Του Θοδωρή Καλούδη
Όταν σε μία δημοσκόπηση αξιόπιστης εταιρίας (ALCO) στην ερώτηση “Ποιόν θεωρείτε πιο κατάλληλο για πρωθυπουργό” είσαι τρίτος, 24 μονάδες πίσω από τον βασικό σου αντίπαλο και ο ΚΑΝΕΝΑΣ “σου ρίχνει” 9 πόντους , δεν έχεις και πολλές πιθανότητες να επιστρέψεις στο Μαξίμου…
Αυτά θα πρέπει λογικά να πουν στον Αλέξη Τσίπρα, με απλά λόγια, οι στενοί συνεργάτες του, για να καταλάβει ότι το παιχνίδι της εξουσίας έχει τελειώσει για τον ίδιο.
Αλλά προφανώς δεν του το λένε, όσο και αν το ψιθυρίζουν μεταξύ τους.
Μια σειρά επιστημονικών μετρήσεων της κοινής γνώμης, από όλες σχεδόν τις αξιόπιστες εταιρίες σε διαφορετικά κανάλια, δείχνουν ότι ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του υπερέχουν συντριπτικά του κ. Τσίπρα και του κόμματός του. Και αυτό εν μέσω παράλληλων σοβαρών κρίσεων που μαστίζουν την κοινωνία και την οικονομία και απειλούν τη χώρα – κρίσεων που η αντιμετώπισή τους, συνήθως, φθείρει μια κυβέρνηση
Η εξήγηση δεν είναι μόνο ότι η “ομάδα Μητσοτάκη” τα καταφέρνει με πρόδηλη επάρκεια. Είναι και το γεγονός ότι η χώρα στερείται αξιόπιστης αντιπολίτευσης, ικανής να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις. Πολύ περισσότερο: η αξιωματική αντιπολίτευση είναι για κλάματα! Ο ΣΥΡΙΖΑ “έχει χάσει τη μπάλα”, τα ηγετικά στελέχη του τρώγονται μεταξύ τους, οι τάσεις και οι “φράξιες” κάνουν πάρτι στην Κουμουνδούρου και ο ανήμπορος να επέμβει αρχηγός, ασχολείται μόνο με αυτό που ξέρει καλά: ένας βιρτουόζος “κονφερανσιέ” που προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά ποντάροντας στην ελπίδα της καταστροφής…
Πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, τα υπόλοιπα κόμματα κινούνται μεταξύ τέλματος, μικρομέγαλης αυτάρκειας και ανυπαρξίας. Το ΚΙΝ.ΑΛ της Κυριάς Γεννηματά υποφέρει από την πολιτική ιδιοτέλεια της προέδρου του. Το ΚΚΕ έχει καταλήξει “συνδρομητικό” κόμμα, δεν απασχολεί ευρύτερα την κοινωνία. Οι άλλοι από γραφικοί πολιτικάντηδες έως εγωπαθείς ανεύθυνοι. Λίγοι και ασήμαντοι.
Με τούτα και με εκείνα, η προσοχή μας στρέφεται στις δυνατότητες ή μη της κυβέρνησης, την αποτελεσματικότητά της ή τις αδυναμίες της και τις κρίσιμες επιλογές του πρωθυπουργού. Αυτό ίσως είναι καλό για τον κ. Μητσοτάκη (αν και τον φορτώνει με περισσές ευθύνες, αφού παίζει το σκάκι της εξουσίας μόνος του). Δεν είναι όμως καλό για τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
