Η αντίστροφη μέτρηση για τις γερμανικές εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για τις 26 Σεπτεμβρίου, έχει ξεκινήσει και ήδη έχει ξεκινήσει η μάχη των επιγόνων, για την πολιτική κληρονομιά της Μέρκελ, η οποία αναμένεται σκληρή και επίπονη.
Η αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών, συνιστά το τέλος εποχής για τη Γερμανία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς η πολιτική ηγεμονία της Αγγελα Μέρκελ, με την παραμονή της στην Καγκελαρία επί 16 ολόκληρα χρόνια, αφήνει πίσω της μια βαριά πολιτική κληρονομιά.
Όλα αυτά τα χρόνια, επί προεδρίας της Μέρκελ , η πολιτική ηγεμονία των Χριστιανοδημοκρατών υπήρξε αδιαμφισβήτητη και διεκόπη, παρά μόνο για 7 χρόνια (1998-2005), όταν καγκελάριος ήταν ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Ο συνεχιστής και ο «πρωτάρης»
Η επόμενη μέρα δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς δεν υπάρχει μία προσωπικότητα που να θεωρείται πέραν πάσης αμφιβολίας ο καταλληλότερος διάδοχος της κ. Μέρκελ. Αυτό, κάνει ακόμα πιο εκρηκτικό το κλίμα στο εσωτερικό του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, αλλά και στη γερμανική κοινωνία, η οποία και αυτή δοκιμάζεται επί έναν χρόνο σκληρά από την πανδημία.
Ο πρώτος εκ των διεκδικητών, είναι ο Άρμιν Λάσετ, πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) και πρωθυπουργός του πολυπληθέστερου κρατιδίου της Γερμανίας, της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας. Ο πολιτικός ο οποίος επικράτησε των αντιπάλων του στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές παίζοντας το «χαρτί» του πιστού συνεργάτη και του συνεχιστή της Μέρκελ.
Ο αντίπαλός του είναι ο Μάρκους Ζέντερ, επικεφαλής της κυβέρνησης της Βαυαρίας και ηγέτης των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU. Πρόκειται για έναν πολιτικό, ο οποίος επιδιώκει να δώσει για πρώτη φορά την ευκαιρία στους αιωνίως δεύτερους της Ένωσης να πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι της Γερμανίας – κάτι που δεν κατάφεραν στο παρελθόν ούτε ο Φραντς-Γιόζεφ Στράους, ούτε ο Έντμουντ Στόιμπερ ούτε ο νυν υπουργός Εσωτερικών, Χορστ Ζέεχοφερ.
Δεν είναι μόνο ζήτημα προσώπων
Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, δεν πρόκειται απλώς για ζήτημα προσώπων, αλλά και πολιτικής. Λάσετ και Ζέντερ δεν είναι «μία από τα ίδια», ούτε για τη Γερμανία, ούτε για τους εταίρους της στην ΕΕ, ούτε για τον υπόλοιπο κόσμο.
Διότι εάν η πολιτική του πρώτου μπορεί να θεωρηθεί σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμη, για εκείνη του δεύτερου μπορούμε να βασιστούμε στις ενδείξεις που έχει δώσει μέχρι σήμερα.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
