Βδομάδα εξετάσεων για την κυρία Λαγκάρντ, και για την πολιτική της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, αυτή που κλείνει.
Άλλο οι εξηγήσεις και οι αποφάσεις στο εσωτερικό ενός κογκλαβίου κι άλλο ενώπιον ενός σώματος αιρετών αντιπροσώπων:
Στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο η πρόεδρος της ΕΚΤ δεν αρκούσε να προβάλει τεχνοκρατικά επιχειρήματα για το χειρισμό των επιτοκίων και την εποπτεία των τραπεζών. Οι ερωτήσεις που τής τέθηκαν συνδέονταν με γενικότερα ζητήματα, όπως οι επιπτώσεις της επιτοκιακής πολιτικής, και γενικώς της μάχης κατά του πληθωρισμού, στο πεδίο της ανάπτυξης, καθώς και η δικαιότητα, ή η προνομιακή στάση, έναντι των τραπεζών.
Οι κατευθύνσεις της Κριστιν Λαγκάρντ
Από τις απαντήσεις της, κι ακόμα περισσότερο από τη γλώσσα του σώματος της, που στην προκείμενη περίπτωση ήταν γλώσσα του πνεύματος, θα μπορούσαν να συναχθούν ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις.
Παρότι πολιτικά πιο έμπειρη, και γενικώς πιο “πολιτική”, από τους προκατόχους και τους συναδέλφους της, η κυρία Λαγκάρντ δεν θέτει ούτε δευτερόλεπτο σε αμφισβήτηση την “ορθοδοξία” της ΕΚΤ:
- Ο πληθωρισμός είναι ο μέγας εχθρός, καταπολεμάται με αύξηση των επιτοκίων, ο στόχος του 2% είναι αδιαπραγμάτευτος, η ανάπτυξη, η ανταγωνιστικότητα, ο διεθνής αγώνας δρόμου και η διεθνής συνεννόηση, το ενεργειακό, η κλιματική αλλαγή, η γεωπολιτική αναδιάρθρωση, μπορούν να περιμένουν.
- Δουλειά της ΕΚΤ δεν είναι η κοινωνική ισότητα -το πολύ, ως “αντίδοτο”, να γίνονται τα στραβά μάτια σε μέτρα στήριξης από κυβερνήσεις, ιδίως “μεγάλων” χωρών (Γερμανία, Ιταλία)-, ούτε καν η ισότητα όπλων εντός του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η έννοια κλειδί είναι η επιμονή -“για όσο χρειαστεί”- και όχι η φαντασία -“με τα μέτρα που απαιτούν οι συνθήκες”.
- Οι αγορές και οι αναλυτές λαμβάνονται υπόψη, αλλά δεν επηρεάζουν τα μέτρα πολιτικής: αν θεωρούν ότι υπάρχει κίνδυνος δομικής ύφεσης ή εγκλωβισμός σε φαύλο κύκλο, μπορούν απλώς να το ισχυρίζονται. Για κατευνασμό τους υπάρχουν οι επτροπές Ντράγκι για προτάσεις που μπορεί ποτέ να μην εφαρμοστούν και οι διεργασίες γύρω από Σύμφωνα Σταθερότητας που μπορεί ποτέ να μην καταλήξουν.
Με τέτοια λογική, ίσως πράγματι, όπως έχουν αρχίσει να προειδοποιούν αρκετοί, ένας ισχυρός και υπέρ της σταθερότητας θεσμός κινδυνεύει να χάσει την επαφή με την οικονομική πραγματικότητα. Κι όταν υποχωρήσει η παλίρροια, να φανεί ότι κολυμπούσε γυμνός.
Κώστας Μποτόπουλος
