Οι χαρές και τα πανηγύρια του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του για την εκλογική νίκη στης Ισπανία του σοσιαλιστή Πέδρο Σάντσεθ, προκάλεσε θυμηδία στους παρατηρητές της αγωνιώδους προσπάθειας του πρωθυπουργού να μεταλλάξει το ΣΥΡΙΖΑ, με εισπήδηση (κοινώς: ρεσάλτο) στον χώρο του πρώην ΠΑΣΟΚ.
Και αυτό γιατί ο νικητής των Ισπανικών εκλογών, το PSOE του Ισπανού πρωθυπουργού, ανήκει στην ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών – στην οποία συμμετείχε το ΠΑΣΟΚ και τώρα το ΚΙΝ.ΑΛ. – η οποία είναι πολιτικά αντίπαλος του του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, στο οποίο ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ και με το οποίο ο πρωθυπουργός κατέβηκε υποψήφιος για την προεδρία της Κομισιόν πριν πέντε χρόνια.
Οι παρατηρητές θυμίζουν τους εναγκαλισμούς του κ. Τσίπρα με τους Podemos, οι οποίοι απογοήτευσαν τους Ισπανούς ψηφοφόρους και κατέρρευσαν τώρα εκλογικά. Όπως επισημαίνουν την πλήρη αντιπαράθεση του σοσιαλιστή Πέδρο Σάντσεθ με την ακροδεξιά της Ισπανίας, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, που αναδείχτηκε στα χρόνια του ακραίου λαϊκισμού, στις πλατείες των αγανακτισμένων, αγκαλιά με τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές και που κυβέρνησε επί μία τετραετία στηριζόμενος στον Πάνο Καμμένο.
Όσοι παρακολουθούν την απόπειρα μετάλλαξης του κ. Τσίπρα, από τον ακραίο αντισυστημικό του 2014 σε φρόνιμο συστημικό συνεργάτη της Άνγκελας Μέρκελ και του Ντόναλντ Τραμπ και από αριστερό λαϊκιστή αρνητή του καπιταλισμού σε νεοφιλελεύθερο πρωθυπουργό, περιμένουν – ως αυτονόητη συμπεριφορά χαμαιλέοντα- και την μετακίνησή του σε πιο «αξιοπρεπείς» και ευρύτερα αποδεκτές πολιτικές φόρμες, στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, την οποία χαρακτηρίζουν η λιτότητα, η υποβάθμιση των λαϊκών στρωμάτων, το στέγνωμα της αγοράς και η εκμηδένιση των παραγωγικών τάξεων – αλλά και ο αυταρχισμός, η ρουσφετολογία, ο ευτελισμός των θεσμών και η απόπειρα αποδιοργάνωσης της δικαιοσύνης – ο Αλέξης Τσίπρας πολύ λίγο μπορεί να υποστηρίξει το αρχικό ιδεολογικό και πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το μόνο που του μένει είναι ένα πολιτικό ρεσάλτο στον άλλοτε κραταιό χώρο του ΠΑΣΟΚ, με στόχο ένα κοινό που άλλωστε (απογοητευμένο από τα μνημόνια) του δάνεισε την ψήφο του το 2015, επιτρέποντας σε μια περιθωριακή αριστερή ομάδα του 3% να πάρει στα χέρια της τις τύχες της χώρας.
Και στην προσπάθεια αυτή, το να πανηγυρίζει για τη νίκη του Πέδρο Σάντσεθ (κάνοντας “γαργάρα” την κατάρρευση των φίλων του podemos), δεν είναι εντελώς παράλογο. Eίναι η ανάγκη που γίνεται κραυγαλέα φιλοτιμία…
