Δεν χρειάζονται ειδικά προσόντα για να προβλέψεις στην Ελλάδα τα χειρότερα. Αρκεί να παρατηρείς πώς λειτουργούν οι πολεοδομίες, τα δασαρχεία, οι αρχαιολογικές υπηρεσίες και συνολικά το Δημόσιο. Και να ακούς αυτά που λένε οι επιστήμονες.
Η καταστροφή στην Αττική σύντομα η αργά θα συνεβαινε . Εκει που έγινε η άλλου. Και πολυ φοβάμαι οτι ειναι θέμα τύχης να μην επαληφθει η ίδια συμφορά στη χώρα μας . Γιατι τίποτα δεν αλλάξει στον τροπο λειτουργίας του κράτους . Θα βγούνε τώρα 10 μπολντοζες για κανέναν μήνα θα ρίξουν 50 μάντρες που κλείνουν την πρόσβαση παραλία απο σπίτια δεξιών και πασοκων για να …έχουμε να λέμε και μετα όταν γυρίσει η επικαιρότητα οι νέοι σχεδιασμοί θα μπουνε συρτάρια . Όπως συνέβη στην Ηλεία με την πυρκαγιά του 2007 όπως συνέβη στην Μανδρα με τις πλημμύρες .
Και επειδή όπως είπαμε όλες οι συμφορές ειναι προβλέψιμες στη χώρα του καφενείου, μην ξεχνάμε οτι μετα το Καλοκαίρι έρχεται ο χειμώνας και την φωτιά θα διαδεχθούν οι πλημμύρες να θυμηθούμε το εξής ανατριχιαστικό : στην Μάνδρα, εκεί ακριβώς που θρηνήσαμε τα θύματα πριν λίγους μήνες το Πολυτεχνείο χρόνια τώρα έκανε προσομοιώσεις και είχε δει εγκαίρως αυτο που ζήσαμε. Καθηγητές και φοιτητές μιλούσαν για την επερχόμενη συμφορά. Ουδείς τους πήρε στα σοβαρά.
Το «ωχ αδελφέ» είναι η κυρίαρχη αντίληψη στη λειτουργία της πολιτείας και στη συνείδηση των πολιτών. Ναι, των πολιτών. Είναι συνυπεύθυνοι με τους πολιτικούς, που δήθεν κατακεραυνώνουν και τους αξιωματούχους γραφειοκράτες. Όλοι όσοι (και δεν είναι λίγοι) χτίζουν πάνω σε μπαζωμένα ρέματα και κλείνουν τις παραλίες για να κερδίσουν κάποια μέτρα γης.
Ο,τι θέλει ο καθένας κάνει μπροστά στα μάτια των αρμοδίων, αφού το Δημόσιο λειτουργεί μόνο για τον εαυτό του. Ερήμην της κοινωνίας. Οι λειτουργοί αμείβονται για να υπηρετούν το γραφειοκρατικό τέρας που οι ίδιοι δημιούργησαν, προκειμένου να έχουν ρόλο και εξουσία. Το αποτέλεσμα δεν αφορά κανέναν. Ολοι με τη διαδικασία ασχολούνται. Ετσι, μεγάλα και μικρά έργα βαλτώνουν για χρόνια. Και όταν χάνονται χρήματα, γίνεται η χώρα πιο φτωχή. Δεν βαριέσαι, αυτό -πες- το συνηθίσαμε. Οταν χάνονται άνθρωποι όμως είναι εθνική τραγωδία
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ του μπαζώματος των ποταμών και των χειμάρρων που προηγήθηκε του κλεισίματος των παραλιων είχε ξεκινήσει το 1939 με τη βούλα του κράτους και θεωρήθηκε μεγάλο έργο. Ο Ιωάννης Μεταξάς θεμελίωσε τη μετατροπή του Ιλισού σε λεωφόρο με τη χαρακτηριστική φράση «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Μετα καλύψαμε τα πάντα. Και από πάνω χτίσαμε τα τέρατα της αντιπαροχής. Και καταντήσαμε την πιο ιστορική πόλη της Ευρώπης ένα τριτοκοσμικό μόρφωμα. Ρίξαμε όπου μπορούσαμε μπάζα και τσιμέντο, με θράσος, απληστία και αυθάδεια. Οχι μόνο στην Αθήνα, στις περισσότερες πόλεις της χώρας συνέβη το ίδιο και συνεχίζει να συμβαίνει το ίδιο.
Αν δεν ανοίξουν ξανα οι προσβάσεις στις παραλίες και ταυτόχρονα οι ποταμοί και οι χείμαρροι δεν επιστρέψουν στην αρχιτεκτονική της φύσης, οι θεομηνίες θα πάρουν σύντομα ή αργά εκδίκηση. Ξανα και ξανα. Και η εκδίκηση της φύσης γίνεται ακόμη πιο εύκολη σε ενα κράτος χαβαλέ, που ακόμη η πυροσβεστική δεν μπορεί να συννενοηθει με την Αστυνομία πότε και πως θα εκκενωθεί μια περιοχή .
