Οι εκλογές της 21ης Μαΐου μας αποκάλυψαν με στοιχεία και αριθμούς κάτι που όλοι όσοι ασχολούνται με τις ποιοτικές έρευνες της Κοινής Γνώμης “ψυχανεμίζονταν” εδώ και καιρό, αλλά δεν ήταν σε θέση να το “μετρήσουν” με ποσοτικούς όρους στις δημοσκοπήσεις: Η Ελλάδα αποσυριζοποιείται.
Το 2023 δεν είναι 2015 , όταν ο πονεμένος, μπουχτισμένος από την κομματική ιδιοτέλεια και προδομένος από τους μικρούς “διαδόχους” μεγάλων ηγετών έφαγε την “κατραπακιά” της πτώχευσης και ακολούθησε, σαν μεθυσμένος, τις σειρήνες της ανοησίας και του ψεύδους.
Ασήμαντοι καφενόβιοι της Αριστεράς και διάφοροι τσαρλατάνοι “μπαρουφάκηδες” αναδείχτηκαν “παράγοντες εξελίξεων” τη στιγμή που βρεθήκαμε ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Και ένας νεαρός ημιμαθής πολιτικός, αλλά ταλαντούχος κονφερανσιέ, αναδείχτηκε ηγέτης μιας χώρας που παίχτηκε στα ζάρια της “πρώτης φοράς”. Γλυτώσαμε από θαύμα. Για να είμαστε ειλικρινείς, μας έσωσαν (άλλη μια φορά στην ιστορία μας) όσοι λατρεύουμε να μισούμε: Οι μεγάλοι της Ευρώπης και οι λαοί τους, που χρεώθηκαν για να μας ξελασπώσουν.
Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστη “με φόρα” εμβληματική πολιτική δύναμη του τόπου, είτε κυβερνώντας με απλουστεύσεις, φαντασιώσεις και ακροδεξιές επιρροές, είτε αντιπολιτευόμενη με καταστροφολογία, αοριστίες, ψέματα και έξαλλη τοξικότητα, με αποτέλεσμα ο κ. Τσίπρας και η παρέα του να υποστούν ως αντιπολίτευση μεγαλύτερη ήττα από εκείνη που υπέστησαν ως κυβέρνηση.
Αν το 2019 η λαϊκή εντολή οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ (ισχυρό) στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιλέγοντας φυγή από το αδιέξοδο, στις εκλογές του Μαΐου το εκλογικό Σώμα έδειξε ότι τους πήρε χαμπάρι για τα καλά και αντέδρασε με εξαιρετική ευθυκρισία. Εγκατέλειψε μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ του τίποτα, αντιμετωπίζοντάς τον ως το κόμμα της άρνησης. Και κόντυνε τον κ. Τσίπρα ως τον ηγέτη της λαϊκίστικης φανφάρας. Ακόμα και παραδοσιακοί “Αντιδεξιοί” ψηφοφόροι του γύρισαν την πλάτη, αναζητώντας καταφύγιο σε άλλα “αντισυστημικά” μορφώματα.
Οι περισσότεροι όμως από όσους κούνησαν μαντήλι στον κ. Τσίπρα ακολούθησαν τον κ. Μητσοτάκη, συμμετέχοντας στη συμμαχία του αυτονόητου, της οποίας ηγείται με άξονα τη Νέα Δημοκρατία, που δείχνει ενθαρρυντικά στοιχεία ανανέωσης του προφίλ της. Και οι πολίτες αυτοί ανήκουν σε λαϊκά στρώματα, σε γειτονιές εργατομάνες , που δεν έγιναν ξαφνικά “δεξιοί”, ούτε βέβαια “παραπλανήθηκαν ως πρόβατα”, όπως ερμηνεύει την καταστροφή της η Κουμουνδούρου. Απλώς ένοιωσαν, μετά από καιρό, τη φροντίδα του κράτους όταν τη χρειάστηκαν. Αλλού στοιχειώδη, αλλού απλόχερη, μα πάντα “μετρημένη” και βγαλμένη από τους καρπούς της ανάπτυξης. Από μια κυβέρνηση που πέρα από τα μεγάλα (άμυνα, εξωτερική πολιτική, μακροοικονομικές βελτιώσεις, επενδυτικό περιβάλλον) ακολούθησε προσεκτικά βήματα θαλπωρής στην κοινωνική πολιτική, στήριξε την εργασία, βοήθησε τους ταπεινούς και ανήμπορους, έδωσε ανάσα στους συνταξιούχους. Και, με την ψηφιοποίηση του κράτους, έκανε την καθημερινότητά μας πιο εύκολη.
Ήταν η σοβαρότητα, η μεθοδική δουλειά και το μείγμα της πολιτικής Μητσοτάκη η οποία είχε αξιόλογες μεταρρυθμιστικές νότες και κρίσιμες κοινωνικές παρεμβάσεις, που αφόπλισε τους κεντροαριστερούς αντιπάλους του. Και έκανε γελοίους στα μάτια των πολλών όλους εκείνους που αντιπολιτεύτηκαν την πραγματικότητα. Τα όσα, δικαίως ή αδίκως, του καταλόγισαν σε θέματα δημοκρατικής ευαισθησίας και διαφανούς λειτουργείας των θεσμών, φάνηκε ότι δεν ήταν στην πρώτη γραμμή όσων οι πολίτες θεωρούν ζωτικά και φλέγοντα θέματα για τις οικογένειες και το βιός τους.
Έτσι, με αυτές τις εμπειρίες, την αποσυριζοποίηση ακολούθησε η συνειδητή επιλογή του αυτονόητου. Και η απόφαση της πλειοψηφίας να δοθεί μια δεύτερη εντολή στον Κυριάκο Μητσοτάκη για να ολοκληρώσει όσα μπήκαν σε σωστό δρόμο και να διορθώσει όσα δεν πήγαν καλά. Και κυρίως να κουμαντάρει με την ίδια προσοχή και τις ίδιες πρόνοιες τα κρίσιμα εθνικά θέματα.
Η επόμενες εκλογές θα αποτυπώσουν, μάλλον οριστικά, το τέλος του λαϊκισμού και την εδραίωση της κανονικότητας. Με έναν κίνδυνο και μια ελπίδα: Την αποσυριζοποίηση της Ελλάδας να μην διαδεχτεί η Συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ…
