Πολιτική

Το τριπλό αδιέξοδο του Αλέξη Τσίπρα: Δημοσκοπήσεις, κασέτες και εσωκομματική αποδιοργάνωση – Θεωρείται “υπεύθυνος για όλα”

29 Ιουνίου 2020

Τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αποκαλύψεις για παρακρατικές πρακτικές τις ωραίες μέρες της εξουσίας διαδέχονται η μία την άλλη, αυτό επιτείνει τη δημοσκοπική κάθοδο του ΣΥΡΙΖΑ που με τη σειρά της προκαλεί απορρύθμιση στο εσωκομματικό πεδίο με τις προσωπικές ατζέντες να κυριαρχούν στο πνεύμα του “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται πλέον μπροστά σε ένα τριπλό αδιέξοδο. Ειδικότερα:

Η κατάρρευση του “ηθικού πλεονεκτήματος” αγγίζει τον ίδιο προσωπικά. Μέχρι τώρα κατάφερνε κάπως να μένει έξω από το κάδρο αλλά αυτό δεν συμβαίνει πια. Η ταύτισή του με τον Νίκο Παππά τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα από τη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε η ηχογραφημένη συνομιλία Παππά-Μιωνή. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία πιστεύει ότι ο ίδιος ως πρωθυπουργός γνώριζε και αυτό τον συμπαρασύρει και ως προς τις παρακρατικές μεθοδεύσεις Καμμένου. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας θεωρείται πλέον υπεύθυνος για όλα. Δεν έχει πια το άλλοθι της άγνοιας ή της απόστασης. Τα “λύματα” μπήκαν μέσα στον προσωπικό του χώρο. Και δεν είναι πια το αναμφισβήτητο ισχυρό χαρτί της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, μαιτρ στην τήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών, έχει χάσει τον έλεγχο του κόμματος. Ο Τσακαλώτος “αδειάζει” τον Παππά, όπως νωρίτερα ο Κούλογλου τον Παπαδημούλη, ο ίδιος μιλά για επανάληψη του “βρώμικου 89” και ο Φίλης αποδομεί τη θεωρία του, ο Πολάκης υφίσταται αλεπάλληλες κατδίκες για επιθέσεις σε πολιτικούς του αντιπάλους και παρόλα αυτά δεν λέει να βγει από το Facebook, οι “Τσιπρικοί” (Τζανακόπουλος-Αχτσιόγλου-Χαρίτσης κα) ούτε καν ακούγονται μέσα στην εσωκομματική βαβούρα. Τίποτα δεν πάει όπως θα το ήθελε σε σχέση με τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει επενδύσει τις ελπίδες του στο συνέδριο χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι εκεί θα καταφέρει να παράξει την εικόνα που θα ήθελε.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει αντιπολιτευτικό αφήγημα. Το 2015 τον έφερε στην εξουσία το αντιμνημόνιο. Σήμερα δεν έχει ούτε δυνατό σύνθημα (όπως το “η ελπίδα έρχεται”), ούτε ηχηρή πρόταση (“θα σκίσω το μνημόνιο”), ούτε στοιχειώδη αξιοπιστία για να πείσει ότι αυτά που λέει τα εννοεί. Ομως ακόμη και αν είχε πειθώ, δεν έχει κάποια ιστορία για να πει. Το να ζητάει περισσότερο εμπροσθοβαρές πρόγραμμα στην οικονομία δεν τον καθιστά εκφραστή εναλλακτικής πολιτικής. Και το να καταγγέλλει τον δημοφιλέστατο Κ. Μητσοτάκη για διαπλοκή δεν κόβει εισιτήρια. Ειδικά στο κέντρο που είναι ο χώρος στον οποίο αναζητά διεύρυνση επιρροής. Ο αυτο-παραλληλισμός του με τον Ανδρέα Παπανδρέου μόνο μειδιάματα προκαλεί σ αυτούς τους οποίους θέλει να απευθυνθεί για να μετεξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας