόνο απέχει αλλά κανείς δεν δίνει σημασία στην αποχή του. Σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σαν να μην έχει ευθύνη για το πισωγύρισμα της χώρας, όπως έλεγε η ΝΔ ή σαν να έκλεισε τα μέτωπα που είχε ανοιχτά αθόρυβα, παρασκηνιακά και σε απόσταση από τα αδιάκριτα μάτια των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους.
