“Eσύ που είσαι δημοσιογράφος, πιστεύεις στ αλήθεια ότι ο κοροναϊός υπάρχει”; με ρωτούν ο ένας μετά τον άλλον καλοκαιρινοί γνωστοί και φίλοι στην ιδιαίτερη πατρίδα. Και πριν πάρουν την απάντηση που ζητούν, απαντούν οι ίδιοι : “Εγώ, πάντως, δεν πιστεύω τίποτα απ όλα αυτά”.
“Και τί λόγο είχε η πολιτεία να μας κλείσει μέσα”; ρωτάω με τη σειρά μου. “Για να μας πληρώνει να καθόμαστε άνεργοι”; Κι εσείς; Τί κάνατε εσείς την περίοδο του lockdown; Μείνατε σπίτι ασφαλείς;’Η κυκλοφορούσατε στυλάτοι και ανασφαλείς;
Θα αράδιαζα κι άλλα ερωτήματα, αλλά μας διάκοψε ο σερβιτόρος ( με τη μάσκα στο πηγούνι, εννοείται) για να πάρει παραγγελία, οπότε άφησα τις απορίες να φύγουν με το αεράκι της θάλασσας…
Η κυβέρνηση ποντάρει τώρα στην εβδομαδιαία ενημέρωση του Νίκου Χαρδαλιά για να μαζέψει το γενικευμένο κλίμα χαλάρωσης. Μόνο που παραγνωρίζει μερικά βάσικα:
- Τότε, την περίοδο της καραντίνας, όλη η Ελλάδα ήταν καρφωμένη κάθε απόγευμα στους τηλεοπτικούς δέκτες, τρομοκρατημένη από την κατάσταση στη γειτονική Ιταλία και κυριολεκτικά “βουτηγμένη” στο παγκόσμιο κλίμα σοκ και οδύνης.
- Σήμερα, αν δεν το κάνει ήδη, το μόνο που ονειρεύεται είναι να βουτήξει στα γαλανά νερά της θάλασσας για να ξεπλύνει την κόπωση και τις αγωνίες για το φθινόπωρο και τον χειμώνα που έρχονται.
- Τότε, την άνοιξη, η κυβέρνηση “εκπαίδευε” το συλλογικό υποσυνείδητο να πειθαρχήσει γιατί δεν ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μαζικά κρούσματα, κι αν υπήρχαν, θα θρηνούσαμε πολλά θύματα.
- Σήμερα, και τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν ότι τα σύνορα άνοιξαν όχι γιατί υποχώρησε ο ιός, αλλά γιατί διαφορετικά η οικονομία θα μπει “στην εντατική” ( αν υπάρχει διαθέσιμο κρεββάτι ).
- Τότε, το μήνυμα ήταν σαφές και εύπεπτο : “Μένουμε σπίτι για να είμαστε ασφαλείς”
- Τώρα, είναι θολό : Βγαίνουμε έξω, γιατί ο επιδημιολογικός δείκτης είναι ακόμα πολύ χαμηλός, φοράμε μάσκα στο σούπερ μάρκετ, αλλά όχι στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, ούτε στα καταστήματα, κρατάμε αποστάσεις, αλλά όχι στα εστιατόρια ( που καταργήθηκε ο κανόνας των έξι ατόμων ανά τραπέζι ), δεν μεταφέρουμε τις ξαπλώστρες μας στις οργανωμένες παραλίες, αλλά στις υπόλοιπες καθόμαστε όπου υπάρχει κενός χώρος ( κι ας είναι και στη “μούρη” του διπλανού )
- Τότε, ο Νίκος Χαρδαλιάς ήταν το σύμβολο του λαϊκού ήρωα, του σκληρού αλλά δίκαιου που δίνει τη μάχη με αυταπάρνηση και αυτοθυσία.
- Τώρα, χειροκροτεί ο ίδιος τον Ζαχαράτο που παίζει τον Χαρδαλιά, με πλήρη συνείδηση ότι οι μεγαλύτερες κωμωδίες εμπνέονται από μέγιστες τραγωδίες.
Και ο τρόμος; Το εξαιρετικό, μοναδικό, συγκλονιστικό παράδειγμα που εξέπεμψε η Ελλάδα σε ολόκληρο τον κόσμο για δύο και περισσότερους μήνες; Η αγωνία για τα υπερήλικα μέλη της οικογένειας, το μοναχικό Πάσχα των Ελλήνων, οι συλλογικότητες της γειτονιάς, το κουράγιο του ενός προς τον άλλον; Τόσο γρήγορα σβήστηκαν από τη μνήμη; Tόσο μεγάλη είναι η ικανότητα του ανθρώπου να δραπετεύει από τα δύσκολα για λίγες στιγμές ξεγνοιασιάς;
Από τη μία, είναι αξιοθαύμαστο. Από την άλλη, φαντάζει τραγικό…
