Οι ραγδαίες εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ ανακατεύουν την τράπουλα στον πολιτικό χώρο που  ορίζεται μεταξύ της Κεντροαριστεράς και της Αναθεωρητικής Αριστεράς, με την κατάσταση να παραμένει ρευστή τουλάχιστον έως την περίοδο των Ευρωεκλογών.

Στον χώρο που κάλυπτε, έως τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν σήμερα δύο … εκδοχές του: το επίσημο κόμμα με τον εκλεγμένο από τη βάση νέο αρχηγό του, που επιδιώκει την ιδεολογική και πολιτική ανασύσταση του και το σχήμα που δημιουργούν 11 βουλευτές,πολλά κομματικά στελέχη και το μεγαλύτερο τμήμα της Νεολαίας του κόμματος, το οποίο επιδιώκει να εμφανιστεί ως η αυθεντική έκφραση της “ψυχής” του ΣΥΡΙΖΑ που εγκατέλειψαν.

Το μέλλον και των δύο αυτών σχηματισμών είναι αβέβαιο, με τους εκπροσώπους του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ να θεωρούν ότι “μπόρα είναι και θα περάσει”. Τονίζουν μάλιστα πως το κοινό εγχείρημα των μέχρι χθες ανταγωνιστικών τάσεων “Ομπρέλα” και “6+6” είναι “θνησιγενές” γιατί και ηττημένοι είναι στις εσωκομματικές εκλογές και “δεν έχουν ουσιώδη αναφορά” στην εκλογική βάση. Από την πλευρά τους οι εκπρόσωποι των (αποκαλούμενων από τον κ. Κασσελάκη) “αποστατών” τονίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό τη νέα ηγεσία του, έπαψε να είναι κόμμα της Αριστεράς και διολισθένει διαρκώς σε δεξιούς ατραπούς και μάλιστα με αυταρχικές μεθοδεύσεις.

Βράζουν στο ίδιο τσουκάλι…

Καί τα δύο σχήματα επηρεάζονται από δύο κοινές παραμέτρους:

• Η ρευστοποίηση που καταγράφεται στις τελευταίες (πριν τη δεύτερη μεγάλη διάσπαση) δημοσκοπήσεις αφορά στο σύνολο του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς οι επιπτώσεις της απαξίωσης σημαδεύουν και όσους έμειναν στο κόμμα και όσους έφυγαν, καθόσον ουδείς μέχρι σήμερα έχει αποκηρύξει το “βεβαρημένο” παρελθόν του κόμματος.
• Και οι δύο εκδοχές του παλαιού ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ ομνύουν στο όνομα του Αλέξη Τσίπρα που, για πολλούς, φέρει ακέραιη την ευθύνη της κατάρρευσης του κόμματος, συνεπώς αποτελεί εμπόδιο κάθε προσπάθειας διεύρυνσης της εκλογικής βάσης τους, επαναπατρίζοντας κάποιους από το ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους που τους γύρισαν σταδιακά την πλάτη.

Η διαφορά μεταξύ των δύο σχηματισμών είναι ότι οι μεν (κατηγορούμενοι ως) “αποστάτες” υπερασπίζονται “με υπερηφάνια” τόσο τις αρχές όσο και τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, 2015 -2019, ο δε κ. Κασσελάκης διαχωρίζει κάθε μέρα σε μεγάλα και μικρά ζητήματα τη θέση του, καταγγέλει το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ και αναφέρεται απαξιωτικά σε “Τσακαλώτους και Κατρούγκαλους”. Έτσι, δια της καταγγελίας και της άρνησης έως τη στιγμή αυτή, αλλά και σε γενικές αναφορές σε κοινωνικά στρώματα που δεν συνδέονται με την Αριστερά – τους “νοικοκυραίους” – επιχειρεί να δώσει ένα νέο, λιγότερο “αριστερό” στίγμα, ελπίζοντας ότι έτσι θα απελευθερώσει κεντροαριστερούς και “αντιδεξιούς”ψηφοφόρους από τον φόβο ένος αριστερού ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιοι κερδίζουν από το σχίσμα

Ανεξάρτητα “που θα καθίσει η μπίλια” μεταξύ των δύο Συριζαϊκών σχηματισμών, από την σκληρή διαμάχη τους ωφελούνται δύο κόμματα κυρίως:

• Το ΚΚΕ που υποδέχεται κλασσικούς αριστερούς “μονοφυσίτες” ψηφοφόρους που εγκαταλείπουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
• Το ΠΑΣΟΚ που βλέπει να επαναπατρίζονται κάποιοι από όσους “αριστερόστροφους” (ενδεχομένως και ιδιοτελείς) ψηφοφόρους του μετανάστευσαν στο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας να συμμετέχουν στο μπλοκ της εξουσίας

Και τα δύο αυτά κόμματα, όμως, για διαφορετικούς λόγους, δεν πρόκειται να συμπράξουν είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη είτε με τους αποχωρήσαντες. Το ΚΚΕ, γιατί η μοναχική αδιαπραγμάτευτη πορεία του δεν έιναι δεκτική πολιτικών συμμαχιών, ιδιαίτερα σε ιστορικές περιόδους, όπως η παρούσα, που δεν υφίσταται λόγος και κλίμα ριζικών ανατροπών. Το ΠΑΣΟΚ, γιατί ο ρευστοποιούμενος ΣΥΡΙΖΑ του δίνει μία ευκαιρία να αυγατίσει τις δυνάμεις του, με στόχο να καθιερωθεί στη συνείδηση των ψηφοφόρων ως το δεύτερο κόμμα, επανερχόμεο έτσι στον αφρό της δημόσιας ζωής, μετά από τα “πέτρινα χρόνια”. Συνεπώς έχει κάθε λόγο να βλέπει ανταγωνιστικά τα σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι με τις καλύτερες διαθέσεις συνεργασίας.

Η… μοναξιά του Μητσοτάκη

Υπάρχει βέβαια και ο παράγοντας Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός, λόγω προσωπικής στάσης  και χάριν πολλών κυβερνητικών πρωτοβουλιών έχει καταφέρει να συσπειρώσει γύρω του, πέραν των παραδοσιακών δεξιών και κεντροδεξιών δυνάμεων της Νέας Δημοκρατίας και ένα εκσυγχρονιστικό μπλοκ κεντρώων ψηφοφόρων. Το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι αυτοί παρέμειναν σταθερά δίπλα του και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που τον ανέδειξαν πρωθυπουργό, σημαίνει ότι μάλλον έχουν ενσωματωθεί στο “κόμμα Μητσοτάκη”, αφού αισθάνονται ότι καλύπτονται πιο αποτελεσματικά από το ΠΑΣΟΚ , από το οποίο προέρχονται οι περισσότεροι. Θα πρέπει να αυτοκτονήσει η κυβέρνηση και να μας εκπλήξει ευχάριστα το ΠΑΣΟΚ για να δούμε ανατροπές.

Με όλα αυτά, το πιθανότερο σενάριο, έως τις Ευρωεκλογές, είναι: Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το νέο σχήμα που προκύπτει από τους κόλπους του θα μοιραστούν (σε ποιά μερίδια, άγνωστο τώρα) το σημερινό 14 – 15% που καταγράφει το ενιαίο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί οι διασπάσεις πλήττουν όλους. Το ΠΑΣΟΚ θα τσιμπίσει κι άλλο, αλλά δεν θα μεγαλώσει, αν δεν μας δώσει να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι και τι μας προτείνει. Ο κ. Μητσοτάκης θα απολαμβάνει τη μοναξιά της εξουσίας, με κύριο μέλημα να αποφεύγει η κυβέρνηση τις γκάφες και να συμμαζεύει κάποιους προπέτες υπουργούς του.