Του Tarek Fatah*
Ενώ ο κόσμος είναι επικεντρωμένος στον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, μια άλλη σύγκρουση έχει αναζωπυρωθεί στα νότια σύνορα της Ρωσίας, μια σύγκρουση που φαίνεται να έχει διαφύγει της συλλογικής μας προσοχής.
Όπως ο πόλεμος της Ουκρανίας, αυτή η σύγκρουση, επίσης, προέρχεται από τη διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης στις πρώην δημοκρατίες της — αυτή τη φορά, η εχθρότητα είναι μεταξύ της Χριστιανικής Αρμενίας και του Ισλαμικού Αζερμπαϊτζάν και επικεντρώνεται γύρω από τον αρμενικοκατοικημένο θύλακα Ναγκόρνο-Καραμπάχ που έχει αποκοπεί από την υπόλοιπη Αρμενία.
Δυό λόγια για την υπόθεση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ
Η πρόσβαση για τον χριστιανικό πληθυσμό του Ναγκόρνο-Καραμπάχ (γνωστό ως Artsakh από την Αρμενία) με την υπόλοιπη Αρμενία γίνεται μέσω του Αζερμπαϊτζάν.
Πριν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, το Ναγκόρνα-Καραμπάχ ήταν μέρος της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Ωστόσο, καθώς η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, στις δημοκρατίες της Βαλτικής Θάλασσας στη νότια Κασπία Θάλασσα, τα διοικητικά όρια έδωσαν τη θέση τους στα εθνοτικά και γλωσσικά σύνορα. Οι Αρμένιοι ήθελαν να ταυτιστούν με τη νέα Αρμενική Δημοκρατία και όχι με τους Αζέρους γείτονές τους που ήταν μουσουλμάνοι, με τουρκικές καταβολές. Αυτό πυροδότησε το κίνημα στην περιοχή για ένταξη στην Αρμενία.
Το Αζερμπαϊτζάν μπήκε σε πόλεμο για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ο οποίος έληξε ατελέσφορα γι’αυτό το 1994, τοποθετώντας το Ναγκόρνο Καραμπάχ ως de facto προτεκτοράτο της Αρμενίας.
Οι περιοδικές συγκρούσεις συνεχίστηκαν έκτοτε, όταν το Αζερμπαϊτζάν επένδυσε τον αυξανόμενο πετρελαϊκό του πλούτο σε έναν σύγχρονο στρατό. Το 2020, ένας δεύτερος ολοκληρωτικός πόλεμος ξέσπασε για έξι εβδομάδες, επιτρέποντας στο Αζερμπαϊτζάν να αποκτήσει τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους του Αρμενικού θύλακα στην περιοχή του με την βοήθεια της Τουρκίας .
Ο κίνδυνος του “παντουρανισμού”
Για να επιδείξει την πανισλαμική του άποψη για τον κόσμο, το Πακιστάν έστειλε επίσης τα στρατεύματά του να πολεμήσουν μαζί με τους Αζέρους και τους Τούρκους, ορισμένοι από τους οποίους βλέπουν τον κόσμο μέσω του “παντουρανισμού”, μια ιδεολογία που – με παρακλάδι της το Νεο Οθωμανισμό – στοχεύει στη δημιουργία ενός συστήματος εξουσίας που εκτείνεται από τα Βαλκάνια στην Ευρώπη , ανατολικά σε όλη την Τουρκία, το Ιράν, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία έως και τη βορειοδυτική Κίνα.
Από την αρμενική πλευρά, η μεγαλύτερη ανησυχία είναι τι θα συμβεί με τους 120.000 κατοίκους του Αρτσάχ (όπως αποκαλεί η Αρμενία Ναγκόρνο-Καραμπάχ) εάν ο αποκλεισμός του θύλακα συνεχιστεί. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, η Γαλλία κάλεσε πρόσφατα το Αζερμπαϊτζάν να ανοίξει ξανά τον διάδρομο, πουθε επιτρέπει την επικοινωνία του πληθυσμού του Ναγκόρνο -Καραμπάχ με την Αρμενία.
«Είναι σαν το Δυτικό Βερολίνο»
«Είναι σαν το Δυτικό Βερολίνο», λέει ο Ruben Vardanyan, ένας Ρωσο-αρμένιος δισεκατομμυριούχος και φιλάνθρωπος που διορίστηκε πρόσφατα υφυπουργός από την αυτοαποκαλούμενη “κυβέρνηση του Αρτσάχ”.
Σε μια συνέντευξη, λέει ο Vardanyan, ότι το Αζερμπαϊτζάν δεν μπορεί να τα έχει όλα: «Αν θέλετε να είμαστε πολίτες, πρέπει να μας αφήσετε να ζήσουμε μια κανονική ζωή. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να ζούμε μαζί σαν γείτονες, όχι μαζί από (την ίδια) χώρα, αλλά (ως) γείτονες που πρέπει να αποδέχονται ο ένας τον άλλον, να μην μισούν ο ένας τον άλλον και να μην σκοτώνονται», λέει. «Δεν θα ζήσουμε μαζί σαν ένα κράτος, αλλά μπορούμε να ζήσουμε μαζί σε μια περιοχή επειδή ζούμε κοντά ο ένας στον άλλο εδώ και εκατοντάδες χρόνια».
Ο ρόλος της Τουρκίας και η αναντιστοιχία του ως μέλος του ΝΑΤΟ
Είναι πιο εύκολο να ειπωθούν αυτά τα λόγια παρά να γίνουν πράξη. Η σύγκρουση στην Κασπία Θάλασσα δεν μπορεί να επιλυθεί εάν η Τουρκία δεν συμβιβαστεί στο ρόλο της ως απλό μέλος του ΝΑΤΟ. Δεν πρέπει να της επιτραπεί να εκβιάσει ή να εκφοβίσει τους γείτονές της και την κουρδική μειονότητα και να άρει το βέτο της για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Ένα ΝΑΤΟ χωρίς την Τουρκία θα ταίριαζε πολύ καλύτερα για τη δυτική συμμαχία από το να κρατήσει έναν ισλαμιστή όπως ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε μια ένωση αφοσιωμένη στη φιλελεύθερη κοσμική δημοκρατία που ζει για το μέλλον της ανθρωπότητας παρά έναν χαλίφη που έχει ονειρεύεται τα στρατεύματά του στις Πύλες της Βιέννης από όπου εκδιώχθηκαν στις 9/11 του έτους 1683.
«Ήρθε η ώρα να διώξουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ»
Όπως έγραψε ο Κέβιν Γουίλιαμσον στην National Review: «Ήρθε η ώρα να διώξουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ».
Κάνοντας λίγη προσπάθεια για να κρύψει την απογοήτευσή του με τον περιπετειώδη Οθωμανό Χαλίφη, ο Γουίλιαμσον έγραψε: «Το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο μια στρατιωτική συμμαχία. Είναι επίσης μια κοινότητα φιλελεύθερων-δημοκρατικών αξιών — τις οποίες η Τουρκία απορρίπτει με αυξανόμενο σθένος και διαφάνεια. Η Δύση ήλπιζε κάποτε – αφελώς, όπως αποδεικνύεται – ότι ο Ερντογάν θα κουβαλούσε τα λάβαρα της κοσμικότητας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας για τον τουρκικό λαό. Ωστόσο, έχει οδηγήσει την Τουρκία στο αντίθετο δι
Ωστόσο, έχει οδηγήσει την Τουρκία προς την αντίθετη κατεύθυνση: προς την ισλαμιστική πολιτική, τον αυταρχισμό και την τυραννία. Είναι καιρός να διώξουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ».
“Ο Ερντογάν είναι και νταής και αποτελεί απειλή”
Παράλληλα, ο Simon Tisdall, συνεργάτης του βρετανικού Guardian, έγραψε πριν από δύο χρόνια ότι «ο Ερντογάν είναι και νταής και αποτελεί απειλή. Η Ευρώπη δείχνει να αγνοεί αυτόν τον κίνδυνο». Συγκρίνοντας τη σκληρή κριτική της Ευρώπης στον Λουκασένκο της Λευκορωσίας, ο συγγραφέας του Guardian κατηγόρησε την ΕΕ για «την απροθυμία της να καταγγείλει ανοιχτά τις τελευταίες μηχανορραφίες στην ανατολική Μεσόγειο» του Ερντογάν.
Εάν το υπόλοιπο ΝΑΤΟ δεν στηλώσει τα πόδια του, ο Ερντογάν είναι καθ’ οδόν για την επανίδρυση του Οθωμανικού Χαλιφάτου που αποίκισε όχι μόνο την Ανατολική Ευρώπη αλλά μεγάλο μέρος του Αραβικού Κόσμου για περισσότερα από 600 χρόνια.
Ας υποθέσουμε ότι δεν υπερασπιζόμαστε την Αρμενία και δεν προειδοποιούμε την Τουρκία να αποσυρθεί από την τακτική να χρησιμοποιήσει το Αζερμπαϊτζάν ως υποχείριό της σε μια Κεντρική Ασία τυλιγμένη στον ισλαμισμό. Σε αυτή την περίπτωση, κινδυνεύουμε με έναν πόλεμο στον οποίο το Πακιστάν θα πουλάει τα πυρηνικά του για να αντιμετωπίσει την άθλια οικονομική του κατάσταση.
——————
(*) Ο Tarek Fatah είναι Πακιστανό-Καναδός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ο Φατάχ υποστηρίζει τον διαχωρισμό θρησκείας από το κράτος, αντιτίθεται στο νόμο της σαρία και υπερασπίζεται μια φιλελεύθερη , προοδευτικής μορφής Ισλάμ. Είναι ένθερμος επικριτής του πακιστανικού θρησκευτικού και πολιτικού κατεστημένου
ΠΗΓΗ: Toronto Sun
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
