Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ειλικρινείς όταν λένε ότι θα διορίσουν κόσμο.Τους εμπιστεύομαι απολύτως. Ήδη έχει αρχίσει το προεκλογικό πάρτι. Και θα είναι από εκείνα τα παλιά γλέντια της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ,τότε που δεν είχαμε τους δανειστές και τις αγορές πάνω από το κεφάλι μας και κάναμε όλα τα κέφια των ψηφοφόρων.
Μιας λοιπόν που θα ανοίξουν ξανά οι πόρτες του δημοσίου ,να πάρουμε ανθρώπους στις σωστές θέσεις για να κάνουν και καμιά δουλειά.
Και δεν λέω λόγια στον αέρα, ούτε εικάζω για τις προθέσεις των υπουργών. Διαβάζω με προσοχή τις προκηρύξεις του ΑΣΕΠ για να βεβαιωθώ ότι δεν αλλάξαμε καθόλου μετά από 10 χρόνια χρεοκοπίας..Είμαστε ίδιοι και απαράλλαχτοι. Είδα λοιπόν ότι θα προσλάβουμε μεταξύ άλλων, φύλακες,επιστάτες,προσωπικό γενικών καθηκόντων και καθηγητές πανεπιστημίου . Αυτούς δηλαδή που δεν χρειαζόμαστε…
Ξεκινώ από τους τελευταίους. Από την δεκαετία του 80 που όλα έγιναν πιο εύκολα, αποκτήσαμε τόσο πολλούς καθηγητές ,περισσότερους από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε . Φτιάξαμε ΑΕΙ και ΤΕΙ σε κάθε πόλη και χωριό και βολέψαμε καθηγητές που πήραν το υψηλό αξίωμα και τον καλό μισθό για να κόβουν βόλτες στην Αθήνα. Οι μισοί σηκώνουν το βάρος της λειτουργίας των περιφερειακών ιδρυμάτων Οι άλλοι μισοί λουφάρουν με την ανοχή ή την βοήθεια των διοικήσεων τους. Το στοίχημα λοιπόν είναι να βάλουμε αυτούς τους ανθρώπους να δουλέψουν και όχι και πάρουμε κι άλλους για να δουλέψουν 2-3 χρόνια και κατόπιν να εξαφανιστούν όπως οι παλιότεροι.
Όσο για το προσωπικό γενικών καθηκόντων συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με τον στρατό .Είναι πάντα η καλύτερη ειδικότητα . Την παίρνουν με ισχυρό ‘’βίσμα’’ οι’’ τσάτσοι’’ για να μην κάνουν απολύτως τίποτε.
Να σοβαρευτούμε. Τρεις ειδικότητες χρειάζεται η χώρα άμεσα. Πρώτα νοσηλευτές. Όσο περισσότερους γίνεται .Όποιος είχε την δυσάρεστη εμπειρία να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο τα τελευταία χρόνια είδε τον γολγοθά που ανεβαίνουν σε κάθε εφημερία όσοι νοσηλευτές απέμειναν μετά την μαζική έξοδο για συνταξιοδότηση.
Γιατρούς ακόμη έχουμε αρκετούς. Το πρόβλημα θα παρουσιαστεί σε μια δεκαετία. Όταν θα γεράσουν οι σημερινοί πενηντάρηδες και οι νέοι συνάδελφοι τους θα έχουν μείνει μόνιμα εκεί που πήγαν… για λίγο . Στο Λονδίνο και το Βερολίνο.
Η δεύτερη ειδικότητα που χρειαζόμαστε είναι οδοκαθαριστές. Και όχι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και στα νησιά ,όπου η κατάσταση γίνεται κάθε χρόνο και χειρότερη ,σε μια χώρα που περιμένει να ζήσει από τον τουρισμό .
Τέλος, χωρίς αναβολή έχουμε ανάγκη από πυροσβέστες – διασώστες. Μετά την εκατόμβη του καλοκαιριού -και ως εκ τούτου,τον φόβο για πλημμύρες τον χειμώνα-καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να εφησυχάζει ελπίζοντας ότι δεν θα της τύχει άλλη αναποδιά όσο θα βρίσκεται στην εξουσία. Στο εξής θα έχουμε όλο και πιο συχνά πυρκαγιές και πλημμύρες μικρές και μεγάλες όπως όλος ο πλανήτης .Όσα σχέδια και να φτιαχτούν από τα υπουργεία, τις περιφέρειες και τους δήμους την κρίσιμη ώρα χρειάζονται άνθρωποι της δράσης με εκπαίδευση και ψυχή. Αυτοί θα σβήσουν τις φωτιές και θα σώσουν εγκλωβισμένους. Την ώρα της μάχης θέλεις ετοιμότητα γνώση και κότσια.
Αντί να ανοίγουμε ΤΕΙ χωρίς νόημα από δω κι από κει, να μεγαλώσουμε την Πυροσβεστική σχολή. Να δανειστούμε τεχνογνωσία από Γερμανία και ΗΠΑ και να δημιουργήσουμε ένα σύγχρονα οργανωμένο Σώμα.
Πολλές φορές οι πυροσβέστες, μάς έχουν συγκινήσει με ηρωικές πράξεις. Κορυφαία στιγμή ο σεισμός της Αττικής, το 2000. Έσωσαν κόσμο με αυτοθυσία . Αυτό όμως πλέον δεν είναι αρκετό. Χρειαζόμαστε ακόμη πιο πολλούς, με υψηλή εκπαίδευση. και σύγχρονο εξοπλισμό .Καλύτερα να μην πάρουμε πολεμικά αεροπλάνα ή φρεγάτες και με τα ίδια χρήματα ναι ενδυναμωθεί η Πυροσβεστική με ελικόπτερα και πιλότους- αϊτούς. Τα επόμενα χρόνια θα καταδείξουν του λόγου το αληθές.
Επ’ ουδενί δεν πρέπει να ξεχνάμε τις φονικές θεομηνίες που πλήττουν τα τελευταία χρόνια ολόκληρο τον πλανήτη. Αλλά η ετοιμότητα των κρατών είναι που σώζει ζωές ή προκαλεί εκατόμβες. Για παράδειγμα, σεισμοί και πυρκαγιές πλήττουν την Ιαπωνία αλλά και τον τρίτο κόσμο. Στην πρώτη περίπτωση τα θύματα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ενώ στη δεύτερη, είναι χιλιάδες. Κι αυτό διότι στις οργανωμένες κοινωνίες η αντιμετώπισή τους έχει σχεδιαστεί εκ των προτέρων, με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι με το «έλα μωρέ τώρα…» ή το «σιγά! Και τι πρόκειται να συμβεί;»
Υπολογίζουν όχι μόνο την κακιά στιγμή, αλλά το χειρότερο σενάριο και όλα τα πιθανά εμπόδια που μπορεί να προκύψουν. Καταστρώνουν σχέδια, τα προβάρουν, ελέγχουν πως υλοποιούνται, τα διορθώνουν,βρίσκουν διόδους διαφυγής, τις σηματοδοτούν, διώχνουν τα αυτοκίνητα που τις κλείνουν, υπενθυμίζουν ξανά και ξανά τους κινδύνους. Και μετά ελέγχουν και επικαιροποιούν τα σχέδια έτσι ώστε αν γίνει το κακό να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες.
Με αλλά λόγια αν το πρόβλημα στο Μάτι ήταν τα αυθαίρετα θα έπρεπε στο επιχειρησιακό σχέδιο να είχε προβλεφθεί πως θα έφθαναν την δύσκολη ώρα τα οχήματα στο σημείο και οι άνθρωποι στη θάλασσα…
