Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία πριν από λίγο περισσότερο από ένα μήνα, όλοι θεώρησαν ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα έφθαναν μέσα σε «χρόνο μηδέν» στο Κίεβο.
Η Ρωσία ήταν ένας πάνοπλος θωρακισμένος «γολιάθ» απέναντι σε μια Ουκρανία που έμοιαζε πολύ αδύναμη στρατιωτικά. Ένα μήνα μετά, τα πράγματα δείχνουν εντελώς διαφορετικά: οι ρωσικές δυνάμεις μοιάζουν να έχουν ακινητοποιηθεί, ό,τι κερδίζουν, το κερδίζουν κυριολεκτικά με αίμα, και έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε υλικά. Η Ρωσία παραμένει η μεγάλη δύναμη σε σχέση με την Ουκρανία, αλλά μια επιχείρηση που πριν αρχίσει έμοιαζε «περίπατος», πλέον έχει μετατραπεί σε εφιάλτη για τη Μόσχα.
Οι τρεις παράγοντες
Πώς συνέβη αυτό; Οι εξηγήσεις είναι πολλές (από κακό σχεδιασμό της επιχείρησης και εσφαλμένες εκτιμήσεις από την πλευρά της Ρωσίας, μέχρι απρόβλεπτη αντίσταση των Ουκρανών στις δυνάμεις του εισβολέα), ωστόσο, σύμφωνα με το Atlantic, το οποίο επικαλείται τη μαρτυρία Αμερικανού πρώην πεζοναύτη, που ως εθελοντής πολεμά στο πλευρό των Ουκρανών στις σκληρές μάχες λίγο έξω από το Κίεβο, τρεις είναι οι παράγοντες που έχουν παίξει τον κρισιμότερο ρόλο στην εξέλιξη του πολέμου.
«Δολοφόνοι αρμάτων μάχης»
Ο πρώτος έχει να κάνει με τα αντιαρματικά όπλα Javelin και NLAW που ΗΠΑ και Βρετανία έχουν δώσει στους Ουκρανούς. Τα συστήματα αυτά, σε αντίθεση με αντίστοιχα όπλα του παρελθόντος, έχουν τρομακτική επιτυχία κατά των αρμάτων μάχης της Ρωσίας, ακινητοποιώντας και καταστρέφοντας πολλά από αυτά. Οι φωτογραφίες με τα δεκάδες κατεστραμμένα ρωσικά τανκς ουσιαστικά επιβεβαιώνουν τη φονική αποτελεσματικότητά τους και αποδεικνύουν ότι μια απλή οπλική πλατφόρμα μπορεί να παίξει μείζονα ρόλο σε μια μάχη. Επιπροσθέτως, οι μονάδες των Javelin έχουν θερμικούς αισθητήρες που οι Ουκρανοί χρησιμοποιούν ως «γυαλιά νυκτός» για να εντοπίζουν τους αντιπάλους τους.
Έμφαση στην αποστολή
Δεύτερον, ο Ουκρανικός στρατός από το 2014 και μετά έχει αλλάξει δραματικά: από τις κεντρικά διοικούμενες επιχειρήσεις, οι Ουκρανία πέρασαν στο λεγόμενο «mission-style command and control», όπου η αποστολή καθορίζει τη δράση των ενόπλων δυνάμεων και όχι το αντίθετο. Στην ουσία, οι Ουκρανοί στρατιώτες αντιπαραβάλλουν στον ρωσικό όγκο μικρές, αποκεντρωμένες και καλά εκπαιδευμένες ομάδες που χτυπούν και απομακρύνονται, σε αντίθεση με τις τυπικές στρατιωτικές τακτικές που η Ρωσία επιμένει να χρησιμοποιεί, λόγω της προσέγγισης της κεντρικής διοίκησης που αποφασίζει για όλα.
Η μάχη για την πατρίδα
Σε τρίτο επίπεδο, οι Ουκρανοί -εκτός των αντιαρματικών και των αποκεντρωμένων δυνάμεων- έχουν και το πλεονέκτημα ότι πολεμούν για την πατρίδα τους, το οποίο σε συνδυασμό με την καλή ενημέρωση των στρατιωτών για τις αποστολές τους (είπαμε, «mission-style command and control») τους δίνει μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των Ρώσων στρατιωτών, οι οποίοι απλώς εκτελούν εντολές, ενίοτε χωρίς να γνωρίζουν καν τους στόχους και τις επιδιώξεις.
Όπως σημειώνει το άρθρο, τα όσα αναφέρονται δεν είναι εύκολο να αποδειχθούν, ωστόσο, ανταποκρίνονται σε βασικά δόγματα του σύγχρονου πολέμου, που ειδικά οι δυνάμεις του Στρατού Ξηράς του ΝΑΤΟ εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια. Φαίνεται, λοιπόν, ότι τα τρία στοιχεία αυτά -σύγχρονα αντιαρματικά, αποκεντρωμένες ένοπλες δυνάμεις που δίνουν έμφαση στην αποστολή και η μάχη για την πατρίδα- έδωσαν στον «δαυίδ» το πλεονέκτημα έναντι του «γολιάθ».
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
