Ανάλυση του Κώστα Μποτόπουλου
Με το κλείσιμο, για τη χώρα μας, του πρώτου κύκλου της πανδημίας, οι επιπτώσεις ξεκαθαρίζουν: όλα δείχνουν ότι η ελληνική οικονομία θα γνωρίσει μικρότερη ύφεση από 10% για το 2020, ενώ η παγκόσμια οικονομία μάλλον θα συρρικνωθεί περισσότερο από 5%. Το πρώτο συνιστά καλύτερη, και το δεύτερο χειρότερη, επίδοση από ό,τι είχε αρχικά προβλεφθεί.
- Φυσικά η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά σοβαρή, το έλλειμμα και η υποχώρηση εσόδων κατά το πρώτο πεντάμηνο του 2020 μεγάλο, ενώ οι αβεβαιότητες του τουρισμού ρίχνουν ακόμα βαριά σκιά στο δεύτερο τμήμα της χρονιάς.
Όμως ένας συνδυασμός:
- γρήγορης αντίδρασης,
- κυβερνητικής σταθερότητας,
- στοχευμένων και συμπληρωματικών ενέσεων ρευστότητας (η τελευταία που αναγγέλθηκε αφορά τους αγρότες) και
- συγκρότησης νέων εργαλείων (τελευταίες στη σειρά οι «μικροπιστώσεις», που ψηφίστηκαν αυτή τη βδομάδα στη Βουλή)
μας έφεραν, για να το πούμε ψύχραιμα, σε λιγότερο άσχημη θέση από αυτή στην οποία θα μπορούσαμε να βρεθούμε με χειρισμούς, για να τα πούμε πολιτικά, «τύπου Ματιού». Και επιτρέπουν μερικά πραγματικά success stories, όπως του ΟΤΕ –όχι όμως, ακόμα, της ΔΕΗ.
Μεγάλο αγκάθι συνεχίζουν να είναι οι δομές της ελληνικής οικονομίας
Μεγάλο αγκάθι συνεχίζουν να είναι οι δομές της ελληνικής οικονομίας, που δεν βελτιώθηκαν όσο θα έπρεπε ούτε μέσα στη δημοσιονομική, ούτε, μέχρι στιγμής, στην υγειονομική κρίση.
Το ΔΝΤ, που παίζει το ρόλο «σοφού γέροντα», ή μάλλον γερόντισας, τώρα που μας αποχαιρέτησε και υπό τη ηγεσία της λιγότερο προβεβλημένης αλλά πολύ ουσιαστικής βουλγάρας Προέδρου του, μας το θύμισε:
- η παραοικονομία μας όχι μόνο εξακολουθεί να είναι η υψηλότερη της Ευρώπης (παραπάνω και από την πατρίδα της κυρίας προέδρου) αλλά αύξησε και τη διαφορά από τις υπόλοιπες. Υπολογίζεται στο 30% του ΑΕΠ και «τροφοδοτεί» μια φοροδιαφυγή που βρίσκεται κοντά στο 10% του συνολικού στόχου.
Έτσι δεν χάνονται όμως μόνο πολύτιμα έσοδα, αλλά και εμπιστοσύνη -των Ελλήνων πολιτών, των διεθνών οργανισμών και των αγορών-επενδυτών. Είναι σαφές ότι η αντιστροφή αυτής της τάσης αποτελεί την κορωνίδα όλων των μεταρρυθμίσεων και ότι η ψηφιακή-κάτι-σαν-(για τα ελληνικά δεδομένα)-επανάσταση που σφράγισε την πρώτη φάση αντιμετώπισης της πανδημίας είναι το καλύτερο εργαλείο –και πρέπει να ενισχυθεί.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η (έξυπνη) διαχείριση μπορεί να γεννήσει τη (δύσκολη) πολιτική βούληση. Και να απομονώσει όσους μένουν στα λόγια, δηλαδή έχουν άλλα συμφέροντα.
- Διαβάστε στη στήλη “Με δυό λόγια” όλη την ανάλυση του Κώστα Μποτόπουλου
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
