Παρά την κραυγαλέα απώλεια σειράς μεγάλων δήμων, μεταξύ των οποίων η Κωνσταντινούπολη, η Άγκυρα, η Σμύρνη και τα Άδανα, το κυβερνών AKP κόμμα υποστηρίζει ότι πέτυχε τους στόχους αφού κατάφερε σε επίπεδο κομματικών ψήφων να φτάσει το 44,32% (παραπάνω από το 43,16% που είχε πάρει στις εκλογές του 2014).
Εάν μάλιστα προσθέσουμε και το 7,31% του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), τότε ο τωρινός κυβερνητικός συνασπισμός διατηρεί μια καθαρή πρώτη θέση με 51,63%.
Την ίδια στιγμή το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) της αντιοπολίτευσης , είχε μια σημαντική άνοδο, αφού φτάνει το 30,1% ενώ μαζί με το 7,45% του «Καλού Κόμματος» (Iyi Parti) της Μεράλ Ακσενέρ, ο συνασπισμός του φτάνει το 37,55%.
Ανεξαρτήτως όμως των γενικών ποσοστών, η απώλεια της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης, που προστέθηκαν σε παραδοσιακά προπύργια της αντιπολίτευσης όπως η Σμύρνη, ήρθε να προσδώσει έναν σχετικά αρνητικό συμβολισμό στο τελικό αποτέλεσμα.
Ειδικά, η Κωνσταντινούπολή αποκτά ξεχωριστή σημασία όχι μόνο γιατί ο ίδιος ο Ερντογάν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα από την εκλογή του στη δημαρχία της μεγαλύτερης πόλης της Τουρκίας, αλλά και γιατί η μεγαλούπολη των 15 εκατομμυρίων παραμένει ο μεγαλύτερος οικονομικός και επιχειρηματικός κόμβος, παράγοντας 31% του ΑΕΠ της Τουρκίας. Η απώλεια μιας τέτοιας πόλης αποτελεί επομένως σημάδι συνολικότερης υποχώρησης.
Αντίστοιχα, ο Ερντογάν υπέστη πλήγμα και από την αντοχή του φιλοκουρδικού HDP που κατάφερε να αντιμετωπίσει το μεγάλο κλίμα τρομοκρατίας στις κουρδικές περιοχές και να έχει ένα σημαντικό ποσοστό,κερδίζοντας δήμους εκεί, την ώρα που με την τακτική του να υποστηρίξει αυτοτελείς υποψηφιότητες σε άλλες περιοχές κατάφερε να συμβάλει στο όλο θετικό αποτέλεσμα της αντιπολίτευσης.
Οι επιπτώσεις από την οικονομία. Τα αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν ότι η κατάσταση της οικονομίας, με τον πληθωρισμό να παραμένει κοντά στο 20% και την ανεργία να έχει ανέβει στο 13,5%, με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά στη νεολαία, μέτρησε στη συνείδηση των ψηφοφόρων, ιδίως εάν αναλογιστούμε ότι μέρος της απήχησης του AKP από τη δεκαετία του 2000 είναι ακριβώς ότι κατάφερε να φέρει μια δυναμική ανάπτυξης όπως και μια βελτίωση του βιοτικού (και καταναλωτικού) επιπέδου.
Και τα πράγματα δεν δείχνουν ιδιαίτερα αισιόδοξα, καθώς η τρέχουσα οικονομική κρίση στην Τουρκία χαρακτηρίζεται από την τάση απόσυρσης στρατηγικών ξένων επενδυτών από τη χώρα και από τα όρια του ίδιου του τουρκικού αναπτυξιακού μοντέλου που έχει χαρακτηριστικά φούσκας και υπερβολικής στήριξης στο ιδιωτικό χρέος.
Ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τοπικές εκλογές που έγιναν στην Τουρκία στις 31 Μαρτίου, είναι οι πρώτες που εντάσσονται σε ένα θεσμικό πλαίσιο που περιορίζει τη δυνατότητά τους να δημιουργούν συνθήκες συνολικών πολιτικών εξελίξεων. Το σύστημα πλέον είναι «προεδρο-κεντρικό» και οι εξουσίες βρίσκονται στα χέρια του Ερντογάν.
Περισσότερα νέα, ρεπορτάζ και αναλύσεις: [home]
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
