Η ολοκλήρωση της μνημονιακής δεκαετίας συνέπεσε με την κυβερνητική αλλαγή και όλο αυτό μαζί έφερε στην κοινωνική πλειοψηφία την ελπίδα της κανονικότητας, την αίσθηση δηλαδή ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα μέσα σε ένα περιβάλλον μεγαλύτερης σταθερότητας και προβλεψιμότητας.
Η κουρασμένη από τα πέτρινα χρόνια της κρίσης Ελληνική κοινωνία είχε μεγάλη ανάγκη ησυχίας, να φύγει η ατμόσφαιρα εκτάκτου ανάγκης, το διαρκές επείγον, η υπερένταση, να πάψουν οι αλλεπάλληλοι δυσάρεστοι αιφνιδιασμοί, η αβεβαιότητα ακόμη και για το κοντινό μέλλον, η δικαιολογημένη ανασφάλεια για την επόμενη μέρα.
Οι προσδοκίες ήταν χαμηλές μετά τη δεκαετία των μνημονίων: Να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά, να κοπάσει ο θόρυβος, να ανοίξει μια θετική προοπτική, να αισθανθούμε καλά στον τόπο μας.
Και ξαφνικά ήρθαν τα πάνω-κάτω. Πέσαμε από τα σύννεφα ή έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μας – όποια έκφραση-κλισέ κι αν επιλέγει κανείς. Η διάδοση του κοροναϊού στη χώρα μας συνέπεσε με την χειρότερη δυνατή έκβαση της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με τον Ερντογάν να στέλνει πολλές χιλιάδες “καταραμένους” στα σύνορα δημιουργώντας ένα εφιαλτικό σκηνικό. Οι χώρες της ΕΕ προσφέρουν χρήματα αλλά δεν δέχονται πρόσφυγες και μετανάστες και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Η προστασία των συνόρων ενθαρρύνει ακραίους που βρίσκουν ευκαιρία να εκτονωθούν, ενώ τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι στα πρόθυρα έκρηξης.
Όπως συνήθως συμβαίνει σ αυτές τις περιπτώσεις, η αντιμετώπιση ενός εθνικού κινδύνου γίνεται άλλοθι για ακρότητες: Εθνοφύλακες και παραστρατιωτικές ομάδες αναλαμβάνουν δράση στο όνομα της προστασίας των συνόρων, ενώ στα νησιά αγανακτισμένοι κάτοικοι παίρνουν το πάνω χέρι κάνοντας την κακία ιδεολογία.
Ενα εύκολο πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός ευνοείται από τη διαχείριση αυτής της κρίσης και ότι υπάρχει μετατόπιση προς τα δεξιά της κοινωνίας. Η αντιπολίτευση βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε αμηχανία, ενώ δεν μπορεί να προβλεφθεί πώς θα λειτουργήσει όλο αυτό σε δεύτερο χρόνο. Γιατί μέσα σε όλα υπάρχει και ο κοροναϊός που προσθέτει φόβο στο φόβο, αβεβαιότητα στην αβεβαιότητα και ανασφάλεια στην ανασφάλεια. Δυο “ασύμμετρες απειλές” είναι πολλές μετά από δέκα χρόνια στα μνημόνια.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
