*Του Μανώλη Γραφάκου
«Αποδεχόμαστε την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή μας μοίρα, διατηρώντας, όμως, την εθνική μας ταυτότητα. Γιατί εμπιστευόμαστε και την Ευρώπη, και την Ελλάδα», είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κατά την υπογραφή της συμφωνίας προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Σήμερα, ακριβώς σαράντα χρόνια μετά, την παραμονή των Ευρωεκλογών, καθώς γιορτάζουμε την ημέρα της Ευρώπης, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Πώς θα ήταν η πατρίδα μας χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Το ερώτημα είναι ρητορικό, ούτε ο χρόνος γυρνά πίσω, ούτε οι συνθήκες θα ήταν οι ίδιες, για να τοποθετηθούμε. Είναι όμως και ουσιαστικό, για να καταλάβουμε την σημασία της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρώτα από όλα, η δυνατότητα συμμετοχής στη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική δύναμη της εποχής μας, σημαίνει αυτονόητα ενίσχυση της δικής μας γεωπολιτικής θέσης. Η προνομιακή μας θέση στο σταυροδρόμι εμπορικών δρόμων και πολιτισμών, δεν είναι χωρίς κινδύνους: η Τουρκία είναι ο πιο προφανής, αλλά όχι πολύ παλαιότερα, τα Βαλκάνια ήταν επίσης πηγή αστάθειας. Η Ελλάδα μπόρεσε να παίξει ηγετικό ρόλο στην γειτονιά της, συμβάλλοντας στον εκδημοκρατισμό και την Ευρωπαϊκή πορεία των Βαλκανίων, απολαμβάνοντας παράλληλα την στήριξη των εταίρων, ενισχύοντας έτσι την σταθερότητα στην περιοχή και καθιστάμενη από τις μεγαλύτερες εμπορικές και επενδυτικές δυνάμεις στην περιοχή.
Επίσης, η Ελλάδα έχει ωφεληθεί σημαντικά από τη θέσπιση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, πολιτικών προστασίας του περιβάλλοντος και αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, αλλά και την οικονομική στήριξη που είχαμε για αυτό. Από τη συλλογή και επεξεργασία των απορριμμάτων και την πολιτική προστασία που τώρα αναπτύσσεται για την παροχή Ευρωπαϊκής βοήθειας σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών (όπως στην Μάνδρα και στο Μάτι), πηγαίνοντας στις περιοχές NATURA και την προστασία της βιοποικιλότητας, την «γαλάζια ανάπτυξη» (οικονομία της θάλασσας) και το μετριασμό των επιπτώσεων του φαινομένου του θερμοκηπίου και της διάβρωσης των ακτών, η Ελλάδα έχει εφαρμόσει -όχι χωρίς δυσκολίες- περιβαλλοντικές πολιτικές που ωφελούν πρώτα από όλα εμάς τους πολίτες.
[more]
Τέλος, σε επίπεδο κοινωνικών πολιτικών, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, η δια βίου μάθηση και οι ενεργές πολιτικές απασχόλησης αποτελούν πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με την ανεργία στο 18,6%, κάθε μέτρο στήριξης των ανέργων και ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς τους είναι πολύ σημαντικό. Παράλληλα, μέτρα για την αναγκαία προσαρμογή στην παγκοσμιοποίηση είναι και αυτά ιδιαιτέρως χρήσιμα, την στιγμή που ο πληθυσμός γηράσκει, ενώ οι τεχνολογικές εξελίξεις δεν περιμένουν.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλα πολλά. Για παράδειγμα, η συμμετοχή στην εμπορική πολιτική της ΕΕ, η κοινή αγροτική πολιτική και η βιομηχανική πολιτική, συμβάλλουν με επιδοτήσεις και θεσμικά μέτρα στην στήριξη και προώθηση (και) της Ελληνικής παραγωγής, την δημιουργία πλούτου και θέσεων εργασίας. Οι διαρθρωτικές πολιτικές (ΕΣΠΑ), έχουν χρηματοδοτήσει έργα υποδομής στο σύνολο της χώρας, ενισχύοντας την οικονομική, κοινωνική και χωρική συνοχή, και προωθώντας την σύγκλιση με τις πλουσιότερες χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά.
Τα παραπάνω θεωρούνται αυτονόητα, γιατί είναι η καθημερινότητά μας. Περιμένουμε τις επιδοτήσεις της ΚΑΠ και του ΕΣΠΑ, και εκμεταλλευόμαστε τις εμπορικές συμφωνίες της ΕΕ για την προώθηση των προϊόντων μας στην παγκόσμια αγορά. Συμμετέχουμε στο Ευρώ, απολαμβάνοντας τα πλεονεκτήματα ενός ισχυρού νομίσματος – και αποτρέποντας τα χειρότερα για την χώρα μας την καταστροφική πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Σίγουρα, η σημερινή Ευρώπη δεν είναι τέλεια. Η κατανόηση του μηχανισμού λειτουργίας και η δημοκρατική λογοδοσία φαίνονται ελλιπείς. Το προσφυγικό ζήτημα διχάζει, ενώ σε όρους οργάνωσης των οικονομιών το χάσμα Βορρά και Νότου τείνει να μετατραπεί σε ρήγμα. Η ίδια η αντιμετώπιση της Ελληνικής κρίσης χαρακτηρίστηκε από την επιβολή τετελεσμένων και την εφαρμογή ίσως υπερβολικών μέτρων, στον βαθμό που η ευθύνη του σχεδιασμού τους ανήκει στους εταίρους, που πλήγωσαν τον εγωισμό και το φιλο-ευρωπαϊκό αίσθημα των Ελλήνων – και έφεραν στην Κυβέρνηση ένα κόμμα που ευαγγελιζόταν την αθέτηση όλων των υποχρεώσεών μας έναντι της ΕΕ, διαγράφοντας χρόνια αμοιβαίως επωφελούς συνεργασίας. Ακραίες φωνές βρίσκουν ευκαιρία και έρχονται στην δημοσιότητα θολώνοντας την εικόνα – πετυχαίνοντας ενίοτε τον διχαστικό τους στόχο, όπως στο Brexit.
Σαράντα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης προσχώρησης, όμως, το μήνυμα παραμένει σαφές. Έχουμε εμπιστοσύνη στην Ευρώπη, και στην θέση μας σε αυτή; Είναι η στιγμή να ξανασκεφτούμε τον ρόλο μας. Η πολιτική αλλαγή που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα, ως προς την Ευρώπη, περνά μέσα από την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μας και τη συνέπεια λόγων και πράξεων και πρέπει να διαμορφώνει τον πολιτικό μας λόγο εντός και εκτός Ελλάδος. Περνά επίσης μέσα από την επανατοποθέτησή μας ως ισότιμο εταίρο, που συμβάλλει εποικοδομητικά στην διαμόρφωση των εξελίξεων, με προτάσεις και λύσεις, και όχι απλά ως απρόθυμος τηρητής υποχρεώσεων. Αυτό είναι το διακύβευμα των επικείμενων Ευρωεκλογών.
* Ο Μανώλης Γραφάκος είναι Οικονομολόγος, υποψήφιος διδάκτορας, πρώην Δήμαρχος Μελισσίων, υποψήφιος Βουλευτής Νέας Δημοκρατίας στο Βόρειο Τομέα
[/more]
Από το newsroom του economico.gr
